De Britse Paloma Faith bracht voor het eerst een langspeler uit in 2009 en elf jaar later is het tijd voor het vijfde album. In die tijd bracht ze uiteenlopende muziek uit en werkte ze ook samen met verschillende andere artiesten. Dankzij Sigma wist ze met “Changing” een heel grote hit te scoren, maar ook solo liet ze al een grote indruk na, al is dat vooral in eigen land. “Only Love Can Hurt Like This” wordt al eens gezien als Faiths beste (solo)nummer en na een indrukwekkende peformance op de Brit Awards, waar ze het lied in de regen zong, wist ze een nog grotere indruk te maken. A Perfect Contradiction, waarop “Only Love Can Hurt Like This” te vinden is, was genomineerd voor een aantal prijzen en met The Architect, het vorige album, stond Faith voor het eerst op de eerste plaats in de album charts. Zal Paloma Faith ook met Infinite Things de nummer één positie bereiken? Maar belangrijker: is dit album een waardige opvolger voor albums als The Architect en A Perfect Contradiction?
Openen doet Paloma Faith op Infitine Things met “Supernatural” en ondanks dat het geen bovennatuurlijk lied is, is het wel een leuke albumopener. ‘Samen staan we sterk’ verkondigt Faith, en ondanks dat het slechts over een relatie gaat, kan het ook anders worden geïnterpreteerd; de vrijheid om zelf te interpreteren keert regelmatig terug doorheen het album. Op “Supernatural” komt er nog een toffe gitaarsolo bij en zo zijn we echt vertrokken. De herkenbare stem van Faith voelt na twee jaar met weinig nieuwe muziek nog steeds vertrouwd aan, waardoor het wat lijkt op thuiskomen.
A Perfect Contradiction mag dan wel tot het verleden behoren, ook op Infinite Things zijn er tegenstellingen te vinden en deze maken het album op tekstueel vlak een stuk interessanter. Zo zingt Palama Faith op “Monster” dat haar (ex-)geliefde een monster van haar heeft gemaakt; daarna zingt ze op “Gold” dat ze van goud is en schittert. Beiden nummers zijn catchy, maar telkens op een ander manier. Zo komt er op het einde van laatstgenoemd nummer een koortje bij waardoor Faith ons naar goede gewoonte een gospelgevoel geeft. “Gold” heeft daarnaast ook iets weg van de Noorse Sigrid en dat is vrij logisch, aangezien zij dit nummer schreef. Voor de rest zijn alle nummers wel door Faith zelf geschreven en opgenomen in haar kelder.
Ook ‘I surrender and I hate it’ en ‘Never give up, don’t surender, baby’ uit respectievelijk “If This Is Goodbye” en “Infinite Things” lijken op elkaar in te spelen. De titelsong mag dan wel gebaseerd zijn op een kortverhaal van Argentijn Jorge Luis Borges, hij lijkt over Faiths kind te gaan. De muzikante stelt dat als er een god is, die in haar armen ligt, wat doet vermoeden dat de fiere mama over haar dochtertje zingt. In de ogen van het kind ziet ze vreugde, chaos en andere eeuwige dingen. Naast het aankondigden van een album eerder dit jaar vertelde Paloma ook dat ze opnieuw zwanger is geraakt na een aantal pogingen via in-vitrofertilisatie.
Waar het eerder uitgegeven “Falling Down” ons meteen wist te overtuigen, kregen we het niet meteen warm van leadsingle “Better Than This”. Na het volledige album (verschillende keren) gehoord te hebben, moeten we toegeven dat het lied hier op zijn plaats valt, maar nog steeds niet super bijzonder is. “Falling Down” daarentegen is catchy en heeft een leuke en herkenbare tekst die na een aantal luisterbeurten aardig blijft hangen. Er wordt met tempo gespeeld en de herhalingen in de tekst versterken het gevoel dat wordt meegegeven. Het is een puike popsong en ook hier worden er elementen uit r&b en soul toegevoegd.
2020 is het jaar van corona en ook dat thema wordt aangehaald op Infinite Things, al is het niet al te letterlijk. Op “Me Time” wordt er gezongen over het verstikkende gevoel dat je kan krijgen na lang samen te zitten met familie, en over alle dagen die op elkaar lijken. Faith heeft nood aan ademruimte en rust in haar hoofd. Rust is iets dat lijkt te ontbreken op het album. Zo zijn “If This Is Goodbye” en “If Loving You Was Easy” twee mooie pianoballades, maar hadden ze mogelijks meer tot hun recht gekomen als ze net iets ingetogener waren geweest. Op die laatste zingt de Britse trouwens over een relatie die niet makkelijk is, maar net om die reden blijft ze bij haar geliefde. ‘Paradise can hurt too’ is niet alleen een prachtige lijn, het klinkt ook opnieuw als een tegenstelling.
Ondanks dat de laatste nummers muzikaal wat zwakker zijn dan de rest, is het opnieuw met de tekst dat Faith weet te overtuigen. Op “Beautiful & Damned” wordt er gezongen over een zieke geliefde, maar Faith zal tot het einde aan de zijde van die persoon blijven. “Living with a Stranger” gaat dan weer over een koppel dat naast elkaar leeft, in plaats van met elkaar. Albumafsluiter “Last Night on Earth” gaat over de mogelijk laatste nacht die met iemand wordt doorgebracht. Is het omdat de zieke geliefde de volgende dag sterft of beslist het koppel de dag erna uit elkaar te gaan? Beide kunnen, en dat is wellicht het schone aan de laatste nummers op Infinite Things.
Muzikaal gezien is Infinite Things zeker niet het beste album van het jaar, maar de nieuwe sound van Faith is minstens aangenaam. Er zitten zeker leuke liedjes tussen, maar het is vaak wat voorspelbaar en soms had het net iets minder gemogen. De sterkte van Paloma Faith ligt vaak bij haar unieke stemgeluid; deze keer weet ze ons echter ook aangenaam te verrassen met haar eerlijke teksten. De songs lijken onderling met elkaar verbonden te zijn waardoor er enkele duidelijke thema’s naar voren komen, zoals liefde, verlies en ziekte. (Er zijn trouwens veel meer linken in de teksten te vinden dan er hier werden aangehaald.) Infinite Things is zeker een goeie opvolger van voorgaand werk en we merken vooral de tekstuele groei op van Faith – of hebben we de onderlinge samenhang op vorige albums over het hoofd gezien?
Facebook / Instagram / Website
