Verwijzend naar een tegen de tien minuten aanleunend en onder alle nagels kruipend epos, “Frankie Teardrop” van legendarische experimentele band Suicide, doopte Lee Swinnen zijn soloproject tot Frankie Traandruppel. Lee is bekend van onder meer Tubelight, Ero Guro, Double Veterans en natuurlijk als zoon van vader Swinnen. Frankie maakt lo-fi garagerock om handen en vingers bij af te likken en wordt daarin begeleid door gitarist Jens Rubens, drummer Wouter Theunis-Van Tentelen en bassist Bart Weyens.
“No Longer There” en “Sad Trip” worden gebundeld op een 7″ en tappen ieders uit een ander vaatje. “No Longer There” doet in eerste instantie denken aan een furieuze Iggy Pop ten tijde van The Stooges. Jingle-jangle gitaren en een mondharmonicasolo kabbelen over een bluesschema, wat het geheel doet aanvoelen als een countryband met screamovocalist. “Sad Trip” daarentegen is een rustgevende ballade in de stijl van Lou Reed. Frankie’s vocalen over het rustige getokkel brengt niet veel bijzonders teweeg, buiten een rustig melancholische bui. Vernieuwend klinken de twee nieuwe liedjes op de 7″ niet, maar knipogen naar de late jaren ’60 doet Frankie Traandruppel dan ook volledig pretentieloos.
