sleepmakeswaves heeft hun ontstaan te danken aan een bericht op Myspace. In een tijd lang voordat het inmiddels vergane socialemediaplatform erin slaagde om alle muziek geüpload voor 2015 kwijt te raken in een servermigratie, plaatste Jonathan Khor er een bericht in de hoop muzikanten te kunnen rekruteren voor een nieuw project. Van die initiële lineup blijft intussen enkel bassist Alex Wilson over, maar aan de missie van de groep is doorheen de jaren weinig veranderd: instrumentale rock maken die je bij de keel grijpt. Vaak wordt specifiek het etiket postrock op de groep gekleefd, maar dat hebben we persoonlijk nooit geheel accuraat gevonden; de tempo’s liggen geregeld stukken hoger, en de furieuze drums en occasionele metalriff doen ons het drietal eerder onder progressieve rock plaatsen.
Van de drie platen die ze vorig decennium uitbrachten is Love of Cartography (2014) ons het meest bijgebleven. Nummers als het sublieme “Emergent” wisten ons te verbluffen in een tijdperk waarin veel gelijkaardige bands terugvielen op bewezen formules, clichés en recyclage. Met Made of Breath Only werd vervolgens een iets zwaardere richting ingeslagen, en hun Brugse passage tijdens de bijbehorende tour had volgens ons zelfs de koppigste metaldiehards overtuigd. Hierna bleef het even stil, maar bij de aankondiging van these are not your dreams begin dit jaar werd een nieuw concept beloofd: geen uniforme, tien nummers tellende plaat, wel drie los uitgebrachte delen die elk een verschillende kant van sleepmakeswaves zouden exploreren.
Als apparaat om doorheen de plaat verschillende geluiden uit te werken heeft de opdeling in drie ep’s goed gewerkt, maar verder had deze uitgave in delen voor ons niet per se gehoeven. these are not your dreams voelt vollediger als een geheel, al is het bij momenten duidelijk dat de conceptie van de plaat anders verliep dan die van zijn voorgangers. Het enige voordeel dat we kunnen zien is dat bijna zeventig minuten muziek misschien niet altijd even makkelijk te slikken zal vallen, maar dan zien we ons sneller naar hoogtepunten doorheen de tracklist grijpen. Alsnog lijkt het ons toepasselijk om de collectie in delen te bespreken.
Het eerste deel begint sterk met “the endings that we write”, een epos van ruim elf minuten waarin we zowat alle aspecten van het geluid van sleepmakeswaves horen voorbijzoeven. De brave ambient van de eerste minuut belooft een rustige sfeer, maar niets is minder waar; met een enorme knal vallen vervolgens de gitaren in. Al snel ligt het energieniveau zo hoog dat je er een hele buitenwijk mee van stroom zou kunnen voorzien. Het trio stuurt het nummer langs heel wat pieken en dalen, wat na een achttal minuten cumuleert in een climax waar we kippenvel van krijgen. “batavia” herneemt dit gevoel in compacter formaat. Drummer Tim Adderley smijt zich voor de volledige lengte en loodst de rest van de groep naar een sectie die we bijna als djent zouden durven beschrijven.
In “cascades” verwerkt sleepmakeswaves voor het eerst zang in hun muziek. De stemmen zitten vrij diep in de mix, maar zorgen dat de euforische outro extra hard aankomt. Het nummer vormt een goede overgang naar het tweede deel van de plaat, dat veruit het meest gewaagd aanvoelt. Hoewel er al lang hints van metal in hun muziek zitten, gaat het drietal hier volop voor een harder geluid. “zelda” heeft zelfs een uitgesproken emokant; de zang katapulteert ons spontaan terug naar de jaren negentig. Een golf van bands die dit geluid heropgraven werd de laatste jaren al populair, maar de Australiërs geven er een verfrissende eigen draai aan. Onze favoriet is echter met voorsprong “pyramids”, waarin een wat oosters klinkende gitaar zich een weg baant in een stormloop van technische ritmes. Nadat het tempo langzaam wordt opgedreven volgt nog een laatste mokerslag van jewelste.
Helaas gaat de machine tijdens het derde deel wat sputteren. De laatste vier songs werden opgenomen in volle coronacrisis, en de groepsleden besloten de kans om ‘afstandsmuziek’ te creëren met beide handen te grijpen. Het resultaat schuwt de geluidsmuren van weleer en vertrouwt voor het ritme op elektronische drums. Niet al het materiaal lijkt hier echter volledig op afgestemd. Het verder wonderlijke “serenity now” heeft absoluut geen baat bij de geprogrammeerde slagwerkpatronen; sleepmakeswaves zit hier duidelijk nog in “zelda”-modus, en bij momenten smeekt het nummer om het bijpassende volume van een echt drumstel. We kunnen dan ook “lofi nylon”, dat volledig een nieuwe weg inslaat, aanwijzen als het hoogtepunt van dit laatste deel. Een dergelijke experimentele ballade—compleet met bewerkte stemmen à la 22, A Million—was zowat het laatste dat we van deze band verwachtten te horen, maar wat ons betreft mogen de heren zich wel vaker bezighouden met dit soort exploraties.
In dat rijtje hebben we bewust het titelnummer weggelaten, want daarmee zitten we om een andere reden een beetje verveeld. Ook hier durft de band de elektronische aspecten van hun geluid iets verder te ontwikkelen, wat resulteert in een compositie aangedreven door een persistente four-to-the-floorbeat. We dachten meteen aan “Tiger Girl”, waarmee 65daysofstatic We Were Exploding Anyway afsloot. Helaas bereikt het nogal veilige “these are not your dreams” lang niet dezelfde hoogtes als dat nummer, wat het na een plaat vol grootse climaxen en ruw gitaargeweld een weinig toepasselijke afsluiter maakt. Misschien valt hier een metafoor in te zien over de oneindige cyclus van teleurstelling waar de mens mee te kampen heeft—iets wat onze collega’s bij Pitchfork vast zou aanspreken—maar de muziek onderschikken aan het concept levert vaak bedenkelijke resultaten op. Kortom: hier was een laatste explosie écht wel op zijn plaats geweest.
sleepmakeswaves bevindt zich met hun vierde langspeler in een wat eigenaardige positie. De meer gebrekkige flow en soms gefragmenteerde muzikale keuzes zijn namelijk het resultaat van limitaties die ze zichzelf oplegden. Dit resulteert in veruit de avontuurlijkste plaat van het trio, maar ook de minst geslaagde. Dat laatste moet echter wel relatief beschouwd worden, want een plaat die slechts het niveau ‘zeer goed’ bereikt is eigenlijk nog steeds enig ontzag waard. We zijn blij dat de Australiërs op dit avontuur zijn gegaan, al hopen we dat we bij het samenvatten van hun volgend werk terug overtreffende trappen kunnen bovenhalen.
these are not your dreams is nu al in zijn volledigheid online beschikbaar, al verschijnt een compilatie van de drie delen pas op 7 augustus. De fysieke versie is te koop op Bandcamp.