Jonathan De Maeyer
Ons Belgenland kent heel wat projecten die niet door de eerste de beste muzikanten tot stand komen, die eenieder in zijn playlists zou moeten verwerken, eens live zou moeten gaan bezichtigen en bovenal ook aanraden aan iedereen die het ook maar enigszins wil aanhoren. Voor dat laatste zullen wij alvast eens zorgen en dan met name over het getalenteerde duo «Float». Dries De Maeyer en Tim Wuyts kwamen in het begin van de zomer met een eerste single op de proppen. Toen al zat het volledig snor en keken we uit naar meer van «Float» dat plots boven kwam drijven en onze dagen in begon te kleuren.
Met Behind the Curtains is de eerste gezamenlijke ep van «Float» een feit en zonder overdrijven kunnen we stellen dat dit een van de sterkste debuut-ep’s sinds lang is. Het korte tijdsbestek houdt «Float» niet tegen om heldere structuren aan te brengen in hun verhaal, waardoor de mogelijkheid tot inleving en rollercoasterende emoties ons in de schoot geworpen wordt. Een introductie en uitleiding worden met elkaar verbonden door vier telkens andersoortige escapades, die wel steeds gedragen worden door dezelfde warme «Float»-kleur die dit duo nu al zo duidelijk kenmerkt en uniek maakt. Tim en Dries gunnen ons een backstagepasje om eens te ervaren hoe het eraan toe gaat behind the curtains, waar oppervlakkigheden geen kans krijgen, geveinsde acts niet opgevoerd hoeven te worden en alleen de oprechte passie voor de – in dit geval best melancholische en erg beklijvende – muziek een rol speelt.
Met het opwarmende – wat anders? – “Warming Up” en debuutsingle “Our Faces” kabbelen de eerste momenten van Behind the Curtains gemoedelijk voorbij, totdat «Float» hun eerste nauwkeurige opbouw inzet en de romantische geladenheid serieus voelbaar is. Op “New Places” even verderop wordt de gevoelsbrij er nog intiemer en blozenswaardig op. Vol vertrouwen in de heren zwieren we gevoelens op tafel en worden talrijke persoonlijke herinneringen omarmd. Nadat we zonder uitzondering ondergedompeld waren in die zowel aanmoedigende als aangrijpende waas, keken we inderdaad vrij plots op door alle grooves die “Looking Up” voorschotelt. Het tweetal toont zich van een nieuwe kant, die ook door het effect op de stem extra rauw klinkt. Waar vele middenmootbands al zouden ophouden, krijgen wij hier even later nog een uitheemse extase te horen door de fluitpassage en de zwoele gitaar, die elk om beurt opduiken en de song telkenmale weer een niveautje hoger tillen.
Zowel tijdens “Looking Up” als “Small Red Cup” laten ze ons fantaseren over zuiderse taferelen, waarin we vanaf het ochtendgloren tot ver na het vallen van de drukkende avond verleid worden om bij voorkeur met cocktail in de hand de opgeklede toerist uit te hangen die niets te verliezen heeft, spannende nieuwigheden wil ontdekken en vooral los wil barsten in ongeremde grooves. Toch laten de twee muzikanten je in verschillende opwellingen beseffen dat die scènes slechts bij roze bubbeltjes blijven en we nog steeds in onze zetel hangen in sweater and pants, zoals de eerste lijn van “Small Red Cup” schetst. Een heerlijke botsing van klanken, die vol precisie wordt op- en afgebouwd en toch op elk moment duidelijk ‘Tim en Dries’ is. «Float» blijft hartelijk, gesofisticeerd en eerlijk klinken, eender welk verhaal ze te schetsen hebben.
Behind the Curtains is een voltreffer van jewelste, en dat voor een debuut-ep. «Float» mag wat ons betreft dus gerust overal komen bovendrijven, want hun potentieel valt niet te onderschatten. Ze weten zoveel verschillende facetten van zichzelf te tonen, zonder hun nu al gedefinieerde eigenheid te verloochenen of te vervallen in clichés. Of «Float» aan de andere kant van het gordijn even overtuigend klinkt, weten we nog niet, want er zijn nog geen concertdata gepland.
