Trixie Whitley @ De Roma: Eind goed, al goed

© CPU – Ymke Dirikx (Archief)

Na een kleine tour door Europa en eigen land afgelopen winter was het tijd om terug te keren naar De Roma met haar nieuwe plaat Lacuna. Trixie Whitley bracht, tien jaar na haar eerste passage en vergezeld door twee assistenten, een ietwat magere show die het Antwerps publiek niet volledig wist te boeien.

Vrijdagavond en de regen stopt maar niet. Tijd om te gaan schuilen in De Roma. In die prachtige grote zaal hebben al heel wat mensen zich verzameld voor Ian Clement. De frontman van Wallace Vanborn verzorgde het voorprogramma van Trixie Whitley. Hij bracht er songs uit zijn nieuwe plaat See Me in Synchronicity en nieuw werk. Drummer Sylvester Vanborn sloeg er niet naast en Clement zelf wist zijn gitaar meesterlijk te bespelen. De twee stuurden een palet aan ruige riffs de zaal in, maar het publiek kon die kunst amper waarderen. Het was belangrijker om de weekendplannen en avonturen van de afgelopen werkweek te debriefen.

Straks staat ze op podia in Zwitserland, Oostenrijk en Hongarije, maar eerst keert Trixie Whitley terug naar waar het tien jaar geleden allemaal begon. Toen ze in de andere Belgische concertzalen niet terecht kon zonder uitgebracht werk, bood De Roma haar een eerste podium. Die knusse foyer is heel wat anders dan een uitverkochte grote zaal, en ook de jongedame op het podium is gegroeid. Ze is geen verlegen meisje meer dat zich verstopt achter een gitaar, maar een sterke vrouw die haar stem nu de boel laat dirigeren.

Al meteen van bij het begin laat Trixie die stem horen in “Intro” en “Heartbeat”. Ze schuwt nieuwe songs uit Lacuna niet en bouwt het tempo op met “Long Time Coming” en “May Cannan”. Dat derde album is veel elektronischer dan haar voorgaande werk. Om de synths te bedienen heeft Trixie iemand meegenomen. De man met de hoed laat zich volledig gaan op “Touch” en “Fishing For Stars”.

Er is echter is ook nog ruimte voor wat oudere songs, zoals “Closer”. We merken wanneer Trixie de woorden even vergeet wel dat er na verloop van tijd wat stof op de teksten komt. Ze geeft een eigen draai aan haar bekende nummer wat het nog persoonlijker maakt. Ook “Soft Spoken Words” wordt een huzarenstukje op die manier.

Het publiek wordt plots wakkergeschud door de vrouw achter de drums op “The Hotter I Burn”. Het broodnodige pit komt veel te laat in de set en kan de babbelaars nog steeds niet allemaal het zwijgen opleggen. We betrappen mensen die de zaal veel interessanter vinden dan de act die vooraan staat. Zo zou het niet mogen zijn voor deze grootheid van de Belgische muziek. Ook Trixie merkt dit op en maakt meteen werk van meer beleving tijdens het concert. Op het prachtige “Breathe You in My Dreams” wandelt ze even later door het publiek terwijl ze grote uithalen doet met haar stem. Ongetwijfeld het hoogtepunt van de avond.

Met toegift “Pieces” die ze helemaal alleen op piano brengt en “Dandy” van achter de drums lijkt de set echt te zijn afgelopen, maar dan komt Trixie nog een tweede keer terug. Dit keer zoals ze hier tien jaar geleden stond: alleen met een elektrische gitaar. Ze vraagt als een strenge kleuterjuf om te laten zien hoe stil we wel niet kunnen zijn, en laat die stiltes de hoofdrol spelen in haar “Oh, the Joy”.

Echt omvergeblazen heeft Trixie ons niet. Daarvoor zijn we ondertussen te hard verwend geweest met krachtige concerten in de AB en op de festivals. Het pit ontbrak en kwam pas tegen het einde van de set opdagen. De nieuwe nummers, die nochtans perfect overeind bleven, lieten het (ongeïnteresseerde) publiek te koud. De toegift op het einde maakte gelukkig veel goed en deed iedereen met een een gevoel van openbaring richting de bar vertrekken.

Setlist:

Intro
Heartbeat
Long Time Coming
May Cannan
Time
Touch
Closer
Fishing for Stars
The Hotter I Burn
Bleak
Soft Spoken Words
Breathe You In My Dreams

Pieces
Dandy

Oh the Joy