Daar is ie dan, de nieuwe plaat van Nico Kennes en zijn Barely Autumn. Hoewel het ondertussen wel putje winter is, keken we met hoge verwachtingen uit naar deze nieuwe plaat. Wellicht omdat hun vorige zelfgetitelde album het niet alleen bij de luisteraars heel goed deed. Ook de critici waren zowel in binnen- als buitenland over het algemeen erg lovend over de relatief nieuwe band.
Daytrip To The Petting Zoo is een gevarieerde compilatie van nummers. Drie daarvan kregen we al te horen als single. In de zomer dropten ze “Alix”, de eerste van het nieuwe album. Een zweverig indiepopnummer met alle ingrediënten voor een geslaagd plaatje, zowel pakkende teksten alsook een ruiger gitaarmoment. In oktober kwam daar ook “Abortion Coffee” bij. De distorted gitaar blijft, maar het tempo van dit nummer lag een pak hoger dan in “Alix”. Niet veel later volgde dan uiteindelijk “Crucified”, het laatste voorsmaakje. Daar gooiden ze het over een heel andere boeg. Een elektronische sound, gecompresseerde stem en dromerige synthesizers geven het een robotachtig gevoel. Dit toont de flexibiliteit van de band. Kennes en co wisselen verschillende stijlen makkelijk af en blijven zichzelf heruitvinden.
Het lijkt wel of de band op Daytrip To The Petting Zoo een tweesplitsing koos tussen enerzijds de klassieke indiepop met gitaren, die we onder andere ook horen op “Grown”, “Petty” en “Daydrinking”, en anderzijds de meer elektronische sound. Deze sound horen we terug op “Dream Vaporizer” en “Tinder”. Beide insteken komen in elk geval mooi tot hun recht. De plaat luistert heel makkelijk, de instrumenten komen er allemaal goed door, al moeten we zeggen dat daardoor de teksten soms niet volledig doordringen. Kan iemand ons vertellen wat ‘abortion coffee’ is?
Een tweedelig album is het ook niet helemaal. “All There Is” vormt daar een van de uitzonderingen op. Hier krijgen we plots te maken met een emotionele song die gaat van een gezapige piano en ingetogen tekst naar een spetterende uitbarsting met strijkers. Hier komt de zang er wel volledig door en zijn we helemaal mee in het verhaal. Datzelfde geldt, zoals eerder vermeld, ook voor “Alix”.
“Out Of Love And Out Of Shape” is de tweede uitzondering. De afsluiter van het album is een instrumentaal nummer dat een wat onheilspellende sfeer met zich meedraagt, waarop heel wat elementen terugkeren die we doorheen het album te horen kregen. Daarna evolueert het naar een ontspannen instrumental met synthesizers, die stilletjes aan uitsterft en het einde van het album betekent.
Nico Kennes liet in een vorig interview al eens vallen dat hij nummers schrijft die een bepaald moment in zijn leven weerspiegelen. Dan is het logisch dat we nu ook een album voorgeschoteld krijgen met verschillende stijlen. Het enige ‘probleem’ hiermee is dat het juist zo uiteenlopend is dat er moeilijk een vaste lijn in te trekken valt. We kunnen moeilijk doorgronden welk verhaal Barely Autumn hier nu juist wil vertellen. Los daarvan krijgen ze ons met dit album stil, en kunnen we op sommige nummers de benen amper stilhouden. Mission accomplished, denken we dan.