Wire is op z’n zachtst gezegd een interessante band. Ze vonden, nog voor punk goed en wel bestond, het postpunkgeluid al uit op hun geniaal debuutalbum Pink Flag. Op dit album, net als in hun verdere discografie, experimenteerde de band voornamelijk met de vrijheid van songstructuren, terwijl ze een minimalistische punksound aanhielden. Zo werd Wire een van de meest toonaangevende bands van de late jaren zeventig en ook in de jaren tachtig haalden heel wat bands inspiratie uit Wires sound. Sinds 2003 zijn ze weer helemaal terug en laat de band regelmatig een album los op de wereld. Deze zijn wisselvallig en tonen vooral een toegankelijker geluid van Wire, zonder het mysterieuze te verliezen. Ook nieuw album Mind Hive valt in deze lijn.
Mind Hive start met een heel sterk trio aan nummers. Opener “Be Like Them” is een echte binnenknaller en lijkt veel goeds te voorspellen. Het is een vrij duister nummer met een hoekige riff, beukende drums en bevreemdende zang. Single “Cactused” is toegankelijker en klinkt vrij poppy, zonder melig te worden. Net dat is de sterkte van de band: de perfecte balans tussen experiment en toegankelijkheid. Ook het derde nummer, dat start met een synthriedel die lichtjes doet denken aan “Swedish Designer Drugs” van Daan, past in deze omschrijving.
Bij nummer vier, “Off the Beach”, verliest Wire ons echter. Het is een te vrolijk klinkend nummer (ondanks het duistere kantje), waarvan vooral de zang van frontman Colin Newman niet interessant en zelfs vervelend klinkt. In de twee rustigere nummers “Unrepentant” en “Shadows” stapt de band weg van de typische minimalistische punksound en gaan ze de atmosferische tour op, zonder te ontroeren. Dit zorgt ervoor dat het saaie nummers worden waarin de zweverigheid alleen maar overbodig lijkt in plaats van dat ze schoonheid creëert.
Maar dan komt “Oklahoma”, waarin de spanning te snijden is. Wanneer ‘Oklahoma’ wordt uitgeschreeuwd, start een onheilspellende baslijn met daarover noisy gitaarlijntjes. Ook de zang klinkt in dit stevigere nummer levendiger dan op de rest van het album en doet soms wat aan het theatrale van David Bowie denken. Na dit hoogtepunt volgt het acht minuten durende “Hung”. Dit nummer start met droney gitaargeluiden, waarna bas en drums een hypnotiserende beat inzetten. Dit blijft gedurende de acht minuten het belangrijkste aspect, terwijl de zang slechts een minimale rol heeft.
“Humming” is, net zoals “Unrepentant” en “Shadows”, een rustiger nummer. Dit keer werkt het atmosferische dat Wire probeert te creëeren echter beter. Dat komt voornamelijk doordat het dromerige van dit laatste nummer een duidelijke rol krijgt: het rustig uitdijen van het album na de twee vorige, stevigere nummers. Zo komt het slechts een half uur durende Mind Hive gemoedelijk op zijn einde.
Mind Hive is een typisch album van het hedendaagse Wire. De lak aan songstructuren en het oerminimalisme zijn doorheen de jaren verloren gegaan. De drang naar experiment is er nog steeds, ook al gebeurt het tegenwoordig op een bravere manier. Het is een gemakkelijk verteerbaar album met een paar goede nummers. Het is niet bijzonder over de ganse lijn, maar nummers als “Be Like Them”, “Primed and Ready” en “Oklahoma” tonen de relevantie van Wire anno 2020 toch nog aan.
Als jij wil horen hoe het nieuwe werk van de postpunklegendes van Wire gaat klinken tussen het oudere werk, dan kan dat op donderdag 14 mei in de Roma.
Ontdek meer muziek op onze Spotify.
