Circa Waves staat al enkele jaren garant voor springerige indie-rock waarvan iedereen een brede glimlach op zijn gezicht krijgt. Begin februari openden ze nog voor The Wombats in de Trix en sindsdien was het reikhalzend uitkijken naar de release van hun nieuwste plaat What’s It Like Over There?. Met de eerste zonnestralen in aantocht weten we alleszins al welke plaat wij deze zomer grijs zullen draaien.
Met de deur in huis vallen doet het viertal met opener “Sorry I’m Yours”. Meteen wordt duidelijk dat Circa Waves met stevige baslijnen en een meezingbare hook grootser dan ooit klinkt. Hoewel de band al een tijdje de kunst van het combineren van rock en pop onder de knie heeft, lijken ze nu hun summum bereikt te hebben. Niet elke dag komen we een groep tegen die meezingbare stadionrock brengt, die ook nog eens de hitlijsten kan veroveren zonder over-the-top commerciële deuntjes.
Circa Waves slaagt erin om niet enkel te verrassen met hun mature progressie, maar ook door te gaan experimenteren met samenzang en niet-alledaagse drumlijnen tijdens “Be Somebody Good”. Ook “Passport”, dat volledig rond een pianomelodie gebouwd is, is niet meteen een doorsnee Circa Waves nummer. Hoewel we bij de release van de single nog sceptisch waren, komt “Passport” op het album volledig tot zijn recht en fungeert het als een vrolijk rustmomentje op een plaat die bol staat van de energie. Ook “The Way We Say Goodbye” neemt deze rol op zich, zonder afbreuk te doen aan de kwaliteit en levendigheid van het totaalplaatje.
Levendigheid, dat heeft dit album in overvloed. Zelfs bij de bovenvernoemde ‘rustmomenten’ is het bijna onmogelijk om niet mee te bewegen met de vrolijke melodietjes. De Britten slagen erin om de melodieën die we terughoren bij de gemiddelde pop- of dance-act te verwerken in een indierock jasje. Dat ze dit potentieel in zich hadden, was de voorbije jaren duidelijk zichtbaar. Doordat ze dit een volledig album lang kunnen doen zonder maar één momentje in verveling of platvloersheid te vervallen, maakt dat ze nu ook met gemak hun voet naast bijvoorbeeld The Wombats kunnen zetten. Binnenkort dan toch maar een headline show?
Met “T-Shirt Weather” en “Fire That Burns” hebben de twee voorbije platen allebei een meezinger van formaat die deze specifieke albums maken tot wat ze zijn. Op What’s It Like Over There? Is het moeilijker om zo één klepper aan te duiden, aangezien het album vol dansbare songs van dit kaliber staat. “Movies” komt hier met een poppy melodietje en stevige gitaarsound wel voor in aanmerking. Maar ook “Times Won’t Change Me” en “Motorcade” doen elk op hun manier een gooi naar deze titel. De ene met een opvallend pianoriedeltje, de andere met stevige rock. Dat contrast typeert dit What’s It Like Over There?, Circa Waves slaagt erin om binnen hun gekende stijl te experimenteren en hiermee een indrukwekkende plaat uit hun mouw te toveren.
What’s It Like Over There? klinkt jong en fris, terwijl het perfect aantoont welke groeicurve Circa Waves heeft doorlopen. De combinatie van rock, pop en alles hiertussen maakt de plaat licht verteerbaar, waardoor we het met de glimlach meerdere keren na elkaar beluisteren. Wij kijken er alvast naar uit om zowat elk nummer terug te vinden in verschillende ‘zomer’ en ‘roadtrip’ playlists.
