Het gebeurt niet veel dat een artiest een zaal als de Ancienne Belgique weet uit te verkopen zonder gigantisch veel airplay achter zich te hebben. Devendra Banhart is een zanger die er alvast in slaagt om mensen in grote getalen te laten afzakken naar Brussel. De man heeft al een heel rijke discografie, maar kwam in de AB vooral zijn nieuwste plaat Ma voorstellen. Het werd een boeiende show waarbij hij zowel zacht als groovy wist te klinken en de man zijn frontmanscapaciteiten helemaal naar boven haalde.
Het werd een vriendschappelijke bedoening in de AB, want voorprogramma Vetiver is een band waar Banhart zelf ook inspeelt. Hij kwam weliswaar niet meespelen, maar de gitarist van zijn band begeleidde Andy Cabic wel op het podium. Met zijn tweetjes moesten ze veertig minuten het publiek weten te boeien en dat lukte in het begin wonderwel. De songs zijn namelijk sterk geschreven en er zitten fijne details in die het boeiend maken om te luisteren. Helaas dacht het publiek daar na twintig minuten anders over en plots overheerste geroezemoes. Hopelijk lost dit probleem zichzelf op wanneer er met de volledige band wordt gespeeld.
Devendra Banhart is een man die vele gezichten heeft, maar vooral als singer-songwriter gekend staat. In zijn diverse discografie is er ruimte voor vanalles en nog wat. Op zijn laatste plaat ging hij meer de funky tour op, al was daar bij de eerste nummers in de set nog niet al te veel van te merken. Hij verwelkomde ons met “Is This Nice?” terwijl hij op een stoel zijn gitaar bespeelde. Zijn stem kwam niet meteen erg sterk over en we vreesden dat Banhart ons ging teleurstellen, maar gelukkig was die stoel niet het eindpunt.
Eens de man van het zitten verlost was, kon hij zijn duivels al rechtstaand ontbinden. Banhart bespeelde als een echte charismatische frontman zijn publiek en beeldde ook constant alles uit wat hij op een poëtische manier naar voor bracht. “Kantori Ongaku” bracht meteen een iets gemoedelijkere sfeer in de zaal en de lo-fi vibes deed het publiek lichtelijk schuifelen. Ook Cabic, van Vetiver, dook nu op het podium en die extra vocalen zorgden voor een nog meer hartverwarmende sfeer. We waren weer mee in de show van Banhart en we zouden er nooit meer uitgaan.
https://www.instagram.com/p/B74I6meA9_5/
De man heeft zich namelijk omringd door een erg sterke band en dat hoor je live ook heel goed. Een sterke gitariste, een drummer die subtiel met tempo’s weet te spelen en een toetsenist die het muzikaal allemaal rijker maakt. Toch is het uiteraard Banhart die met alle aandacht gaat lopen. Los daarvan merk je wel dat de interactie tussen de bandleden zelf heel ontspannen is. Zo wordt er heel wat afgelachen op het podium en kan Banhart ook gewoon vragen aan het publiek wat er gespeeld dient te worden.
Die improvisatie kruipt ook door in de nummers, waardoor ze live allemaal een extra dimensie krijgen. Het mooiste voorbeeld daarvan is “Seahorse”; daarbij word je alle kanten uitgeslingerd in een opbouw die geweldig doordacht is en toch spontaan overkomt. Het nummer begint heel fragiel, maar breekt finaal toch open, om dan uit te monden in een stevig rocklied. Muzikaal toonde de band hier zijn sterkte en het is net door die soorten ‘jams’ en uithalen dat Devendra ons live helemaal kon inpakken.
Ook wanneer hij zijn band even de coulissen instuurt, weet hij zijn publiek perfect rond de vinger te draaien. Hij speelt korte stukjes van songs, vraagt om nummers te roepen en speelt gewoon heel enthousiast wat hij wil. De liefde tussen hem en zijn publiek is ontegensprekelijk groot en dat versterkt natuurlijk ook het hemelse concertgevoel. Want dat stukje hemel, dat kan Banhart dankzij zijn présence, sterke teksten en overtuiging helemaal op het podium uitstallen.
Er wordt bij momenten zelfs meegezongen, en het valt ook op dat vooral de Spaanstalige nummers van de man het populairst zijn. Zo is afsluiter “Carmensita” een nummer dat iedereen in de zuiderse zon doet wanen, terwijl je wat later opeens sensuele liefde voorgeschoteld krijgt bij “Love Song”. Voor ieder wat wils met de nadruk op een uitmuntend muzikaal spel, iets wat live toch wel een groot pluspunt blijft. Banhart heeft een band rond zich dat zijn muziek nog dat tikkeltje dynamischer maakt live, waardoor het eigenlijk altijd blijft boeien.
De wisselwerking tussen sensuele nummers, rocksongs en natuurlijk de folksongs was zo goed als perfect en die dynamiek zorgde ervoor dat niemand zich een seconde verveelde. Plots was het laatste nummer daar al en je had het gevoel dat hij wel nog even kon doorgaan. Wij zouden het alvast niet jammer gevonden hebben. Devendra Banhart groef zijn volledige discografie uit en wist ons zo een geniaal concert voor te schotelen. De man heeft heel wat harten veroverd in de AB, zoveel is duidelijk na het laatste luide applaus.
Setlist (niet volledig wegens heel wat improvisaties, maar een benadering):
Is This Nice?
Theme for a Taiwanese Woman in Lime Green
Kantori Ongaku
Mi negrita
Taking a Page
Fancy Man
Love Song
Daniel
Seahorse
Golden Girls
Carolina
Santa Maria da Feira
At The Hop
Fig In Leather
Never Seen Such Good Things
Für Hildegard von Bingen
Carmensita
