De succesformule om als artiest door te breken bestaat nog altijd niet, maar hetgeen je daarvoor wel nodig hebt is de juiste tijdsgeest in combinatie met talent en steengoede nummers. En als alles wat mee zit, dan belandt je debuutplaat op nummer één in de Britse charts. Dat overkwam het trio van White Lies in 2009 en sindsdien zijn ze niet meer gestopt met muziek maken. Naast een nieuw album releaseten de mannen vorig jaar ook nog eens een tiende verjaardagseditie van de succesplaat To Lose My Life. Het ideale moment dus om drummer Jack Lawrence-Brown te strikken voor een babbel vooraleer ze het podium van hun Back to Back concert tijdens De Warmste Week betraden.
Jullie brachten onlangs een verjaardagseditie uit van To Lose My Life. Zijn jullie daarmee een nostalgische band geworden?
Eigenlijk kijken wij niet zoveel achterom als het over onze muziek gaat, maar toen ons label Universal met het idee aan kwam draven om To Lose My Life opnieuw uit te brengen hadden we daar weinig bezwaar tegen. Dat bezwaar was er niet omdat er ook een duidelijke vraag was naar shows die enkel aan dat album besteed waren. De komende twaalf maanden spelen we trouwens nog enkele To Lose My Life shows in Griekenland en Italië, maar dat zie ik daarna niet meer gebeuren. Tenzij we misschien de 25e verjaardag van de plaat zouden vieren.
To Lose My Life is ondertussen al meer dan een decennium oud. Voelden jullie na die plaat druk om beter te doen?
Ik zou liegen mocht ik zeggen dat er geen druk bij kwam kijken. Dat was gewoon niet te voorkomen als je weet dat die plaat meteen op nummer één in de hitlijsten stond. Het was nooit ons plan om van To Lose My Life een succes te maken, maar we wilden natuurlijk wel ons visitekaartje afgeven. Als negentienjarige gast verwacht je uiteindelijk niet dat het zo’n vaart zou nemen. De druk die we voelden kwam hoofdzakelijk van labels, die steeds meer van ons begonnen te verwachten. Ook het vele touren was behoorlijk zwaar, maar langs de andere kant beseffen we wel dat we door die eerste plaat de kans hebben gekregen om over de hele wereld te spelen. Die plaat werpt tot op vandaag nog steeds zijn vruchten af en daar zijn we enorm dankbaar voor. Wanneer we muziek maken en in de studio zitten voelen we nooit druk. We maken nog altijd wat wij willen zonder echt achterom te kijken. Er is trouwens geen formule om een succesalbum te maken, dus waarom zouden we To Lose My Life willen kopiëren?
Op welk moment kreeg je het gevoel dat White Lies serious business werd?
We hadden al enkele demo’s opgenomen, maar dat was bijlange niet zo professioneel als toen we aan onze eerste plaat begonnen te werken. We merkten dat het menens werd toen we voor het eerst in de ICP Studios in Brussel terechtkwamen. De mate van professionaliteit en mogelijkheden was voor ons ongezien en dat was op zich wel een confrontatie met de realiteit. Achteraf gezien deden we gewoon maar wat, zonder daar al te veel vragen bij te stellen. Grotendeels omdat we niet beter wisten. Je kan gerust stellen dat we toen vrij naïef aan de slag gingen, maar hoe kan het ook anders als je zo jong en onervaren bent? Het grote voordeel is dan weer dat alles erg organisch en spontaan klinkt. Die naïviteit hebben we ondertussen al lang van ons af kunnen schudden, waardoor we meer bewust en doordacht nummers kunnen schrijven. Een nummer als “Tokyo” hadden wij bijvoorbeeld tien jaar terug nooit kunnen schrijven, omdat we er de kennis gewoon niet voor hadden.
Toen jullie doorbraken waren jullie nog tieners en vroege twintigers. Op welke manier zijn jullie teksten meegegroeid met de leeftijd?
Als je onze eerste teksten nu zou beluisteren, dan zou je meteen horen dat we allemaal adolescenten waren. Dat merk je aan de emotionele geladenheid en intensiteit van de nummers, daardoor klinken ze zelfs vaak over the top. Los daarvan spelen we die oude nummers nog altijd even graag. Net als vroeger schrijven we alleen maar over hetgeen we zelf voelen en meemaken, want waarover zou het anders moeten gaan? Thema’s als liefde en verlies zijn logische inspiratiebronnen, waaruit we het grootste deel van onze teksten putten. De manier waarop we dergelijke thema’s benaderen, is wel subtieler en minder dramatisch dan vroeger.
White Lies begon als een bende vrienden die muziek wilde maken. Tien jaar later zijn jullie nog steeds samen. In welke mate is jullie relatie doorheen de jaren veranderd?
Onze vriendschap blijft prioritair, want wat heeft het nog voor zin als we niet meer door één deur zouden kunnen stappen? Vorig weekend waren we bijvoorbeeld nog samen op een trouw en vierden we ook nog eens samen mijn verjaardag. In dat opzicht is er maar weinig veranderd. De vriendschap krijgt dan weer een andere dimensie als het over White Lies gaat. Als het over de band gaat, schakelen we nu meer over naar een werkmodus en die switch was vroeger minder evident. Daarnaast is touren een ander belangrijk aspect binnen onze relatie. Op tour leef je in een bubbel, waarbij je moet vermijden dat je elkaar kotsbeu wordt. Daarom is het belangrijk dat we elkaar ruimte en tijd geven. Charles houdt zich bijvoorbeeld vaak bezig met fotografie en ik ga meestal joggen. Zo heeft iedereen wel zijn eigen manier om afleiding te zoeken.
Welke zaken pakken jullie nu anders aan dan vroeger?
Zoals ik al zei, kwam onze doorbraak er buiten alle verwachtingen. De plaat verkocht goed en zalen raakten uitverkocht. We deden het zelfs zodanig goed dat we de kans kregen om in verschillende continenten te spelen. Ik weet bijvoorbeeld nog goed dat we na onze tour in Azië slechts twaalf uur de tijd kregen om onze familie te zien in Londen, daarna mochten we vertrekken naar Zuid-Amerika. We waren jong, de zaken draaiden goed en we zeiden natuurlijk ‘ja’ op elke kans die zich aanbood, maar dat begon na verloop van tijd serieus door te wegen. Naast het feit dat het hard werk was, begonnen we onze vrienden en familie serieus te missen. Als we nu dergelijke voorstellen voorgeschoteld krijgen, dan denken we wel twee keer na voor we met iets instemmen. Ik denk dat we nu vooral meer bewust omgaan met die balans tussen spanning en ontspanning. Dat is de sleutel om het vol te houden.
Jullie vinden de balans tussen spanning en ontspanning belangrijk, maar ik zag dat jullie de laatste plaat Five zelf hebben geproducet. Waarom haalden jullie die berg werk er ook nog eens bij?
Op onze eerste platen werkten we vaak samen met producer Ed Buller. Hij leerde ons het concept van soundscapes, waardoor je vooral bij onze eerste vier platen kon zeggen welk nummer op welke plaat stond. Die manier van werken was een enorme verrijking, maar het nadeel ervan is dat je te veel beperkt wordt in je mogelijkheden. Die beperking wilden we absoluut vermijden op Five. Door die plaat zelf te producen schonken we onszelf veel meer vrijheid. Dat idee gaf ons meer rust dan dat het voor spanningen zorgde. Op Five namen we bewust afstand van een album dat cohesie uitstraalt; dat deden we vooral omdat we merken dat mensen anders naar muziek beginnen luisteren. Ze leggen niet noodzakelijk elk nummer van elke plaat op, maar gaan op zoek naar het nummer dat hen het beste ligt. Dat nummer plaatsen ze dan bijvoorbeeld in hun playlist op Spotify. Door die invalshoek vind je op Five een grotere verscheidenheid qua sound in vergelijking met vorige platen. “Tokyo” klinkt als een typische popsong uit de eighties, terwijl “Time to Give” dan weer naar progressieve rock neigt met een seventies touch. White Lies blijft ondanks die manier van werken nog altijd dezelfde band en heeft zichzelf zeker niet heruitgevonden, want we beseffen dat we als band ook herkenbaar moeten blijven. Die herkenbaarheid zit hem nog altijd in het nostalgisch gevoel dat onze muziek met zich meedraagt.
Ondanks de andere aanpak, merk ik dat White Lies teruggrijpt naar de sound van de begindagen. Een plaat als Friends uit 2016 staat in groot contrast met Five. Waarom de noodzaak om naar die sound terug te grijpen?
Op het album Friends gingen we de mogelijkheden van onze muziek verder exploreren. Dat album focust zich hoofdzakelijk op het dansbaar willen zijn. We waren best tevreden met het resultaat, maar je kan achteraf wel stellen dat het een beetje te veel geproducet en geforceerd klonk. Met Five kozen we er bewust voor om terug te grijpen naar de sound van de begindagen, zonder een kopie van onszelf te worden. Het was voornamelijk diezelfde energie die we zochten en daar zijn we behoorlijk goed in geslaagd. Een nummer als “Never Alone” is daar een heel mooi voorbeeld van.
Naast een nieuwe plaat releaseten jullie nog eens twee nummers die niet op de plaat verschenen. “Hurt My Heart” en “Falling Out Without Me” werden goed ontvangen en dat smaakt naar meer. Is White Lies nu al bezig aan een nieuwe plaat?
Dat zijn beide nummers die eigenlijk in lijn liggen met Five, maar er gewoon niet op terecht zijn gekomen. Je zou het kunnen zien als de extra’s van Five. De manier waarop die nummers tot stand kwamen, was heel boeiend. We leerden de Amerikaanse producer Andrew Wells kennen, die graag met ons wou werken nadat hij enkele demo’s had beluisterd. Hij vloog van LA over naar Londen en samen brachten we een week door in de studio. Het was heel bevrijdend om te werken aan amper twee nummers en niet aan een volledige plaat. Die manier van werken sprak ons aan en is zeker voor herhaling vatbaar. In 2020 zal je wel geen nieuw materiaal meer moeten verwachten van ons, ook al niet omdat onze touragenda aardig vol begint te raken. Een nieuwe grote release kan je ten vroegste in 2021 verwachten. We denken er trouwens ook aan om onze manier van touren te veranderen. Een grote en lange tour in Europa hoeft misschien niet zozeer, maar die zouden we kunnen opdelen in kleinere blokken, waarbij we bijvoorbeeld twee tot drie dagen in eenzelfde venue kunnen spelen. Het zijn zaken waar we over aan het nadenken zijn.
White Lies wordt vaak vergeleken met Joy Division. In welke mate klopt die vergelijking?
Ik ben me ervan bewust dat die vergelijking circuleert, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet goed begrijp waarom. De link is mij compleet bijster. Ik vermoed dat mensen ons vooral vergelijken omwille van Harry’s bariton, die wat meeheeft van Ian Curtis, maar verder dan dat gaat de vergelijking niet voor mij. Puur muzikaal gezien gaat dit echt niet op. Een vergelijking die veel treffender is, is deze met New Order. Zij hebben ons echt geïnspireerd en hebben een grote invloed gehad op onze muziek. Het zou logischer zijn als mensen ons wat meer met hen zouden vergelijken.
Op welke manier is jullie liveshow geëvolueerd?
In principe is er live vrij weinig veranderd als we het vergelijken met tien jaar geleden. Dat heeft niet noodzakelijk een negatieve quotatie, maar het is gewoon zo. Het klinkt misschien cliché, maar we proberen er elke show het beste van te maken en ik moet zeggen dat onze laatste tour de beste was van alle tours die we ooit al hebben gedaan. Tijdens onze laatste tour zijn er zo’n 60.000 mensen komen kijken naar White Lies. Dat alleen al geeft ons enorm veel voldoening. Wij zijn er ons ook van bewust dat we niet de band zijn die de charts spijzen en we zijn evenmin de band die de hits voor het uitkiezen hebben. Mede daarom is het extra belangrijk dat we ons op het podium volledig smijten, want dat willen de fans nu net zien.
Tijdens dit gesprek ging het vaak over jullie eerste plaat, maar welke plaat is volgens jou de beste?
To Lose My Life is een goed album, maar persoonlijk vind ik het niet ons beste werk. We hebben veel straffere nummers en platen gemaakt, die misschien iets minder verteerbaar zijn dan die eerste plaat. Het valt wel niet te ontkennen dat er op die eerste plaat enkele nummers staan die we nooit meer uit onze set zullen halen. “Death” is daar misschien nog het mooiste voorbeeld van. Persoonlijk vind ik dat een van de strafste nummers die we ooit hebben gemaakt. Onze tweede plaat Rituals is dan weer de plaat waar we het minst graag naar luisteren, ook al is die qua sound heel goed. Er staan gewoon enkele nummers op die we niet graag meer spelen.
Is er ooit de noodzaak geweest om het als soloartiest te gaan proberen?
Onze basgitarist Charles is al enige tijd bezig met wat solowerk, maar ik denk niet dat hij de noodzaak voelt om daarmee de wereld rond te touren. Binnenkort kan je wel wat werk verwachten van hem. Ikzelf zie White Lies als mijn levenswerk en zou eigenlijk niet weten waarom ik ooit nog in een andere band zou willen spelen. We hebben al zoveel bereikt en ik denk niet dat ik dat ooit zou kunnen evenaren door in een andere band te gaan drummen. Het zou sowieso een band zijn waarvan ze zouden zeggen: ‘Dat is die band met de drummer van White Lies,’ en daar heb ik geen zin in. Er zal wel ooit een tijd komen, waarbij we als band niet meer relevant zijn, maar dat gevoel heb ik nu zeker nog niet en net daarom wil ik al mijn energie daarin blijven steken.
