Ali Lacey is met Novo Amor, in tegenstelling tot wat de naam doet uitschijnen, al lang geen nieuwe geliefde meer voor ons. In 2016 verscheen de Welshe singer-songwriter met zijn partner in crime Ed Tullett voor het eerst op onze radar. Niet veel later verraste hij met hun samenwerking Heiress maar ook solo vond hij zijn weg met debuutalbum Birthplace. Opvolger Cannot Be, Whatsoever kregen we afgelopen vrijdag voorgeschoteld na een reeks teasers.
Op Cannot Be, Whatsoever komt Novo Amor opgewekter dan ooit te voren uit de hoek. Opener “Opaline” zet meteen de toon en de piano-intro doet ons afdwalen naar scènes uit de film Call Me By Your Name. Ook “I Feel Better Now” spreekt voor zichzelf en trekt deze opgewekte lijn door. Het is dan ook even wennen aan de nieuwe sound die Ali Lacey zichzelf toekent met deze nummers. In het verleden tekenden melancholische gitaarlijnen zijn muziek, nu wordt er plaats gemaakt voor bijna plastieken gitaarsolo’s. Wij worden hier alleszins niet blijer van.
In het verleden werd de vergelijking al snel gemaakt tussen Novo Amor en Bon Iver – en dat niet alleen omdat ze er beiden uitzien als verdwaalde boswachters. Novo Amor deed ons de laatste jaren telkens meedrijven op zijn melancholische, bijna lo-fi, gitaarsound. Ook op zijn tweede album is die tussen de grote lijnen door terug te vinden in nummers als “Decimal” en “Birdcage”. Op “No Plans” komt hij dan weer met een volle sound uit de hoek die in tegenstelling tot zijn vorige album geen strijkers bevat, maar enkel dramatische gitaren en drums. Het lijkt alsof hij wil bewijzen aan de luisteraar dat hij ook kan rocken, of alleszins een goede poging tot doet.
Novo Amor laat deze keer op de meeste nummers ook zijn typische kopstem achterwege. Op “Halloween” worden we voor het eerst met deze nieuwigheid geconfronteerd. Toch blijft hij tot onze grote verbazing in staat zijn stempel te drukken op deze nieuwe nummers. “If We’re Being Honest” is veruit het meest geslaagde experiment. Hierin gaan zijn kopstem en zijn ‘rock alter ego’ perfect hand in hand. Ook op “Statue Of A Woman” experimenteert hij erop los met een kosmische soundscape als resultaat.
Toch klinkt het alsof Cannot Be, Whatsoever een zoektocht is naar een nieuwe sound waarbij het einde nog niet in zicht is. Ali Lacey gaat nog alle kanten op: de ene keer horen we plastieken gitaren; de andere keer krijgen we kippenvel van zijn breekbaarheid. Het is duidelijk dat Novo Amor zoekende was tijdens het maken van deze plaat, maar wat nu precies het muzikale pad is dat hij wilt bewandelen, lijkt Lacey zelf nog niet helemaal te weten.
Op 1 mei stelt Novo Amor Cannot Be, Whatsoever voor in de Botanique.
Tickets hiervoor zijn nog steeds te koop.