Gidge is een elektronicaduo afkomstig uit het Zweedse Umeå. Jonathan Nilsson en Ludvig Stolterman wisten ons in 2014 te overtuigen met een sublieme debuutplaat, waarop techno- en housegeluiden, natuuropnames en subtiele pianoakkoorden elkaar vonden. Die kreeg in de tweede helft van het decennium nog gezelschap van Lulin, een tweedelig ambientwerk, en LNLNN, oftewel Lulin met beats. Leuk, maar we keken vooral uit naar een opvolger die de schaal van Autumn Bells kon evenaren.
Dat lijkt het plan te zijn geweest voor New Light. Drie jaar werkte het tweetal aan deze negen nummers, en voor inspiratie trokken ze niet meer de Zweedse natuur in, maar staken ze de Atlantische Oceaan over. De landschappen van de Pacific Northwest-regio van de Verenigde Staten hebben Gidge niet volledig van identiteit doen veranderen, maar het valt wel te horen dat er aan hun geluid gesleuteld is. De drums klinken scherper en zouden in het alternatieve clubcircuit niet misstaan, al blijft er ook veel ruimte voor kalmte en bezinning.
New Light opent met diep basgedreun en een stem die klinkt als een half aanwezige gesprekspartner. De plaat lijkt even te aarzelen, maar komt na een minuut beslist op gang. “Quasar” is opvallend vrolijk; het voelt alsof we de dichte bossen van Autumn Bells en LNLNN hebben ingeruild voor een zonovergoten open plek. Zonovergoten in vergelijking, althans—de muziek van Gidge blijft zich vooral lenen tot de koudere seizoenen—maar we kunnen een glimlach niet onderdrukken, vooral wanneer een kleurrijke pianolijn het geheel naar het einde toe vervoegt.
“Quasar” loopt naadloos over in “New Light”, dat in september vooruit werd geschoven. Sindsdien is het er alleen maar verslavender op geworden; stilzitten op dit rijke percussiearrangement is vrijwel onmogelijk. Al na enkele minuten worden de beats echter onderuit gehaald om plaats te maken voor een zweverige breakdown. Abstracte stemsamples en enkele blazernoten spelen de rol van boselfjes. Onze pogingen om mee te zingen zijn tot nu toe weinig vruchtbaar gebleken (‘What you don’t know’? ‘I’m not trying’? Is dit überhaupt Engels?), maar dansend wegdromen kunnen we meteen.
Hierna wordt het tempo terug wat naar beneden gehaald. “Perimeter” neemt veruit het meest zijn tijd; tijdens de gestage overgang van voorzichtige ambient naar complexe ritmes zou je een gemiddeld popnummer kunnen uitluisteren. Het is zijn lengte van exact tien minuten evenwel volledig waard. Met name enkele beatwissels doen ons denken aan “Everything Connected” van Jon Hopkins, maar Gidge geeft er hun karakteristieke organische draai aan. Uiteindelijk dalen we voorzichtig weer op aarde neer op de tonen van een langzaam pulserende coda, die ons betoverd achterlaat op onze bureaustoel.
Niet alles op deze langspeler is van een dergelijk niveau, maar we kunnen ook niet stellen dat er echt dieptepunten te vinden zijn. New Light smeekt vooral om in zijn geheel beluisterd te worden, al is een uur van dit materiaal voor de aandachtige luisteraar mogelijk wat te lang. Ook wij waren tijdens de B-kant merkbaar minder aan het opletten, gezien de plaat zijn geheimen intussen wel had prijsgegeven. De muziek werd er nochtans niet minder op; bij de sombere, galmende tweede helft van “Rotate into Form” keken we even op van ons computerscherm. Nee, dit is een ander beestje: je laat de naald van je draaitafel zakken—of drukt op de afspeelknop op Spotify, maar laten we eerlijk zijn, erg romantisch klinkt dat niet—en gaat verder met je dag. Vervolgens is het aan Gidge om wat nieuw licht in je activiteiten te brengen.
Het klinkt misschien niet meteen als een compliment om te verkondigen dat de muziek van Gidge probleemloos naar de achtergrond verdwijnt, maar het maken van de perfecte sfeerplaat is een kunst op zichzelf. Zover is het tweetal hier nog niet—het minder beatgedreven midden bevat iets te veel gelijkaardig opgebouwde composities—maar New Light komt wel aardig in de buurt. We kunnen deze langspeler dan ook met overtuiging aanraden voor de volgende situaties: boswandelingen in de Ardennen, fietstochten langs landelijke wegen, studeermarathons en, natuurlijk, het schrijven van muziekrecensies. Zo, dat is bij deze dan ook gebeurd.
