A Special Night with Brutus @ Vooruit: Retestrak, dankbaar en vol spelplezier

Het gaat hevig bij Brutus. Ze werden aangekondigd als voorprogramma van een Foo Fighters-show in Parijs en bovendien werden ze genomineerd bij de Heavy Music Awards in de categorie beste live-act, waarbij ze tussen Slipknot, Rammstein en Parkway Drive staan. De Leuvense band is continu op tour, zowel in Europa als in de rest van de wereld. Toch hebben ze af en toe tijd om in België te passeren, twee maanden geleden nog in de AB, dit keer in de Vooruit. Deze hopeloos uitverkochte avond was echter meer dan een show van Brutus. De band voorzag een avondvullend programma met het Kortrijkse WHORSES en verschillende verschijningen van de knotsgekke artiest Hantrax.

Tijdens het binnenwandelen zat Hantrax in het midden van de zaal achter een piano. Hij speelde een rustig pianonummer, waaraan bijzonder weinig aandacht geschonken werd. Even later was het tijd voor het voorprogramma, een van onze Grote Beren Van Morgen. WHORSES staat voor gitaren die klinken als veluxen die agressief geopend worden, noiserock vol onverwachte wendingen en bovenal tonnen energie op het podium. Ze mixten hevige noisegedeeltes met stille, melodische stukken en grungy riffs. Telkens wanneer de band inviel, schrok een deel van het publiek zich een hoedje. De eerste twee nummers waren wat moeizaam, nadien brak alles los en toonde WHORSES zich als een heel interessante nieuwe band.

Tussen WHORSES en Brutus kwam Hantrax terug voor een tweede liedje op zijn piano. Dit keer werd hij begeleid door pulserende bassen en beats en zong hij zelfs een stukje. Door het ambientgehalte ging er wederom weinig focus naar Hantrax en startte het publiek een praatje. Tijd voor de hoofdact. Openen deed Brutus met “War”. Door de stillere intro stond de stem van Stefanie Mannaerts centraal en meer dan ooit viel het ons op hoe sterk die ijzige stem van haar is. Vanaf het moment dat de band inviel (gitarist Stijn Vanhoegaerden en bassist Peter Mulders), was het duidelijk dat ze er enorm veel zin in hadden. Ze speelden retestrak en straalden van genot.

Gitarist Stijn Vanhoegaerden is een echte shoegazer, die veel effecten gooit over snijdende gitaarlijnen. Wanneer hij het derde nummer met vier akkoorden inzette, was snel duidelijk dat het niet om een Brutus-nummer ging, maar wel om een cover van “Zombie”. Die werd magistraal gebracht met de grandeur die het Leuvense trio typeert. Het publiek zong luidkeels mee. Nadien kwamen een fantastische versie van “Django” en een episch “Techno”. Die laatstgenoemde maakte veel indruk door zijn intense overgangen tussen muisstil en loeihard. Ook “Baby Seal” en “All Along” zinderden door merg en been. Het publiek was enthousiast en er ontstond een kleine moshpit. Na afsluiter “Sugar Dragon” ging Stefanie door het publiek om het concert te eindigen met een solostuk op piano.

Wat wel bleek, was dat Brutus best statisch is. Ze deden niet veel meer dan een reeks nummers spelen, met vaak een kleine pauze tussen. Bindteksten waren schaars, alsook contact met het publiek. Dat maakte allemaal niet echt uit, omdat ze op zo’n professionele manier spelen. Het is wonderbaarlijk dat er zo’n geluid uit slechts drie instrumenten komt. Het zijn drie bescheiden muzikanten die hun muziek laten spreken en vooral enorm dankbaar zijn – en dat was het publiek ook voor hen.

Na Brutus werd er nog een afterparty voorzien met Hantrax en hier kunnen we best het woord ‘schunnig’ op plakken. Hantrax kwam bewijzen dat jumpmuziek nog hip is en dat vreemd beter dan normaal is. De twee eerste, ietwat rustigere nummers lieten het publiek nog wat ongemakkelijk staren, tot “Han Komt Zo” werd ingezet. Het feest barstte los. Hantrax had een danser bij, een man in bloot bovenlijf die vreemde moves verzon. Het publiek deed hem na alsof het een workout-video was. Met de hardere jumpknallers werd de avond schunnig afgesloten.