AlbumsRecensies

Aka Moon – Opus 111 (★★★★): Wereldreis

Het Belgische trio Aka Moon (bestaande uit Fabrizio Cassol, Michel Hatzigeorgiou en Stéphane Galland) gaat al mee sinds 1992, maar zal nog heel wat moeite moeten doen om aan relevantie in te boeten. De groep heeft gedurende hun muzikale reis van intussen al meer dan twintig albums dan ook al een enorm palet aan invloeden verkend. Aka Moon staat nooit stil en staat intussen garant voor het zich blijven heruitvinden. Hetzelfde geldt dus vanzelfsprekend voor hun nieuwste werk Opus 111, waarvoor ook zanger Fredy Massamba, pianist Fabian Fiorini en accordeonist João Barradas ingeschakeld werden.

Opus 111 is geen evidente luisterbeurt door al de verschillende vertakkingen die de groep aanwendt. Gelukkig voelt het nooit aan als van de hak op de tak springen, aangezien deze muzikanten meesters zijn in het natuurlijk laten aanvoelen van de meest onverwachtse en atypische overgangen. Het maakt Opus 111 een op z’n zachtst gezegd boeiend album dat in geen geval opzijgeschoven mag worden als achtergrond jazzplaatje. Het is zoveel meer dan dat, barstensvol details die je niet wil missen.

Opener “Opening 1.1.1” wordt direct gekenmerkt door die mooie afwisseling die we hier nog vaker gepresenteerd zullen krijgen tussen experimentele jazz in de gebruikelijke betekenis van het woord en een dromerige romance. Hoe langer, hoe woeliger die twee zijdes met elkaar interageren en hoe meer tekenen van het losbreken uit genrehokjes aan de oppervlakte verschijnen. Diezelfde woekerende lijnen ontdekken we in “She Talks to Beethoven”, “Beyond Lands” en “Mr Joy”, maar dat welteverstaan telkens op hun eigenzinnige manier.

Wat ook van meet af aan opvalt, is de rol van de klassieke piano op deze langspeler. Aka Moon zit niet verlegen om een klassieke passage meer of minder en als je je afvraagt of het mogelijk is om van daaruit een overgang te bewerkstelligen richting een fusion jazzklank zonder geforceerd te klinken, dan raden we je aan eens naar “Sonate 32” te luisteren. Jawel, de groep weet beide werelden met elkaar te verbinden zoals dat niet bepaald vaak gepresteerd wordt. Hetzelfde overweldigt de luisteraar op “Chindila”, waarop de piano-intro wordt aangevuld met een erg – en misschien net iets té – pathetische zanglijn, waarna een blazer vervolgens zijn eigen weg gaat en een geweldig opbeurende passage aankondigt. Voor je het goed en wel beseft, zijn de muzikanten overgegaan naar freewheelen op stevige basissen, zonder dat het all over the place wordt en we niet meer weten waar we het hebben. Het kan gerust driftig worden en ons van de kaart brengen, maar uiteindelijk wordt de cirkel iedere keer opnieuw rondgemaakt. Dat doen niet velen hen na en maakt dit album des te gewiekst.

Als je het kan verkroppen dezer dagen, kan je ook van een extra lawine melancholie genieten op dit album met “The Melancholia of L.” en “Towards the Stars with Ludwig”. Aka Moon besluit het hier over een oprechte boeg te gooien door het beeldende karakter van de nummers te laten overheersen en niet te veel buiten de lijntjes te kleuren. Met romantische jazz volgens het boekje als “The Melancholia of L.” en een sereen pianomoment als “Towards the Stars with Ludwig” zouden we ons makkelijk kunnen wentelen in tristesse, ware het niet dat de groep ook luchtigere momenten aanbiedt. Op “Bee is Black” en “The Black Spaniard” teleporteren ze ons naar een denkbeeldige 2020-editie van Couleur Café. De invloeden blijven van overal komen en worden zoals steeds lustig verkend, maar tegelijkertijd blijft de focus gelden op het in gang zwieren van de dansbenen. Net als in “Watumbu” draagt de onmiskenbaar exotische toets in de nummers bij aan de bijzondere sfeer van de nummers.

Opus 111 gaat alle kanten op, zonder dat het afgeschreven kan worden als simpelweg een bont allegaartje. Gemakkelijk in het oor ligt het allemaal niet, maar als je je laat meeslepen in hun wondere jazzwereld, kan je dit voorjaar toch nog een exotische en veelzijdige reis maken zonder kans op ziekte of moeite te hoeven doen voor een visum. Aka Moon kent de kneepjes van het vak en nodigt de juiste gasten uit om het plaatje compleet te maken.

Hun concert in de Handelsbeurs in Gent werd verplaatst naar 25 september.

Facebook

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Nieuwe lading namen Gent Jazz 2019: STUFF., Martha Da’ro, Terence Blanchard en James Holden & The Animal Spirits

Van 29 tot 9 juli kan je op de Bijlokesite in Gent weer genieten van Gent Jazz. Het festival is ondertussen al…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.