Jason Molina - Eight Gates (★★★★): Een korte laatste troost

In 2013 blies de toen net geen veertigjarige Jason Molina zijn laatste adem uit, doordrenkt in de geur van jarenlang overmatig alcoholgebruik. Molina, de man die met zijn projecten Songs: Ohia in de jaren ’90, Magnolia Electric Co. vanaf 2003 en ook solo niet veel melancholische harten onberoerd liet, liet gedurende zijn leven diep en poëtisch zijn getormenteerde gedachten op de wereld los. Ook ons land werd het podium voor de opname van Trials & Errors, wat Magnolia Electric Co. in 2003 live in de AB Club opnam en twee jaar later uitbracht. Of denk aan de North Star Blues Session in 2003 in het ter ziele gegane en (bijna) herrezen Duyster op Studio Brussel.

Zeven jaar na zijn dood en acht jaar na zijn laatste solowerk komt er nu nog een solo-album uit van Jason Molina. Het laatste. De negen nummers werden opgenomen in 2008 en vormen daarmee een lang bewaard geschenk voor de luisteraar. Eight Gates klokt af op 25 minuten: een korte tijdsreis die ons terugvoert naar 2006, toen Molina naar Londen verhuisde. Daar verdiepte hij zich in de geschiedenis van de stad en leerde over de ‘London Wall’ met zeven toegangspoorten. Zelf maakte hij er een achtste bij in zijn hoofd.

Het lesje in geschiedenis zet zich verder naar 2008, toen Molina ging touren in Europa en naar eigen zeggen werd gebeten door een giftige spin. Of hij nu echt in het ziekenhuis lag (geen enkel bewijs daarvan) of echt gebeten was (geen spin meer te zien), hij schreef tijdens het ziek binnenzitten nummers. En die zijn verzameld op Eight Gates.

Opener “Whisper Away” begint met (als we Molina’s beweringen opnieuw mogen geloven) het geluid van groene papegaaien die hij tijdens het schrijven van het album voederde in zijn thuis, waar ze een regelmatige gast waren. De mythe wil dat Jimi Hendrix himself die ooit had vrijgelaten in de stad. Het getsjilp is een constante doorheen het album. Eerste invallers in het nummer zijn treurige strijkers en een om hulp vragende gitaar. En de haarscherpe stem van Molina die zo vertrouwd en donker klinkt dat het pijn kan doen aan alle ledematen.

Eerste single die voorafging aan het album, “Shadow Answers the Wall”, draagt zijn herkenbare sound en zou tegelijk voor een nummer van Nick Cave kunnen doorgaan met een sluimerend orgel. Geen bombast op Eight Gates, maar een transparante en simpele sound. Zijn gitaar vormt vaak de hoofdrol, zo ook op “The Mission’s End” en “Fire on the Rail”. Molina is eerlijk en verlangt ook naar eerlijkheid op “Be Told The Truth” met een weemoedige ‘how could something be so fallen apart?’ en een viool die ook al op “Old Worry” telkens de ondertoon speelt.

‘Roll me for a few minutes here, see what I get’ zegt hij voorafgaand aan de opname op “She Says”. Net als afsluiter “The Crossroad and The Emptiness” is het een onafgewerkt ruw nummer dat even abrupt begint als het eindigt. Het resultaat zijn breekbare takes die het einde open laten.

Eight Gates is het laatste wat Molina ons nalaat en is zijn definitieve afscheid. Of Molina een begenadigd verhalenverzinner was, dan wel enkel harde feiten verkondigde, blijft in het midden, maar hij was bovenal een gevoelige snaarraker. Daar is Eight Gates het laatste deel van, dat troostend en vogelfluitend uitzwaait. Molina heeft kort maar krachtig de laatste gate achter zich toegetrokken met zijn donkere gedachten, typische geluid en haarscherpe en tegelijk breekbare stem.