AlbumsRecensies

Avondlicht – Hyperromance (★★★): Flinterdun Universum

De Belgische muziekindustrie beleeft onzekere tijden en de vier muren waar artiesten zich tegenwoordig gedwongen op moeten focussen leveren net genoeg inspiratie op om een originele croque monsieur uit de botten te toveren. Gelukkig blijft de muzikale output voorlopig verder stromen met platen die voor de globale stoorzender werden ingeblikt. Een plaat die we in dat opzicht onder de loep kunnen nemen is Hyperromance van Avondlicht, het geesteskind van de Antwerpse producer en muzikant Matthias Dziwak.

Hyperromance toont vanaf het begin dat het geen last heeft van opdringerigheid en die lijn trekt Avondlicht eigenlijk door tot het negende en tevens laatste nummer, wat maakt dat de plaat een mooie cohesie vertoont. Na een eerste luisterbeurt valt het meteen op dat we op Hyperromance slechts één zanglijn konden bespeuren, waardoor we genoodzaakt waren om ons te richten tot de eindeloze wereld van de synths. Avondlicht opent zijn debuutplaat heel voorzichtig met “Echoes”. Een nummer dat mooi opbouwt en nooit de neiging heeft om ons richting climax te brengen, want daar is het gewoon niet krachtig genoeg voor. Wat het wel doet is een donkere en mysterieuze sfeer scheppen, die bepalend blijft voor de rest van de plaat.

Een nummer als “Porta” schudt ons in tegenstelling tot “Echoes” geduldig wakker uit onze meditatiesessie en doet de hartslag stijgen met een slag of vijftien. Avondlicht brengt spanning en zet ons zowaar op het puntje van onze stoel. Kenmerkend voor Dziwak is dat hij zich met Avondlicht sterk toespitst op het creëren van een eigen universum, dat het moet hebben van soundscapes waarin je je kan verliezen als je daar de tijd voor hebt. Daarnaast kunnen we niet naast het sterk filmisch karakter van de plaat kijken, waardoor het ons niet zou verbazen dat we nummers als “Tripper”, “Porta” of zelfs het minimalistische “Eight Hour Drive” tegenkomen tijdens het bekijken van een of andere documentaire over de Zuid-Amerikaanse Amazonemier.

Wie het niet zozeer heeft begrepen op een luisterspel die de ziel zuivert hoeft Hyperromance niet noodzakelijk aan de kant te schuiven, want wie echt de tijd neemt om de plaat in zich op te nemen zal merken dat Dziwak ook een breder publiek kan aanspreken met zijn muziek. Het uitstekende “Plains” past perfect in dat breder plaatje en mag gerust het hoogtepunt van de plaat genoemd worden. Met “Plains” laat hij ons met veel vaardigheden bewegen en dat hadden we graag wat meer zien gebeuren, omdat het Avondlicht goed afgaat.

Hyperromance is een boeiende plaat geworden, die toch enige luisterbeurten nodig heeft om de dunne gelaagdheid en het gevoel binnenin de nummers te ontdekken. Wie er echter de tijd voor wil nemen, zal zich zeker vermaken. Langs de andere kant merken we dat onze honger niet altijd gestild werd met enkel de verhalende synths en hoofdzakelijk ongedwongen beats, waardoor we het verhaal van de plaat soms uit het oog verloren. Na een vijftal nummers hadden we het eigenlijk al wel gezien. We moeten het Dziwak wel nageven dat hij er meermaals in slaagt om ons mee te sleuren in zijn eigen universum, dat naar onze mening iets te dunnetjes blijft. Eén enkele keer weet Dziwak ons volledig te overtuigen en dat hadden we graag wat meer zien gebeuren. Het lijdt geen twijfel dat Avondlicht over veel potentieel beschikt, maar dat komt er jammer genoeg niet altijd uit.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.