The National heeft een meer dan gerenommeerde status in het indielandschap. Dat de verschillende leden van de Amerikaanse band zich storten in solo- of zijprojecten, zorgt dan ook voor veel smulgenot bij de trouwe fans van Matt Berninger en co. 2020 was dan ook een ontzettend productief jaar voor het veeltal aan The National-gerelateerd materiaal. De herkenbare bromstem van Berninger was te bewonderen op zijn recentelijk geesteskindje Serpentine Prison. Tweelingbroertjes Aaron en Bryce Dessner produceerden niet één, maar twee albums in de nieuwe folkrichting die Taylor Swift instapte. Broers Scott (bassist) en Bryan (drummer) Devendorf bundelden hun naam met Ben Lanz, multi-instrumentalist met een focus op blazers bij Beirut, tot Lanzendorf, gestileerd als LNZNDRF.
Op het in september verschenen To a Lake toonde het trio, bijgestaan door Aaron Arntz (Beirut, Grizzly Bear), dat instrumentale nummers van twintig minuten niet te schuwen zijn. LNZNDRF koos resoluut voor stemloos en kosmisch zwevend. In 2016 klonk de supergroep echter nog heel anders. Een mix van psychedelische post-rock en krautrock werden in de blender gegooid met Nationale indierock en postpunk. II is een duidelijke opvolger van zowel dat debuut als van To a Lake (alleen al in de albumhoes), maar kent wel enkele opvallende verschillen. Het album telt terug acht ietwat kortere nummers, in tegenstelling tot de drie gigantische kanjers op To a Lake. II borduurt verder op de mysterieuze sfeer, maar durft ook terug zang toe te voegen.
Op opener “The Xeric Steppe” is het vier minuten gelukzalig dobberen totdat de ritmesectie invalt en een pulserende groove neerzet. Het nummer lijkt echter nergens heen te gaan en kent daardoor een onopgeloste grandeur. “Brace Yourself” gooit het over een totaal andere boeg. We horen voor het eerst zang. De hoge ‘ooh’, de typische Devendorf-drums en de opgewekte gitaren maken het geheel een zeer aangenaam popnummer. “You Still Rip” is meer postpunky, maar resulteert in een saaiere variant van het voorgaande.
De muzikanten uit Ohio vertelden het volgende in een statement: ‘Deze nummers lijken te komen van de vormeloze, doorschijnende hologrammen die achter je oogleden verschijnen op het moment net voordat je slaap begint. De visies waarvan je jezelf wijsmaakt ze te herinneren de volgende ochtend, maar waarvan dat nooit gebeurt.’ Op “Cascades” voelt deze uitspraak het meest waarheidsgetrouw. Het nummer bouwt gestaag op, zowel in intensiteit als in pracht. Het klinkt als het nummer dat Oscar and the Wolf zou moeten maken, maar niet toe in staat is.
De New Order-achtige baslijn, in combinatie met de uit de duizend te herkennen percussionist op “Chicxulub”, toont hoe sterk de broederlijke ritmesectie van moederschip The National is. “Gaskiers” klinkt als een The National-nummer, maar dan doorbakken met vocoders. Een “Autobahn”-gevoel komt in ons naar boven, maar wederom gebeurt er bitter weinig. Afsluiter “Stowaway” doet nog een finale poging tot écht openbreken en bouwt rustig op in een space jam, maar is dan weer vrij inspiratieloos.
II is misschien wel het culminatiepunt tussen LNZNDRF’s debuut en hun jongstleden worp To a Lake, een gestroomlijnde visie lijkt echter ver zoek. Na een frontale botsing tussen de twee voorgaande werken liggen de brokstukken her en der verspreid. Ondanks enkele hoogtepunten lijkt II een beetje doelloos te zweven. Dat is jammer, gezien de capaciteiten van de doorwinterde muzikanten.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
