Met Lost And Latest grabbelt Jan Van Den Broeke (The Misz, Absent Music,..) doorheen zijn muzikale archieven. Hij selecteerde twaalf composities uit een ruime carrière die een kleine vier decennia muzikale arbeid omspant en voegt daar nog een paar nieuwere, recent geschreven tracks aan toe. Toch is Lost And Latest veel meer dan alleen een ruimhartig carrièreoverzicht. Het markeert een artiest die moedig zijn eigen koers uitzet en zich daarbij niet al te veel zorgen maakt om de laatste muzikale trends.
Op muzikaal vlak positioneert Van Den Broeke zich op een door diverse inspiraties aangedreven gebied waarin lo-fi, minimal en delicate synthpop afgewisseld worden met grillige ambient en een portie dwarsliggende exotica. Zo zet de, maar recent op een destijds opgenomen cassettetape teruggevonden, opener “How Else?”- gepend tijdens de woelige jaren tachtig waarin zowel onzekerheid als buitensporige ambities overheersten – meteen in met ijskoude, maar melodieuze synths en piano, de sensuele stem van Drita Koija en haast ongrijpbaar gitaarwerk: ‘How else could it be the future?’
Telkens weer valt in Lost And Latest de zin voor melodie op, net als de zin voor weerspannig experiment. Zo valt in het eerder onuitgegeven “Seeds Grow, Signs Move” naast kale percussie zelfs een streepje tenorsax van Philippe Van Keymeulen te rapen. In het grauwe, door spoken word gedragen “Les Nouveaux Pauvres” (uit de catalogus van The Misz) herken je dan weer het mistroostige van welshman John Cale. Ook “Lost To The World” of de inktzwarte poëzie van “I Know The Moonlight” – een ode aan Billie Holiday die in Black Lives Matter tijden erg actueel en urgent aanvoelt – sluit daarbij aan.
Mooi ook om te zien dat dit een ronduit voorbeeldige uitgave is. Fraaie hoes die de luisteraar aanspreekt, uitgebreide hoesnota’s die wat meer toelichting en context bieden. Zo lees je zowel in de muziek als in de nota’s hoe een hele brok cultuurgeschiedenis aan bod komt: de poëzie van Rimbaud en Verlaine (het duistere “Verlaine Et La Belle”), die van muzieklegendes als Aksak Maboul (eerstdaags in het Bos samen met Geoffrey Burton) of de eightiesplaten van John Cale of Leonard Cohen (het aan Marthe Wéry opgedragen “Matter Is Alive”), het is iets waar Jan Van Den Broeke allesbehalve een geheim van maakt.
Elders, zoals onder meer in het veelzeggende “Le Rêve de C.J.” – een mix van huppelend pianowerk en spaarzame elektronica – valt diens zin voor dromerigheid sterk op. Het markeert ergens een uitgesproken zin voor vluchtigheid en escapisme, maar evengoed – zoals je ook uit de erbij horende video in stemmig zwart-wit kan halen – die voor bitterzoete romantiek en nostalgie.
Lost And Latest is een best grillige trip. Het is het resultaat van een graven in wat verloren gewaand werd (lost), maar dan wat verder aangevuld door recentere muzikale uitspattingen (latest). Opmerkelijk is de speelsheid (zo is “Berceuse Electronique” die de A-kant van de plaat eindigt, afkomstig uit de “It’s Not All Garbage” tape uit 1984), maar evengoed zijn er vaak erotische ondertonen, onder meer via het sensuele stemmenwerk. Misschien nog het knapst van al is hoe de plaat héérlijk uitwaaiert van frisse pop (“Poem For Dead Poets”) naar wereldmuziek (de knipoog naar ambientgod Brian Eno en de helaas véél te vroeg gestorven songschrijfster Lhasa De Sela in “Eno-De Sela #1”). Net die grootse veelzijdigheid kenmerkt dit erg fijne Lost And Latest album, die inzichtelijk maakt dat het grasduinen tussen (muzikale) archieven vaak heel erg boeiend materiaal kan opleveren.
