AlbumsRecensies

The Slow Readers Club – The Joy of the Return (★★½): Afkijken en een tien halen

Er wordt ferm afgekeken dezer dagen in de klas van rockbands met een eightiessound. Interpol en Editors waren de eerste (moderne) indierockgroepen die durfden knipogen naar de jaren tachtig; inmiddels zijn hen een handjevol andere groepen gevolgd. The Slow Readers Club is zo’n band die in die rij meeslentert. De Mancunians debuteerden in 2011 met een debuut dat hun bandnaam droeg, en weten zich sindsdien te onderscheiden door synthgeluiden wat strakker te omarmen dan hun collega’s. Deze beer leerde de heren kennen met “On the TV“, en hoopte een tweetal jaar later hetzelfde dansbare mysterie te mogen waarnemen.

Opener “All I Hear” klinkt meteen bekend in de oren. Enerzijds omdat dit de eerste single van de nieuwe plaat was, anderzijds door de riff die geleend werd bij Editors’ “The Racing Rats“. The Joy of the Return legt bij z’n opener al heel wat van z’n kaarten op tafel: The Slow Readers Club besluit hun sound nog dansbaarder te maken en daar wat identiteit voor op te geven. De spanning in het liedje moeten we gaan zoeken in Aaron Starkies kopstemexperiment, wat de dynamiek van het nummer deugd doet. Daarnaast is het fijn om te horen dat de Britten synths en meer klassieke rockinstrumenten nog steeds kunnen verzoenen met elkaar.

“Something Missing” wordt gekenmerkt door een goede opbouw met speelse instrumentatie en zanglijnen. Jammer genoeg spreekt de titel een beetje voor zich. Waar we gewend waren om te spitten in tekst en instrumentatie, doorheen verschillende luisterbeurten, geeft The Slow Readers Club ook hier te snel z’n geheimen prijs. “Something Missing” mist een hook, een climax die het nummer de weerhaken geeft om tussen de oren van de luisteraar te blijven hangen. Ook single “Jericho” is in datzelfde bedje ziek, met z’n goede opbouw die leidt naar een bridge en refrein die te weinig Slow Readers Club ademen om uit te nodigen tot een volgende luisterbeurt.

Om het hoogtepunt van The Joy of the Return kunnen we echter niet heen. “No Surprise” wordt gekenmerkt door een flow die vergelijkbaar is met die van White Lies’ sterkste nummers, en gitaren wiens echo’s voor het nodige mysterie zorgen. Dat Aaron Starkies besluit zijn zanglijnen opnieuw wat dieper in zijn keel te zoeken, is een gouden zet. Synths en voorspelbaar geluid maken plaats voor songteksten waar mee te worstelen valt en een vocaal presteren dat leunt tegen dat van Paul Banks. The Slow Readers Club klinkt dan ook het best wanneer een vergelijking met Interpol snel kan worden gemaakt. Zo zijn we ook best te spreken over “All the Idols”, het nummer waarop Starkies vocaal werkelijk alle registers open trekt.

The Slow Readers Club staat te bonken op de grote poort om het te maken, en had in dat ongeduld het huiswerk voor zijn vierde langspeler te snel af. The Joy of the Return vraagt in zijn geheel naar onze mening wat te weinig om een volgende luisterbeurt om te overtuigen. Wie op speurtocht trekt naar slechte nummers op deze plaat komt wellicht van een kale reis thuis, maar wie zoekt naar ware parels jammer genoeg ook. The Slow Readers Club is echter een band met veel talenten die kunnen leiden tot een unieke identiteit, wat een schaars goed is in de meute bands waartoe ze behoren. Als we dat zouden horen op volgend werk, kan de grens van het succes dat ze genieten in hun thuisstad wel eens worden doorbroken.

The Slow Readers Club zou op 14 april in Trix spelen, maar dat concert is uitgesteld. Voorlopig werd nog geen alternatieve datum aangekondigd.

Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.

Related posts
LiveRecensies

Rock Werchter 2019 (Festivaldag 3): Een dagje natuurlijke sauna

Nu we dag drie hebben bereikt, zitten we officieel over de helft van Rock Werchter 2019. De voorbije dagen was het al…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.