Het weer is kut, het nieuws is kut en het afgelopen jaar was, jawel ‘KUT’. Al voor het derde weekend op rij kijken we in de keukenkast en vragen we ons af welk soort zuurdesembrood we deze keer in elkaar zullen flansen, want gezondheid is key, of dat moeten we toch ergens hebben opgevangen. Naast dat donker brood is er gelukkig wel het lichtpunt dat muziek heet, want die machine staat gelukkig nooit stil. Integendeel, naar het einde van 2020 werd het een overprikkeling van jewelste, die ons deed hopen dat 2021 minder kut zou worden. Een band die gulzig meedeed aan die overprikkeling waren de Britten van Shame. Met hun singles “Alphabet”, “Water In The Well” en “Snow Day” bliezen ze ons omver. Een ideaal moment dus om het brooddeeg eindelijk links te laten liggen om frontman Charlie Steen te spreken over de nieuwe van plaat, Drunk Tank Pink, die op 15 januari wordt uitgebracht.
Wanneer zijn jullie begonnen met het schrijven aan de nieuwe plaat?
Na de release van Songs Of Praise in 2017 waren we bijna constant aan het touren en daar lag onze focus ook voor het grootste deel van onze tijd. Dat kan ook bijna niet anders als je in één jaar tijd 160 shows speelt, waarvan 47 festivals. Er was gewoon ook niet veel anders waar we onze focus op konden houden. Tijdens het vele touren stond het schrijfproces wel nooit volledig stil; de riff voor “Water In The Well” werd bijvoorbeeld bedacht door Shaun (gitarist) toen we in Santa Fe waren. Dat was de periode dat we onderweg waren richting Coachella. Om ons toch wat rust te gunnen na al dat touren beslisten we om het even wat rustiger aan te doen. Zo gingen Shaun en ik bijvoorbeeld samen op reis naar Cuba. Daarna lag de focus bewuster op de nieuwe plaat. Het moet ergens in februari 2019 geweest zijn dat Drunk Tank Pink vorm begon te krijgen.
Trokken jullie na de rustperiode meteen de repetitieruimte in of gingen jullie op een andere manier te werk?
Toen we terug thuis waren was onze omgeving van voor 2018 voor een groot deel gewijzigd. Een van de grootste veranderingen was onze repetitieruimte, want die was er gewoon niet meer. Voorheen repeteerden we onder andere in de Queens Head Pub in Brixton of in een repetitieruimte van vrienden, terwijl we nu genoodzaakt waren om andere plekken op te zoeken. Een groot deel van de plaat is door gebrek aan ruimte geschreven in Josh (bassist) zijn slaapkamer. Hij richtte zich steeds meer op het opnameproces, waardoor we konden werken aan demo’s. Die demo’s dienden als referentie, toen we onze plaat gingen opnemen in Parijs.
Na jullie uitstekende debuutplaat waren de verwachtingen voor de opvolger best hoog, hoe gingen jullie daarmee om?
Ik zal niet ontkennen dat er een zekere druk aan te pas is gekomen, maar die voelde altijd vrij natuurlijk aan. Die druk was voor ons ook logisch als je weet dat we na Songs Of Praise nooit echt meer de tijd hadden genomen om ons ten volle te focussen op het schrijven van nieuwe nummers. Het terug vinden van onze “groove” tijdens dat schrijfproces zorgde voor wat spanning, maar werkte nooit beklemmend. De druk die we uiteindelijk wel voelden vervaagde vrij snel toen we onze plaat in Parijs gingen opnemen. Tijdens die periode overheerste er vooral een gevoel van trots op ons werk en daardoor maakt het uiteindelijk niets meer uit wat anderen ervan zullen vinden.
Op welke manier zijn jullie muzikaal gegroeid op Drunk Tank Pink?
We wisten dat het niet de bedoeling was om Songs Of Praise Two te maken. Dat wilden we sowieso niet en dat was ook onmogelijk geweest. Zeker als je weet dat we gedurende twee jaar lang bijna dagelijks onze instrumenten hebben bespeeld. Als muzikant en als band zijn we daardoor gewoon veel beter geworden en dat zorgde voor nieuwe invalshoeken toen we nieuwe nummers schreven. Je zou eigenlijk kunnen stellen dat onze sound is gegroeid, omdat we veel vaardiger zijn geworden. Daarnaast zijn we in de drie jaar na Songs Of Praise wat ouder geworden, waardoor onze onderwerpen op tekstueel vlak iets meer afstand doen van de maatschappelijke commentaren die we op de eerste plaat hadden. Tot slot mag je niet vergeten dat we de voorbije jaren heel wat nieuwe muziek leerden kennen, die ons ongetwijfeld ook heeft beïnvloed.
Welke bands dienden als inspiratie voor de nieuwe plaat?
De plaat heeft een hele waaier aan invloeden, zo werd Shaun sterk beïnvloed door bands als Talking Heads en de melodieën van ESG. Hij was mede daardoor ook meer bezig met verschillende gitaarstemmingen en het effect ervan op zijn ‘songwriting’. Josh was dan weer bezig met bands als Preoccupations en Women. Die gevarieerde mix van invloeden heeft ongetwijfeld zijn weerklank op de plaat. Ik denk dat we vroeger veelal naar dezelfde muziek luisterden, terwijl we nu allemaal een eigen muzikale wereld aan het ontdekken zijn en dat kan ik alleen maar toejuichen.
Je zegt dat je zowel als muzikant en als band bent gegroeid. Op welke manier ben je als zanger gegroeid?
Ik heb het gevoel dat we als band een enorme zelfzekerheid hebben verkregen en dat voel ik bij mezelf ook wel. Als zanger voel ik me daardoor een pak sterker in mijn schoenen staan. Je moet ook weten dat we als achttienjarige alles voor een eerste keer meemaakten; eerste keer in een studio, eerste headline tour, eerste keer gaan spelen in Azië en Amerika… Dat waren stuk voor stuk gloednieuwe ervaringen, terwijl ik dat nu meer kan relativeren. Ik heb mezelf op Drunk Tank Pink ook meer proberen uit te dagen en daar heeft producer James Ford mij ontzettend hard bij geholpen. Daarnaast hadden we meer tijd om de plaat af te werken, waardoor je ruimte krijgt om alles te doen klinken zoals je het echt wilt.
De onvermijdelijke vraag is natuurlijk wat het verhaal is achter de titel van Drunk Tank Pink. Dus bij deze, welke betekenis moeten we er achter zoeken?
In de late jaren 60 heerste er in Amerika een hevige drugspandemie, die hand in hand liep met een enorme toename van agressie. Om die reden sprak de overheid een hele groep therapeuten, artsen, psychologen, enz. aan met de bedoeling het maatschappelijk probleem van agressie te couperen. Een van de leden uit die onderzoeksgroep was Alexander Schauss, die zich bezig hield met de psychologische respons van de mens op kleuren, waaronder het effect van de kleur roze. Na enig onderzoek ontdekte hij een specifieke tint roze die geweld wist te onderdrukken en dat kleur heet tot op vandaag Baker-Miller Pink. Schauss vernoemde de kleur naar twee gevangenisdirecteuren (Baker en Miller) uit Seattle, die hij wist te overtuigen om de cellen roze te schilderen. In een jaar tijd zag het personeel de cases van agressie dalen van 55 naar 5 gevallen. Later werd de kleur zelfs gebruikt in klaslokalen, kleedkamers en stadions. Uiteindelijk werden de muren van ontnuchteringscellen of ‘drunk tanks’ ook in die kleur geschilderd.
Dit is natuurlijk niet zomaar een leuk verhaal, want in zekere mate heeft die kleur mee de plaat bepaald. Toen ik op een gegeven moment terug thuis kwam, huurde ik een appartement in een oud ziekenhuis en schilderde ik de volledige ruimte in het roze. In die kamer schreef ik het grootste deel van de teksten, die vaak erg persoonlijk zijn. Veel van de teksten zijn gericht op mijn onderbewuste, mijn dromen en de scheiding tussen Shame en mijn persoonlijke leven. Het gaf me ook de ruimte om over mezelf te reflecteren en me terug goed te voelen in mijn vel, want op tour merkte ik dat ik een deel van mezelf onderdrukte en negeerde. Je zou dus kunnen stellen dat Baker-Miller Pink mij een zekere rust heeft geboden die nodig was om die plaat bijeen te schrijven. Lang nadat de teksten waren ingeblikt leerde ik het verhaal achter Baker-Miller Pink kennen, diezelfde toevallige kleur waarin mijn kamer was geschilderd. De cirkel was rond.
Het komt er dus op neer dat de kleur roze een zekere rust kan teweeg brengen. Die rust die je zocht staat in groot contrast met de furie die je bent op het podium. Kunnen we stellen dat u als zanger over een dualiteit beschikt?
Tijdens het touren ben ik vooral op het podium een overdreven versie van mezelf, maar na verloop van tijd merkte ik dat die grens zich begon door te trekken tot ver naast het podium. Op tour is alles een feest en er is altijd wel een reden om harder en langer te feesten, maar uiteindelijk is het een kwestie van tijd vooraleer je het mentaal en fysiek begeeft. Toen ik terug in Londen was, dan was er geen reden meer om te feesten. Ik ging wel nog naar vrienden of ik ging iets drinken op café, maar mede door de lockdown was ik meer aangewezen op mezelf en dat kon best lastig zijn. Het is de balans tussen leven op een high en het alleen zijn, die me bewuster doet omgaan met wie ik ben.
Dit jaar was ik net als vele anderen genoodzaakt om mijn energie op een andere manier te kanaliseren. Tijdens de eerste lockdown had ik het geluk dat ik elf weken in een caravan van mijn ex kon verblijven, tijdens de tweede lockdown verbleef ik een maand in een hut ‘in the middle of nowhere’. Op die plekken hadden we de tijd en ruimte om samen aan onze muziek te werken. Daarnaast ging ik me meer toespitsen op schilderen, lezen en leren koken. Ik moet zeggen dat ik vooral dit jaar heb gemerkt dat veel mensen een ongezonde druk voelen om zich productief en creatief te uiten. Je hoeft je niet te schamen als je eens een dag in de zetel hebt gehangen, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet verlang om terug op een podium te staan.
Je zegt dat je teksten vaak uit je dromen voortvloeien, zijn de taferelen uit de video van “Alphabet” uit één van jouw dromen geplukt?
Het idee van die video kwam voornamelijk van Tegen Williams, die de video regisseerde. Het verhaal is geen droom van mezelf, maar is een interpretatie van Tegen. Zij verwerkte thema’s als dromen en het onderbewuste in de video en dat kwam overeen met de thema’s die de plaat aanreikt. Ze heeft trouwens ook de cover van de plaat voor haar rekening gehouden. De man op de cover is de vader van Charlie (drummer).
Via allerlei media was te zien dat jullie een ‘socially distanced’ UK tour hebben gepland. Wat moeten we er ons daarbij voorstellen?
Het zijn stuk voor stuk shows in autonome zalen, die het omwille van de corona crisis ontzettend lastig hebben gehad. Ongeacht corona of niet, we hadden die shows sowieso gepland in die zalen, maar sinds het begin van de pandemie lijkt het belang ervan extra belangrijk. We speelden al eens een ‘socially distanced’ show in The Windmill in Londen. Iedereen had er zijn eigen tafel op een reglementaire afstand van elkaar. Het was nogal een bevreemdende ervaring, maar uiteindelijk was dat wel een heel vette show. Ik denk dat we vooral dankbaar moeten zijn dat we dit kunnen en mogen doen.
Wie Shame dit jaar aan het werk wil zien, zal door de strikte coronamaatregelen nog een hele poos geduld moeten uitoefenen. En door die recente verstrengingen in Engeland is Shame’s nobele idee van een ‘socially distanced’ UK tour in één ruk van tafel geveegd en verplaatst naar dit najaar. Met een beetje meeval kunnen we de mannen nog dit jaar in België bewonderen, want zopas kleefde Trix de Britten op hun affiche en dat op 24 oktober. Om je dan toch een Shame ervaring te geven, raden we je aan om Drunk Tank Pink in huis te halen en het volume op snoeihard te zetten. Dat kan vanaf 15 januari, want dan komt de plaat uit via Dead Oceans.
