‘One day, baby, we’ll be old and think of all the stories that we could have told’, het is een zinnetje dat voor velen waarschijnlijk bekend in de oren klinkt. In de zomer van 2012 veroverden Asaf Avidan en Wankelmut namelijk elke hitlijst dankzij de remix die laatstgenoemde maakte van “Reckoning Song”. Bleef het nummer niet hangen door het catchy deuntje, dan wel door Avidans unieke stemgeluid waarbij constant de prangende vraag heerst of we nu een vrouw of een man (of wat je maar wil) horen zingen. Een echte hit scoorde Avidan niet meer, maar muziek bleef hij maken en daar zijn we blij om!
De Israëlische singer-songwriter bewees op zijn eerdere albums een meester te zijn in het uitproberen en combineren van verschillende stijlen. Zo kon hij ons op Different Pulses en Gold Shadow meermaals bekoren met een mix van onder meer blues, rock, soul en ook wat pop. Hoewel zijn vorige album, The Study on Falling, dan weer geen echt muzikaal hoogtepunt vormde, maakt hij dit op zijn nieuwe plaat volledig goed. Anagnorisis neemt je mee op een betoverende reis doorheen muziekland waarbij Avidans verkenning van het muzikale spectrum ongestoord verder gaat. Dit hoor je al meteen in “Lost Horse”, het eerste nummer van het album, waarin de zanger duidelijk beïnvloed werd door hiphop uit de jaren negentig. Daarbovenop krijgt het soms zelfs een Broadway-jazzsfeer. De boodschap achter het lied is echter minder frivool. Avidan zingt over alle geliefden die hij verloor gedurende zijn leven en dit naar aanleiding van zijn paard dat onlangs, opgejaagd door een troep wolven, van een klif stortte. Het paard werd jammer genoeg nooit terug gevonden, letterlijk een ‘lost horse’.
Na het tragische openingsnummer volgt meteen Avidans recentst uitgebrachte single, “900 Days”. Ook in dit nummer verkent de Israëli de r&b- en hiphopcultuur verder. Dit combineert hij met een wel zeer bijzonder gospelkoor, waardoor we ons even in een pittoresk kerkje ergens in het zuiden van de Verenigde Staten wanen. Bijzonder, want elke stem die je hoort werd ingezongen door Avidan zelf en dat geldt eigenlijk voor alle vocals doorheen het album. Die meerstemmige zang komt ook in de volgende twee nummers, “Earth Odyssey” en “No World”, prachtig tot zijn recht. Bij dat eerste nummer lijkt het zelfs even of we naar een onbekend David Bowie-lied aan het luisteren zijn. Asaf Avidan neemt je mee op een muzikaal avontuur waarvan Homeros nog iets kan leren. Vanuit Odysseus’ omzwervingen reizen we verder naar ‘No World’ waar de tederheid van Avidans stem prachtig tot zijn recht komt en we ons zorgeloos kunnen laten meeslepen door de melancholie van zijn gezang.
Ook in “Anagnorisis” neemt de zanger wat gas terug. Opnieuw is een mix van verschillende geluiden te horen waaronder beats, piano, een jazztrompet en zelfs enkele synths die doen denken aan de intro van Stranger Things. Anagnorisis, wat ook de titel van het album is, verwijst naar het moment in theater waarop een personage inzicht in zijn situatie krijgt, vaak gevolgd door een kritieke wending in het verhaal. De vraag reist of Avidan daarom koos om dit nummer in het midden van het album te positioneren. Puur afgaand op de muziek in “Rock of Lazarus”, lijkt die stelling wel te kloppen. Na de ietwat rustigere nummers schudt de zanger ons namelijk weer wakker met een bombastisch, uptempo nummer dat af en toe zelfs wat aan Billie Eilish doet denken. Avidan slaagt er in elk geval in ook na de anagnorisis onze interesse hoog te houden. Na de herrijzenis van de beats (of was het toch Lazarus zelf?) horen we in “Wildfire” eens een ander register van Asafs stem. De hoge nasaliteit is even helemaal verdwenen en maakt plaats voor een zwoel en jazzy timbre. We krijgen het er helemaal warm van.
Ter compensatie van het niet gebruiken van zijn kopstem gedurende de volle drie minuten en 44 seconden zet Avidan “Indifferent Skies” dan weer wel in met zijn bovenmenselijke neuszang. Die overgang is toch opnieuw even wennen, maar na het zeer meezingbare refrein zijn we dat al snel weer vergeten. In “Darkness” legt Asaf dan weer de diepste duisternis van zijn ziel bloot. Hij stelt zich enorm breekbaar op en dat komt binnen. Aan het einde van het nummer wanen we ons bovendien nog even op een afgelegen Grieks strandje waar we misschien Odysseus nog eens tegen het lijf kunnen lopen. Afsluiten doet hij met “I See Her, Don’t Be Afraid”. Het voornemen voor dit nummer was duidelijk keep it simple. Jammer genoeg verliest Avidan ons een beetje in die soberheid. De eenvoud van het nummer steekt wat af tegen de complexheid van de rest van het album. Het is een rustig einde van een vermoeiende, maar toch geslaagde ontdekkingstocht.
In Anagnorisis vindt Asaf Avidan zich telkens opnieuw uit en schetst hij in geuren en kleuren de diversiteit van zijn persoonlijkheid. Voor wie het daarbij nog niet opgevallen was, kan in de schaduwen van de kleurrijke hoes van dit album Avidans silhouet onderscheiden worden, een metaforische verwijzing naar de manier waarop onze echte identiteit soms verborgen blijft achter het masker dat we opzetten voor de buitenwereld. Op deze plaat zet Avidan het masker af en laat hij ons genieten van de donkere kantjes van zijn bestaan.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
