In een niet zo ver verleden maakten de drie zusjes Staveley-Taylor furore met hun hemelse samenzang en uitgeklede folknummers. Als The Staves deelden Camilla, Emily en Jessica het podium met Mumford & Sons en Florence & the Machine, gingen ze op roadtrip in Austin to Boston met Ben Howard, Nathaniel Rateliff en Bear’s Den, en werden ze onder de vleugels van Justin Vernon genomen voor hun tweede album. If I Was was dan wel een sterke opvolger op hun debuut Dead & Born & Grown, het drietal kreeg tot vervelens toe de vraag hoeveel de Bon Iver-frontman in de pot zat te roeren en of hij ook meeschreef aan hun nummers (dat deed hij niet).
Zoals zo vaak besloot het leven er echter anders over. De zusjes versnipperden zich over de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, relaties liepen op de klippen, ze verloren onverwacht hun moeder én grootmoeder en Emily werd zelf moeder van een dochtertje. In de tussentijd beten ze wel van zich af met de dubbele single “Tired As Fuck” / “Train Tracks” en maakten ze een experimentele kamerpopplaat met yMusic. Zo maakten ze al subtiel duidelijk dat ze het ‘brave folkzangeresjes’-etiket van zich af wilden schudden. Vrouwelijke artiesten moeten zich nog te vaak en te veel bewijzen voor ze echt ook naar waarde geschat worden. Je begrijpt best dat de zusjes er even genoeg van hadden.
Even op de pauzeknop drukken, blijkt een goede keuze te zijn geweest. Zo creëerden de Staveley-Taylors rust en ruimte om hun persoonlijk geluk en verlies te beleven en lieten ze ideeën heel lang pruttelen. Terwijl Camilla in Minneapolis bleef plakken, probeerden de zussen hun verlies te werken in hun muziek, maar echt tevreden met het resultaat waren ze niet. Na lang zoeken vonden ze gelukkig alsnog hun stem terug. Die laten ze op Good Woman in alle glorie schitteren, met de hulp van producer John Congleton (St. Vincent, Angel Olsen, Sharon Van Etten).
Opener en titelsong “Good Woman” bevat meteen alles wat je moet weten. Potigere gitaren en die kenmerkende samenzang, maar het is deze keer vooral de tekst die met de aandacht gaat lopen. ‘I’m a good woman’, zingt Camilla, al klinkt haar stem vooral zoekend naar bevestiging. Ben ik een goede vrouw? Een goede moeder, een goede zus of een goede vriendin? Pas wanneer haar zussen invallen, draait ze de vraag om in een statement en vindt ze het zelfvertrouwen terug in haar stem.
Op die manier leest “Satisfied” ook als een oprechte zoektocht naar een antwoord op de vraag: wanneer is een vrouw genoeg? Ben je te weinig vrouw, dan word je bestempeld als een braaf folkzangeresje, maar ben je te veel vrouw, dan word je plots minder serieus genomen als artieste. Voor vrouwelijke artiesten lijkt de lat met verwachtingen altijd net dat tikkeltje hoger te liggen. The Staves zijn het evenwel beu om steeds voor iedere platenbaas, lief of man te moeten springen, dus nemen ze het heft in eigen handen.
Dat ze liever hun eigen hokje creëren dan opnieuw in dat folkhokje geduwd te worden, klinkt nog het duidelijkst op “Careful, Kid”, een bitse afscheidsbrief aan een lief die begint met overstuurde gitaren en atypische synths. Ook “Best Friend” schakelt op het einde nog een versnelling hoger en vervelt haast letterlijk voor onze ogen van een Bon Iver-achtige folksong tot een aanstekelijk uptempo popnummer.
“Failure” omhelst de schoonheid van het mislukken, al overgieten de zussen hier het nummer met een flinke dosis sarcasme. ‘So kind of you to think to remind me when I got so low’ klinkt natuurlijk minder bits wanneer het met de glimlach en een zachte stem gezongen wordt. The Staves lijken zelfs te genieten van hun status als underdog en noemen zichzelf wat ironisch een mislukking. Ze weten gelukkig wel beter.
Het gevaar bestaat natuurlijk dat ze in hun missie om anders te klinken, net iets te ver doorschieten en hun eigenheid verloochenen. “Sparks” doet niet enkel met zijn titel denken aan een jonge Coldplay, ook de rustige akoestische gitaren ruiken naar mellow britpop uit de vroege jaren 2000. Zo knipoogt “Devotion” met die pulserende synthlijn precies naar het gelijknamige album van Jessie Ware en kan het haast niet meer tongue-in-cheek wanneer ze uitgestelde plannen bezingen in “Next Year, Next Time”.
Gelukkig is die angst helemaal ongegrond, want The Staves hebben de teugels duidelijk in de handen. Moeiteloos schakelen ze tussen folk, rock en pop, tussen hard en zacht, tussen full band en uitgekleed. “Nothing’s Gonna Happen” verschilt niet zo bijster veel van de demoversie die ze al een dik jaar geleden deelden. Enkele subtiele blazers en een lapsteelgitaar ondersteunen de stemmen van de zusjes, terwijl ze zuchten om een teken van erkenning.
Ook “Trying” blinkt uit in zijn eenvoud. Een orgel en die drie stemmen die zich rond elkaar vlechten tot een prachtige samenzang. Anders dan in “Failure” vragen ze aan de tegenpartij om ook eens in eigen boezem te kijken: ‘Don’t close your eyes / Plеase step to this / You can say I don’t know pain / And so it don’t exist.’ Wegkijken is geen optie meer, want in zijn puurste vorm zijn The Staves nog altijd het best.
‘I used to be magic, I used to bе rage / Uncontained / I used to bе something you made’ klinkt op “Paralysed” als een uithaal naar iedereen die hen steeds maar weer in een vakje wilde stoppen. Met een beetje fantasie klinkt het als een overzicht van de muziekcarrière van The Staves in vogelvlucht: van broze folkgitaren over fijne arrangementen naar Bon Iver-achtige gitaren en pianootjes. Tien jaar lang hebben de zussen gezwoegd en gezocht naar een plekje waar ze zich helemaal thuis voelden, en op Good Woman lijken ze dat eindelijk gevonden te hebben.
