Video Age is het muzikaal project van Ross Farbe en Ray Micarelli. De Amerikaanse jeugdvrienden brengen na Living Alone en Pop Therapy hun derde album getiteld Pleasure Line uit. Het duo bleef trouw aan haar gekende geluid, maar er hangt over dit nieuwe album wel een zeemzoete, rozige waas. Dat zowel Farbe als Micarelli binnenkort trouwt, zal daar misschien voor iets tussen zitten. Laten we dus meteen duidelijk zijn: er heerst een melig sfeertje op Pleasure Line. Wat in vergelijking met hun vorige albums gelukkig niet veranderd is, is hun gretig gebruik van vintage synthesizers. Voor songs met een poppy jaren ’80 gevoel ben je bij Video Age dus nog steeds aan het juiste adres.
“Pleasure Line”, de titelsong en het eerste nummer van het album, is een lichtjes fout klinkend, rustig feel good-nummertje en daarmee is de toon voor de rest van het album perfect gezet. Zeker een goeie opener om mee in de sfeer te komen dus. Andere hoogvliegers zijn “Aerostar” en “Shadow On The Wall”. “Aerostar” is een echte oorwurm die recht uit een foute dansfilm uit de jaren ’80 lijkt te komen. Langer dan tien seconden stilzitten terwijl dit nummer opstaat is quasi onmogelijk. De rustpauze die ons nadien in de vorm van “Comic Relief” gegund wordt, is dan ook meer dan welkom.
Ook op “Shadow On The Wall” is stilzitten moeilijk. Het nummer klinkt funky en gevat en is bijgevolg enorm aanstekelijk. Hetzelfde geldt voor het melige “Blushing”, dat je na twee luisterbeurten al grotendeels kan meezingen (onder de douche of zo; het is maar een suggestie). Ook van het laatste nummer van het album, “Good To Be Back”, word je meteen goedgezind en krijg je een instant zomergevoel. Als iemand ons zou proberen wijsmaken dat dit een herwerkte theme song van een oude sitcom is, zouden we het waarschijnlijk geloven.
Een aantal andere nummers konden ons jammer genoeg echter minder bekoren. “Sweet Marie” bijvoorbeeld begint wel met een heel tof klinkende, veelbelovende intro, maar lijkt daarna al snel op saaie lift-/wachtkamermuziek. Ook “Maybe Just Once”, “That Can’t Be” en “Meet Me In My Heart” springen er niet echt uit. Hoewel het geen slechte nummers zijn, blijven ze niet hangen en blijf je als luisteraar enigszins op je honger zitten.
Na het beluisteren van Pleasure Line voel je je optimistisch en ben je goedgezind; dat valt niet te ontkennen. Er staan een paar heerlijke oorwurmen op deze plaat die je de rest van de dag (of week) waarschijnlijk niet uit je hoofd krijgt. Dat sommige andere nummers sneller in de vergetelheid zullen geraken en minder aanstekelijk klinken, vergeven we Video Age. De volle 36 minuten even enthousiast ‘to the left sliden’ en ’to the right shimmyen’ als op “Aerostar” zou misschien immers wat te veel van het goede zijn.
Instagram / Facebook / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
