De Belgische knoppenmeester Roman Hiele is al langer dan vandaag een bijzonder intrigerende waarde in ons underground elektronisch landschap. Verschillende concertzalen werden al afgebroken, maar gelukkig hield dat onder andere ontwerpers en documentairemakers niet tegen om samenwerkingen aan te gaan met deze bezige bij. Ter gelegenheid van Bandcamp dat zijn commissie op 20 maart even liet voor wat het was, releasete Hiele Mélodie 2020 als ‘ep’tje tussendoor’. Daar waren we al niet goed van, dus het hoeft niet te verbazen dat zijn nieuwste worp Stadspark er nog een grote schep bovenop doet.
Op deze ep mogen we Hieles volledig grondbezit aanschouwen: een stadspark zonder begrenzingen, waar ‘gelieve niet te betreden’-bordjes vertrappeld worden door het loslopend wild en nooit eerder ontdekte bloemsoorten in bloei staan die een trance-inducerende kracht lijken te bezitten in hun stuifmeel. Een atypische beleving dus, die het kot tijdens de nachtelijke uurtjes in een handomdraai op stelten kan zetten, opvallend lang blijft nazinderen en vraagt om een monsterlijk luid volume. Laat ons duidelijk zijn: voor Stadspark nemen we er een klacht voor geluidsoverlast gerust bij.
“Mariachi” en “Encounter” verwelkomen ons met discontinue, elektronische geluiden, die hoe langer hoe meer op die van een op hol geslagen arcade uit je nachtmerries gaan lijken. De opduikende beats in “Mariachi” worden indringender met de seconde en net als de aanhoudende trommelvliesverbrijzelende synthserene in “Encounter” wordt het klankenspel er enkel maar onheilspellender op.
We hebben het al lang in de gaten: ondanks de gezellige pastelkleur van het artwork, zal Hiele ons in geen geval sparen. Zo worden “Stadspark”, “Eeltown” en “Telephone” gekenmerkt door een onrust die je tot op het bot ervaart. De woeligheid vindt steeds opnieuw een weg naar de voorgrond, maar komt uiteindelijk nooit tot een losbarsting. Terwijl je een catharsis verwacht op het moment dat het roofdier zijn prooi overvalt, komt dat moment er nooit en blijven we achter met een spanningsophoping met proporties waar zelfs de beste psycholoog geen weg mee zou weten. “Oystered” biedt ons – ondanks de intro die nog alle kanten uit kon gaan – dan weer wel een uitbarsting van iets wat lijkt op een doorgedraaid Mario Bros-deuntje. De pedalen zijn we intussen al lang kwijt en geen haan die daar nog om kraait wanneer de plezierige, op- en afbouwende melodietjes het nummer beëindigen.
We vermoeden dat de twee lieve woorden waarnaar “Two Kind Words” verwijst ofwel ‘water nodig?’ ofwel ‘even kalm?’ zijn. Na dit bijzondere luisterspel dat hindernissen niet omzeilt maar net omarmt, is iets als “Two Kind Words” namelijk zeker welkom. Niet dat we hier iets vrolijks of zorgeloos te horen krijgen. Integendeel, het onzekere en nevelige wordt hier zomaar even over tien minuten uitgesmeerd. Het valt niet binnen de mogelijkheden om zaken op orde te stellen, maar we krijgen wel de kans om vanuit onze luie zetel het obscure te vereren en er volledig door opgeslorpt te worden.
Hiele zet evidenties op losse schroeven alsof het niets is en geeft ons enorm veel goesting in een volgende live-ervaring. Stadspark is geen walk in the park, maar eerder een plaatselijke elektronica-aardbeving die totaal niet te beteugelen valt. Let dus zeker op wanneer je je kortademigheid na een luisterbeurt van deze ep zou beginnen wijten aan de pandemie; de kans is groter dat het aan Hiele ligt.
Als je in Antwerpen woont, kan je dezer dagen een persoonlijke levering van Stadspark genieten, in of rond het stadspark.
