De komende dagen staat de Brugse binnenstad opnieuw in het teken van AMOK, het stadsfestival georganiseerd door kunstencentrum KAAP. Tien dagen lang wordt er een eigen universum vol muzikale ontdekkingen gecreëerd in de talrijke historische gebouwen van de stad. Het palet reikt van opkomende Belgische muzikanten tot globale geluiden en kruisbestuivingen tussen dans, muziek en film. Met deze tweede editie wilt AMOK dat bevestigen en daar lijken ze al een vliegende start in te nemen met het optreden van Altın Gün in de Sint-Jakobskerk. Wij keken naar de eerste van de twee sets die de band die dag speelde.
Alvorens de tonen van Turkse psychedelia de kerk vulden, luisterden we naar het optreden van Bear Bones, Lay Low. Oorspronkelijk zou Ami Dang dit voorprogramma verzorgen met een combinatie van elektronica en sitarmuziek, maar de coronacrisis gooide helaas roet in het eten. Bear Bones, Lay Low was gelukkig geen slechte vervanging, maar wel eentje die meer geduld en concentratie vergde.
De set van de Brusselse muzikant was bijzonder abstract. Op intuïtieve wijze weefde hij tal van synthetische geluiden, stuwende ritmes en samples in elkaar tot een ononderbroken klanktapijt. In het begin hadden we het zelf een beetje moeilijk om er in te komen en ons te verbinden met de muziek, maar na een tijdje brachten de bezwerende kwaliteiten van zijn muziek ons in een trance en vergaten we eventjes de wereld buiten de kerk. Naarmate het optreden vorderde, ging Ernesto Gonzales volledig op in zijn experiment, maar we vragen ons af of het publiek daarin meeging. Bear Bones, Lay Low paste als gegoten op de affiche AMOK, maar of het publiek dat kwam voor Altın Gün een volledig uur van deze muziek kon appreciëren, is een ander paar mouwen.
Met Altın Gün had AMOK een indrukwekkende naam te strikken en dat vertaalde zich tweemaal in een uitverkochte zaal. De Nederlandse groep die Turkse psychedelia in een hedendaags jasje steekt, is in een mum van tijd tot een fenomeen uitgegroeid. Dankzij hun twee albums blijft de groep over de tongen gaan, maar ook door hun indrukwekkende livereputatie blijft Altın Gün in onze hoofden rondspoken. Op elk festival en in elke zaal waar ze komen, ontaardt het optreden in veel ambiance en dans.
De situatie anno 2020 is echter anders. Frontvrouw Merve Dasdemir vertelde zelf hoe dystopisch ze het zicht van het zittend publiek met mondmaskers vond. De coronacrisis is voor elke muzikant een uitdaging, ook voor Altın Gün. Maar na regen komt zonneschijn en soms zelfs letterlijk. Na een druilerige middag in Brugge brak de zon door, schenen de stralen door de kerkramen heen op de groepsleden en speelde de band boordevol spelplezier.
Ergens vonden we het helemaal niet zo erg dat we niet konden dansen. De situatie zette namelijk extra in de verf hoe goed de muziek van Altın Gün in elkaar zit. De zeskoppige groep zette een potig geluid neer met benadrukte invloeden, maar ook een eigenzinnige twist. De ingrediënten van hun recept zijn de mysterieuze saz, stevige keyboardmelodieën, opzwepende ritmes, speelse baslijnen en gepassioneerde zang. Hoewel hun geluid doorheen de nummers consistent klinkt, hebben de artiesten veel manieren om hier creatief mee om te springen.
Hierdoor kregen we een gevarieerde set te horen. Geen met geforceerde bochten, maar een die volle vaart vooruit ging. We kregen het beste van hun twee platen te horen, maar ook een aantal nieuwe nummers. Deze songs kwamen live niet over als een zoekproces, maar wel als hoogtepunten. Zo konden we vroeg in het optreden al genieten van het vlammende “Maçka Yolları Taşlı”
De set kende amper dieptepunten en ging consistent en gestaag verder. Met hun bekendste nummer “Goca Dünya” scoorde Altın Gün ook in de kerk een hit en dat werd mooi opgevolgd door het briljante “Kırşehirin Gülleri”. We werden verwend met aanstekelijke melodieën, verrassende progressies en de kerk leek wel gebouwd te zijn voor Erdinç Ecevit Yildiz’s grootse galmende zang.
De kers op de taart was echter de bisronde. Het mystieke “Şad Olup Gülmedim” mondde uit in een extatische finale waar alles uit de kast werd gehaald: van dolgedraaid spel op de toetsen tot vurige gitaarlicks waarbij we op een moment zelfs een fragment uit Kraftwerks “Trans-Europa Express” meenden te herkennen. Het was de ideale toegift voor een optreden dat alles behalve voor de hand liggend is. De onuitputtelijke energie van Altın Gün blijft altijd overeind, coronatijden of niet.
AMOK duurt nog t.e.m. 11 oktober. Info & tickets.
