Als je bekend bent met de stijl van The Hold Steady, weet je ook ongeveer wat je kan verwachten van hun nieuwste album, Open Door Policy. Het werd een plaat die wat schippert tussen indierock, alternatieve rock, klassieke rock, soul, blues en gewoonweg stevige gitaarbegeleide poëzie. De ondertussen zevendelige Amerikaanse band staat bekend om hun literaire, serieuze songteksten (die eerder verteld worden dan gezongen) en hun stijloverschrijdend rockgeluid.
Al sinds debuutplaat Almost Killed Me (2004) snijdt het werk van de groep thema’s zoals drugsverslaving en de katholieke kerk aan. De grauwgrijze toon wordt in de volgende zeven albums verdergezet, maar maakt met de komst van Thrashing Thru the Passion in 2019 plaats voor een eerder bitterzoete, doch sprankelende, nasmaak. Dit album luidt ook de terugkeer in van legendarische toetsenist Franz Nicolay, die eerder de band verliet om meer solowerk uit te brengen. Zijn thuiskomst werd een beslissing die de band ruim een jaar later zeker niet hoeft te betreuren.
Open Door Policy toont weer een andere zijde van de band en hint soms wat naar het soul- of bluesgenre. De tempo’s liggen wat trager, de melodieën klinken melancholisch en de songteksten zijn gefrustreerder dan ooit. Terugkerende thema’s doorheen het album zijn onder meer ziekte, depressie, isolatie en slechte liefdesrelaties. Ook al werd alle muziek geschreven voor de start van de pandemie, toch zijn deze thema’s erg herkenbaar na een jaar dat we liefst hadden overgeslagen.
Met dit nieuwe album blijft The Hold Steady wel trouw aan hun eigen keursmerk dankzij de dichterlijke en cryptische teksten, begeleid door een set stevige gitaren, drums, piano en zelfs blazers. Vooral het pianospel van Franz Nicolay werkt als een helende pleister op de serieuze onderwerpen en soms donkere progressies. In “Lanyards” komen alle instrumenten harmonieus aan bod, wat in combinatie met de pijnlijke woorden over eenzaamheid en depressie (‘When you’re stuck out in the middle / You just figure that there’s something you’re missing’) erg ontwapenend werkt. “Spices” is zonder twijfel het stevigste nummer van het album, met een melodieus refrein dat heerlijk blijft nazinderen en op het einde de extra touch van een koperblazer. Dat instrument keert nog eens terug in de heerlijk bluesy afsluiter, “Hanover Camera”.
Open Door Policy balanceert tussen sombere nummers en bitse uitlatingen van frustratie. Opnieuw komen er enkele (on)zedige verwijzingen aan bod: ‘Before she took her shot / She said a little grace / Said, Lord grant me the power to stop these hands from shaking’. Ook van teksten zoals ‘See the seagulls eat cigarettes’ en ‘Then the stupid sun came’ word je niet bepaald vrolijk. Dat hoeft echter niet: de poëzie werkt erg verbeeldend en past nu eenmaal perfect bij een verduivelde pandemie.
Verwacht op deze langspeler niet al teveel meezinghits; geloof ons, laat Craig Finn maar gewoon zijn werk doen. Verwacht je wel in een gezellig volgestampt Brooklyns café te wanen, waar een licht aangeschoten band je in het midden van de nacht trakteert op een stevige mix van mijmerende teksten en melancholische muziek, die je zonder aarzelen in één teug leegdrinkt.
