Bram Bosteels is soundwizard bij Kaboom Karavan. Met The Log And The Leeway, waarvan het initiële zaadje reeds een zestal jaar geleden werd geplant, levert hij wederom een album af met een heel eigen zeggingskracht.
Kaboom Karavan viel eerder al op, onder meer met de uitgave van Short Walk With Olaf, een acht tracks tellend geluidsexperiment dat zich halfweg tussen mystieke folk, weird jazz en loopse americana situeerde. Daarna volgden verschillende samenwerkingen (o.a. met gelijkgestemde ziel Pepijn Caudron/Kreng) waaruit onder meer de albums Barra Barra en Hokus Fokus voortvloeiden, en allerlei soundtracks in de werelden van dans, theater en (kort)film.
Een nieuwe plaat in de rekken dus die een bijzondere voorgeschiedenis kent. Maar liefst zes jaar zit er tussen het oorspronkelijke idee en de finale uitwerking. Een grote tijdsspanne die maakt dat Bosteels ruimschoots kon blijven schaven aan het materiaal. Zo geraakte hij getriggerd door het concept van artistieke vrijheid en speelruimte. Maar ook speelde de behoefte mee om van de geëigende paden af te wijken. En dan waren er nog een hoop onvoorziene omstandigheden: Bosteels verloor plotsklaps zijn vader aan een zeldzame ziekte. Dat zorgde voor een stevige bijsturing, zowel op het tekstuele als het muzikale vlak.
In tien composities krijg je een verhaal voorgelegd dat op muzikaal vlak invloeden uit de folk blootgeeft, maar daar net een wel héél erg aparte draai aan geeft. Dat maakt de excentrieke opener “A Foregone Affair” – sierlijke, schijnbaar in nevelen gehulde folk extraordinaire – die de luisteraar sluw en langzaam overvalt, eigenlijk al duidelijk. Tijdens “Bots” valt dan weer op hoe Bosteels speelt met oriëntaals klinkende motiefjes. En tijdens het met opgehitst freejazzgetoeter op een marsritme ondersteunde “The Karaval” en “Void Boi” kan je haast niet omheen verwijzingen naar de geluidswerelden van Swans en Einstürzende Neubauten. Met die artiesten en bands deelt Kaboom Karavan overigens niet enkel een fascinatie voor vreemde geluiden en experimentele(re) muzieksferen, maar ook voor de manier waarop geluid verhalend kan werken.
Tussen de regels door vinden we cryptische verwijzingen terug richting de kwetsbaarheid van de mens (“Silk Skin Armor”), terwijl er evengoed een fikse streep melancholie (de gitaarmelodie van het intimistisch ingestelde en op reflectie hintende“Mindus”) aan te pas komt. Tezelfdertijd zou je door de viool- en piano-interactie van “Kaban” een zekere verwantschap met het meest cabareteske uit het oeuvre van Tom Waits kunnen bedenken.
Zodoende is The Log And The Leeway een bij uitstek een heel erg persoonlijk verhaal geworden. Een wat excentrieke, maar creatieve weergave van een lange periode, vol allerhande kenteringen (waaronder de intense ervaring van het overlijden van Bosteels’ vader). Opvallend is vooral de collage als insteek met allerhande geluiden, beelden (o.a. het artwork van ex-Lounge Lizard John Lurie), (cryptische) tekstuele verwijzingen en zo meer om een veelheid aan verhalen tot leven te wekken. Op die manier zou je het album kunnen beschouwen als een mysterieuze ‘wunderkammer’ waar het heerlijk vertoeven is. Bovendien biedt de muziek slechts een voorzetje om de eigen verbeelding aan het werk te zetten. Het best knappe The Log And The Leeway vormt een eerder onconventioneel en experimenteel werkstuk, maar blijft ook na meerdere luisterbeurten intrigeren en fascineren.
