In tijden waarin de griepepidemie ons land teistert, komt een wonderdokter als Nicolas Jaar als geroepen. Sinds 2014 opereert hij ook onder de naam Against All Logic en het is dat pseudoniem dat ons met een nieuw album van onze kwalen zou moeten genezen. Het recept blijft ongewijzigd: geen massa’s antibiotica, wel een karrenvracht aan synths, drums en samples. Deze kleine mozaïeken worden stuk voor stuk minutieus aan elkaar gelijmd en zo zijn veelzijdigheid en originaliteit een handelsmerk van de Chileense Amerikaan geworden.
Against All Logic, een van zijn zovele zijprojecten, is pas echt aan de oppervlakte gekomen dankzij het debuutalbum van dit alter ego. Na een voor hem donkere periode waar harde techno zegevierde, is er toch heel wat muzikaal interessants op Jaars lever blijven liggen. Met 2012-2017 als titel leek het een soort van B-album te worden met een allegaartje aan nummers uit de oude doos. Gelukkig kwamen we bedrogen uit: vooral liefhebbers van disco en lo-fi haalden hun hart op na deze albumrelease. Nadat we ons meermaals hadden laten onderdompelen in zijn psychedelische danswereld, keerde de rust terug rond de producer en zijn vele gezichten, althans tot vorige week. Against All Logic toonde zich opnieuw met twee nagelnieuwe nummers, dit keer op een strengere manier. Met dit onverholen minimalisme kreeg hij ons niet in beweging en vreesden we dat Jaar zich in een minder aanlokkelijke stijl zou gaan verdiepen.
2017-2019 is het bewijs dat stilzitten voor de Amerikaan geen optie is: de titel deed ons een verzameling van zijn driejarig geëxperimenteer vermoeden. We verwachtten ons dus aan een eclectische waaier van Jaars kunde. Bovendien vingen we al met minder kopzorgen onze luistersessie aan bij het bekijken van de tracklist. “Alucinao” en “Illusions of Shameless Abundance” (de singles van vorige week) waren nergens te bespeuren; wel maakten negen andere songs hun opwachting.
Is het album een bundeling van verschillende stijlen? Dat konden we vooraf al naar alle waarschijnlijkheid bevestigen, maar na het beluisteren ervan antwoorden we volmondig ja. Toch wordt er niet geheel afstand gedaan van de twee eerder uitgebrachte buitenbeentjes. In een aantal nummers komt Nicolas Jaar te monotoon voor de dag; dat heeft hij te danken aan te weinig uit de bouwstenen van sommige nummers te puren. “With an Addict”, de meest minuten tellende creatie, kon perfect twee nummers aan elkaar rijgen als interlude. De kortste in de rij, “Alarm”, had volgens ons meer te bieden: we voelden een beenharde dreiging die ons hart overuren deed kloppen. Hoewel, nog voor het dak er echt kon afgaan, maakte het volgende nummer al abrupt zijn opwachting. Hier mochten gerust een paar loops aan worden toegevoegd.
Een andere reden voor die eentonigheid, is een te brave Nicolas Jaar. Vreemd om braaf en Nicolas Jaar quasi tegelijkertijd in de mond te nemen, maar op sommige nummers overheerst een gebrek aan durf en inspiratie. Neem nu “Faith”: aan de opbouw is zorgvuldig gesleuteld en we zitten op koers naar iets waar ze in clubs als Kompass en Fuse verlekkerd op zijn. Wanneer er plots synths opduiken van lang vervlogen tijden, kunnen we enkel het resterende met lede ogen aanzien. Dat noemen ze dan zonde! Op nummers als “Penny” en “You (Forever)” laat Jaar zich technisch van zijn beste kant zien, maar dit hebben we precies al eens gehoord. Sterke productie, maar originaliteit speelt hier gewoon niet mee. Ze voelen dan ook niet als experimenten aan, maar eerder als routine, louter als vulling van de lacunes die moesten weggewerkt worden op het album.
Laat je desondanks niet geheel ontmoedigen, want er zitten wel degelijk hoogtepunten in 2017-2019. De eerste tien minuten, goed voor twee nummers, zijn veelbelovend. In beide gevallen werkt Jaar met samples die hij feilloos met zijn drums weet te versmelten. Op “Fantasy” krijgt hij gezelschap om van te dromen: Beyoncé Knowles en oosterse klanken weten als duo te verrassen. Hier is de producer op zijn best. Bij “If Loving You Is Wrong” veren we zowaar van onze stoel op; schuldige van deze danspartij is een Nicolas Jaar zoals we hem graag hebben en zoals we hem verwachten. Ook op technobeats past een sample in het totaalplaatje, zoals op “If You Can’t Do It Good, Do It Hard”. En of het hard genoeg was!
2017-2019 verschilt met zijn voorganger vooral in stijl en originaliteit. Waar we nog heerlijk konden surfen op gemoedelijkheid, mag het nu op het leeuwendeel van de songs allemaal wat steviger. Het is alleen wel stevigheid van de eenzijdige en weinig gedurfde soort. Nicolas Jaar had met Against All Logic wat meer mogen onderzoeken, maar dat vraagt natuurlijk tijd. Daarom waren we niet rouwig geweest als hij nog een jaartje had gewacht en dan met meer diversiteit op de proppen was gekomen, zoals het een echte compilatieplaat van A.A.L. betaamt!
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.