Het zijn bezige bijen, die jongens van Circa Waves. Slechts een klein jaar nadat hun derde plaat What’s It Like Over There? het levenslicht zag, ligt album nummer vier al klaar. Vrijdag is Sad Happy in de rekken te vinden. In de tussentijd werkten de surfrockers nog een Europese tour af en stonden ze in het voorprogramma van Two Door Cinema Club. Stilzitten staat dus helemaal niet in het woordenboek van Kieran Shudall en co. Tussen al dat touren en schrijven door vonden de sympathieke Britten toch nog even de tijd voor een toffe babbel. Bassist Sam Rourke en drummer Colin James zaten even samen met ons in de backstage van de Botanique voor een woordje uitleg.
Dag jongens, welkom in België! Hoe voelt het om terug te zijn?
Sam: Het is hier echt geweldig. We hadden een dagje vrij in Brussel en dat was een van de leukste dagen ooit. We hebben wat gewandeld in het Warandepark, maar vooral; jullie hebben hier zo’n lekker eten! We ontdekken altijd nieuwe dingen.
Jullie zien inderdaad heel de wereld. Hoe verloopt de tour tot nu toe?
Colin: Fantastisch, het is echt heel leuk. We hadden een paar weken pauze, maar nu we terug op tour zijn, verrast het ons elke keer weer hoeveel mensen naar onze shows komen kijken.
Sam: We spelen onze nieuwe nummers nu voor het eerst in Europa. Het is fijn om de reacties bij het publiek te ontdekken.
Colin: Ja, inderdaad. Reacties online zijn één ding, maar de reacties tijdens de liveshows geven toch meer voldoening. Zeker als je achteraf leest dat mensen de nieuwe nummers goed vinden en dan ook effectief plannen om naar een show te komen.
Toch hebben jullie niet stilgezeten, want tussen dat touren door is er met Sad Happy al een nieuwe plaat af, terwijl What’s Left Over There? nog geen jaar uit is. Waar vinden jullie die tijd?
Colin: Kieran, onze zanger, schrijft heel veel in zijn vrije tijd. Tussen het touren door, als hij thuis zit… hij schrijft erop los (lacht).
Sam: We hadden de nieuwe nummers al een paar keer samen gespeeld in de studio. Tijdens het touren is dat een beetje moeilijker, maar zodra er wat vrije tijd is, duiken we allemaal terug de studio in en werken we aan nieuw materiaal. Tijdens de festivals gaat dat al wat makkelijker.
Over festivals gesproken… Het is al een tijdje geleden dat we jullie op een Belgisch festival zagen.
Sam: Ja, ik weet het, sorry! Hopelijk komende zomer.
Colin: We willen heel graag terugkomen. We speelden een paar jaar geleden op Rock Werchter en dat was een van de beste festivals waar we ooit hebben gespeeld. De backstage was fenomenaal.
Sam: Is dat dat festival waar Kieran te veel gedronken had en het aan de stok kreeg met Catfish and the Bottlemen? (lacht)
Colin: Ja (lacht). We openen vaak festivals en dan is het wel leuk om te zien dat er effectief mensen naar ons komen kijken. Het is altijd bang afwachten, want er spelen zoveel andere bands tegelijk. Hier in België komt er gelukkig altijd volk op af!
Even terug naar Sad Happy. Waren er moeilijkheden bij het maken van de plaat?
Sam: Op deze plaat viel dat wel mee, maar “Passport” was bijvoorbeeld een heel moeilijk nummer om te maken. We hadden vier verschillende versies… Eerst was het een echt rocknummer, maar dat bleek uiteindelijk toch niet zo leuk, daarna hebben we iets geprobeerd met synths en drums. Het klopte allemaal niet, tot we eens iets probeerden met piano. Dat klonk goed en zo hebben we de song rond die piano opgebouwd.
Colin: De piano in de hal van onze studio heeft inderdaad een hele grote invloed gehad op de plaat. We liepen er bijna constant voorbij en dan konden we heel makkelijk nieuwe dingen uitproberen.
Sam: Het was het meest experimentele wat we ooit deden. Op onze vorige platen waren we gewoon vier jongens in een kamer, die een rechttoe rechtaan album wilden maken. Sad Happy is meer een plaat die stukje bij beetje tot stand kwam.
En dat hoor je ook, want de eerste albums klonken wat harder, terwijl Sad Happy elektronischer klinkt.
Sam: Dat komt doordat we allemaal verschillende genres leuk vinden. We willen als band natuurlijk altijd onze grenzen verleggen en nieuwe dingen uitproberen. Al onze favoriete bands maken telkens een heel andere plaat; kijk bijvoorbeeld naar Arcade Fire of Radiohead. Als je vier keer op een rij hetzelfde album maakt, wat is het nut dan?
Colin: Ik lees veel online reacties en mensen hebben respect voor onze evolutie. Het is niet zo dat we onze oude nummers niet meer willen spelen. Bij veel nieuwe songs voel ik dezelfde vibe als bij de oude. We willen gewoon onze sound vernieuwen, maar toch nog steeds als onszelf blijven klinken en ik denk dat dat gelukt is.
En dat zorgt natuurlijk ook voor variatie binnen jullie liveset.
Sam: Ja, natuurlijk. Als je onze eerste plaat leuk vindt, luister er dan naar. Die verdwijnt niet. We maken nu gewoon een ander type muziek.
Wat was voor deze plaat dan de grootste inspiratiebron?
Colin: Kieran en ik luisterden vaak naar producties van Jack Antonoff.
Sam: Ik weet dat Kieran ook veel naar r&b luisterde, dus dat was zeker een inspiratie. Er zijn dus wel een paar nummers waarop de drums wat meer in de r&b-vibe liggen. We proberen het wel niet na te doen, maar in onze eigen sound te verwerken.
Colin: En ook de piano in de hal natuurlijk. Het was zo makkelijk om ideeën voor nummers daarop uit te proberen. Zonder die piano was er waarschijnlijk geen album. Kieran speelde bijvoorbeeld het deuntje van “Times Won’t Change Me” en toen viel alles op z’n plek voor dat nummer.
Zonder die piano zou de plaat dan ook helemaal anders geklonken hebben?
Colin: Ja! Eigenlijk zou ik graag de originele versie van “Passport” uitbrengen om aan de wereld te kunnen tonen wat voor een weg we hebben afgelegd om tot dit resultaat te komen.
Jullie muziek is over het algemeen heel zomers en catchy. Is het dan niet moeilijk om trieste nummers te maken zoals op het Sad-gedeelte van de plaat?
Sam: Ik denk dat het echt wel mogelijk is om trieste lyrics te hebben op vrolijke nummers. Het is heel interessant om die twee emoties in één nummer samen te brengen. Er zijn veel liedjes die heel blij klinken en als je er dan aandachtig naar luistert, zijn ze eigenlijk heel droevig.
Colin: Zo hebben we er zelf ook enkele. De lyrics zijn helemaal niet blij, maar veel mensen denken jammer genoeg niet aan de lyrics en viben lekker mee.
Is dat niet een beetje jammer?
Colin: Mensen ervaren muziek allemaal op een andere manier. Wij proberen gewoon nummers te maken met verschillende betekenissen erachter. Op het eerste gehoor klinkt het bijvoorbeeld vrolijk, maar als je de tweede keer focust op de tekst, dan denk je er toch weer anders over na. Iedereen doet dat wel op zijn of haar eigen manier.
Soms komen er ook nog akoestische versies uit, hebben jullie dat nodig om gevoel in het nummer te leggen?
Sam: Nee, mensen vinden het gewoon leuk als we nummers op verschillende manieren uitbrengen.
Nummers zoals “Passport” bijvoorbeeld? Een Passport-EP dan maar?
Colin: Ja, wie weet, in de toekomst! Goed idee (lacht).
Wat willen jullie bereiken met jullie liveshows?
Sam: Voor mij is het doel van een show om de afstand tussen ons en het publiek te laten wegvallen. Als we opkomen, is die altijd aanwezig, maar als we eenmaal beginnen, ebt die helemaal weg.
Colin: Ik wil gewoon dat iedereen in de zaal kan voelen wat wij voelen. Als iedereen volledig losgaat, dan voelt heel de zaal zich één en daar doen we het voor.
Hopelijk kunnen de jongens dat komende zomer bevestigen op een of ander festival, want hun nieuwe plaat is geknipt om weides plat te spelen. Vanaf vrijdag is Sad Happy in z’n geheel te beluisteren.
