Tindersticks heeft niets met de oppervlakkige datingapp Tinder te maken, maar zoekt daarentegen diepgang in delicate songs die je humeur van de dag in een vingerknip kunnen bepalen. De Britten draaien al mee sinds begin jaren negentig, maar aan relevantie hebben ze duidelijk nog niet ingeboet. Naar aanleiding van hun nieuwste studioalbum No Treasure But Hope werd NTGent in – waar anders – Gent deze week tweemaal aangedaan. Ook wij zakten gisterenavond weg in de fluweelzachte, rode stoeltjes van de mooie concertzaal om de ervaren softies aan het werk te zien. Dat hun tijdloze hartenbrekerij zalen weet uit te verkopen, sprak meteen voor zich, al hadden we hen met iets meer schwung verwacht.
Zonder voorprogramma, allures of echte begroeting kwam Tindersticks het podium op dat al bezaaid lag met instrumenten. De klaarblijkelijke Voxaanbidders waren goed voorzien van materiaal en met minstens drie multi-instrumentalisten konden ze in elke song dat exacte toetsje en klankje voorzien – als er zo nu en dan aangeduid werd hoe dat pianogeluid veranderd moest worden dan toch. Het was bijna aandoenlijk hoe elk bandlid daar stond om zijn rol binnen het nummer te vervullen. De focus lag op finesse en een wonderlijke timing om het geheel tot z’n etherische statuut te tillen en het beheer over onze traanklieren over te nemen. Als kameleons speelden de bandleden telkens niets meer en niets minder dan wat van hen verwacht werd. Nederig, en vooral de houding van muzikanten met een passie voor het vak.
Door die focus op het creëren van een lieflijke sfeer vol subtiliteiten duurde het welgeteld een uur en veertig minuten vooraleer we meer dan een korte, geroutineerde ’thank you’ te horen kregen tussen de nummers door. Tindersticks gaf de voorkeur aan het onderhouden van de dynamiek van de set; elke zet leek dan ook nauwgezet gewikt en gewogen. Alles vloeide voort uit elkaar en maakte het ganse concert een geslaagde balansoefening. Tegelijk vormde dat duidelijk overpeinsde aspect onze grootste bezorgdheid. Er resteerde weinig tot geen ruimte voor spontaniteit, en ook al zijn de stukken an sich simpelweg schoon, toch voelde het af en toe allemaal als een mechanische, wak geworden versie van iets wat vele jaren terug had kunnen inslaan als een bom.
Het feit dat zanger Stuart Staples daarentegen de pathetiek zelve leek en zich zonder onderbreking in zijn emotionele toestand wentelde, hielp niet om ons mee te krijgen. Integendeel, het maakte het contrast tussen opgeblonken routine en gevoelsmatig subtiliteiten-Stratego enkel zichtbaarder. Daarenboven viel de artistieke vrijheid om er soms zomaar wat op los te zingen niet altijd in goede aarde. Het is onbetwistbaar dat dit rauwe stemgeluid deel uitmaakt van Tindersticks’ algehele sfeerbad en bijzondere troeven uitspeelt, maar dat nam niet weg dat gefronste wenkbrauwen een keer of vier onafwendbaar waren.
Nu eens te slordig en dan weer te afgelikt; misschien zijn we te streng voor deze oude rotten. Want hoe dan ook, Tindersticks’ set was verschrikkelijk genietbaar en dat was tenslotte waar iedereen voor gekomen was. De band benutte hun jarenlange ervaring in het vinden van onze gevoelige snaar en als je je gewoon liet meeslepen, smolten alle zorgen, mogelijkheden tot kritiek en efficiëntie voor de rest van de avond als sneeuw voor de zon. We glimlachten onszelf murw met de heerlijke muziek die alle aanwezigen zonder uitzondering de stempel van softie opdrukte. Het was allemaal zo zacht, zelfs wanneer er tempo of een kleine stijlbreuk bij kwamen kijken. De lieflijke toon, de vele instrumentenwissels ten voordele van de telkens lichtjes andere sfeer van iedere song, het leukste gebruik van een triangel sinds lang en de totale afwezigheid van pretentie of sterallures zorgden er samen voor dat Tindersticks de NTGent terecht voor zich won.
