Bombay Bicycle Club is terug! Hun nieuwe album Everything Else Has Gone Wrong betekent het einde van een drie jaar lange winterslaap die ze naar eigen zeggen broodnodig hadden. ‘We moesten een gezonde balans vinden tussen touren en een normaal leven’, geeft frontman Jack Steadman toe. Daarom namen de bandleden tijd om hun eigen leven weer op gang te trekken, stortten ze zich op soloprojecten of gingen ze zelfs naar de universiteit. De tiende verjaardag van hun debuutplaat I Had the Blues but I Shook Them Loose bracht hen in 2019 terug samen en van het een kwam het ander. Op 17 januari 2020 mogen de Britten hun vijfde worp boven de doopvont houden en dat was het perfecte moment om het samen met frontman Jack Steadman en bassist Ed Nash weer eens over Bombay Bicycle Club te hebben.
Wiens idee was het om terug samen te komen? En was iedereen ook makkelijk te overtuigen?
Ed Nash: Onze manager vroeg ons of we iets wilden doen met de tiende verjaardag van onze debuutplaat. Op dat moment hadden Jack en ik nog onze soloprojecten (Mr Jukes en Toothless); Suren speelde drums bij andere bands.
Jack Steadman: We moesten eigenlijk wachten tot Jamie (MacColl, gitarist) zijn masterdiploma in Oorlogstudies aan de universiteit haalde en dat duurde toch wel eventjes.
Ed: We wilden ook niet enkel die verjaardagsshows doen en het daarbij laten. We wilden nieuwe muziek maken.
Jack: Als we enkel die shows hadden gedaan, dan zouden we ons een oude band gevoeld hebben die speelde voor een oud publiek, en dat voelde niet goed. We wilden echt opnieuw de studio induiken en een nieuwe plaat maken.
Was je verrast door de positieve reacties op de verjaardagsshows? De shows waren in een mum van tijd uitverkocht.
Jack: We hadden het wel gehoopt, en ik wist wel dat veel fans een speciale band hadden met dat album. We hebben die nummers ook al heel lang niet meer gespeeld. Maar we waren echt niet voorbereid op de reacties tijdens het concert. Dat was echt geweldig.
Jullie stopten op een hoogtepunt, met uitverkochte shows en festivals. Kwam er daarna niet het grote zwarte gat?
Ed: Eigenlijk niet. De tijd weg van de band hielp me net om te groeien als songwriter en als mens. Voor de break was Bombay Bicycle Club het enige dat ik deed; dat was mijn hele identiteit. De band slorpte zodanig veel tijd op dat ik me niet kon focussen op een appartement of vrienden in Londen. Dus ik denk dat ik dat zwarte gat heb opgevuld net door er eventjes tussenuit te knijpen.
Uiteindelijk duurde jullie winterslaap drie jaar, maar in tussentijd is er heel wat veranderd. Wat is er voor jullie het meest veranderd terwijl je aan de plaat werkte?
Jack: De impact van touren op het klimaat is iets waar we ons nu wel veel bewuster van zijn. Als ik terugdenk aan de manier waarop we in 2014 tourden… Er lagen letterlijk overal waterflesjes. Je neemt een slok en laat het staan, je gaat in de kleedkamer en opent een nieuw flesje. De backstage lag soms letterlijk bezaaid met plastic flesjes. Toen stonden we daar niet bij stil, maar nu is dat echt vreselijk om er aan terug te denken.
Coldplay stopte onlangs met touren vanwege hun impact op het klimaat.
Jack: Voor een band als Coldplay is het makkelijk om die beslissing te nemen; wij moeten optreden om rond te komen. Maar we proberen wel om herbruikbare flessen te gebruiken, of toch tot we die kwijtraken. We doen echt ons best! (lacht)
Ed: Er zijn heel veel kleine maar impactvolle manieren waarop je afval en verspilling kan tegengaan, zoals herbruikbare flessen gebruiken of carpoolen naar concerten.
De titel van jullie nieuwe plaat luidt Everything Else Has Gone Wrong, dus wat is er dan gelukkig wel goed gegaan?
Jack: Wat er wel goed gaat, is natuurlijk de muziek. Als ik me gestresseerd of angstig voel, dan ga ik naar huis, zet ik mijn koptelefoon op en voel ik me meteen beter. Ik denk dat veel mensen datzelfde gevoel delen en dat wilden we met dit album ook bereiken. We willen dat onze muziek aanvoelt als een harnas en niets je pijn kan doen. De videoclip waarin ik heel wat klappen te verdragen krijg, is daar een letterlijk voorbeeld van. (grijnst)
Jullie kondigden dit album aan als ‘een album voor iedereen die naar muziek teruggrijpt in tijden van crisis, zowel persoonlijk als politiek’. Toch zitten er heel weinig politieke boodschappen verstopt in het album. Een bewuste keuze?
Jack: Voor mij is het eerder een logische keuze. Ik denk niet dat ik ooit zo’n soort muziek zou maken. Dit album kan eender wat betekenen voor eender wie. Als je je slecht voelt, bijvoorbeeld over de politieke situatie, dan kan dit album nog altijd relevant zijn omdat het zo ambigu is. Zie het als een vorm van escapisme. In plaats van het nog maar eens over politiek te hebben, zegt dit album ‘kom bij mij en voor 45 minuten kan je eventjes alles vergeten’.
Andere Britse artiesten als IDLES, Kate Tempest en Slowthai zijn best wel uitgesproken over hun politieke ideeën.
Jack: En dat is hun goed recht! Je hebt zeker beide nodig.
Ed: Zij doen het zodat wij het niet hoeven te doen (lacht). Wij proberen gewoon muziek te maken waarvan je kan genieten en kracht kan uit putten als je je niet zo goed voelt. Dat is ook belangrijk.
Voor de eerste keer staan er nummers op het album die niet van de hand van frontman Jack Steadman zijn. Bassist Ed Nash schreef ook twee nummers (“Good Day” en “People People”). Veranderde dat de dynamiek in de band?
Ed: Voor dit album werkten we eigenlijk zoals we altijd doen. Jack schreef nummers en werkte ideetjes uit en toonde die dan aan de band. Die twee nummers schreef ik op een ‘writing trip’ waar we in dezelfde plek verbleven maar in aparte kamers nummers schreven, waarna we dan over die nummers konden praten. Ik had die voor mezelf geschreven, maar onze gitarist Jamie hoorde er dingen in die hem zeer aanspraken en hij vond dat ze wel pasten binnen het thema van het nieuwe album.
Vorige plaat So Long, See You Tomorrow en jullie beide soloalbums hebben jullie zelf geproducet, maar voor het nieuwe album kozen jullie voor John Congleton (St. Vincent/Sharon Van Etten/The War on Drugs) als producer. Wat was zijn invloed?
Jack: Als we dit album zelf hadden geproducet, zou het ons te comfortabel zijn. Er is niet gevaarlijks aan, er is geen wrijving, je hebt alle controle. Dat is niet zo spannend. We wilden onszelf uitdagen en daarom kozen we voor John omdat hij niet altijd akkoord ging met onze keuzes. Dat soort wrijving kan goeie muziek creëren.
Ed: De nummers waren al geschreven voor we met John de studio in trokken. Hij deed ons vaak samen spelen in de studio en liet kleine foutjes onveranderd in de mix zitten. Dat maakte ons nerveus, want we wilden dat alles perfect klonk; we waren te obsessief onze muziek aan het analyseren. John gaf de nummers een organisch en relaxed gevoel dat we niet zonder hem hadden kunnen vinden.
Jack: Toen ik tourde met mijn Mr Jukes-album leerde ik al wat om dat los te laten. Ik trad toen op met jazzmuzikanten en daar worden fouten haast aangemoedigd. Ik kon me dus wel vinden in John’s aanpak.
Het lijkt alsof je ook comfortabeler bent om over gevoeligere dingen te zingen. Op deze plaat zijn je teksten veel persoonlijker.
Jack: Ik schreef altijd heel vage teksten die meer beeldend en indirect waren. Maar sinds de break zijn we allemaal gegroeid als mens, matuurder geworden en hebben we ook meer zelfvertrouwen. Dat is denk ik de grootste reden waarom ik nu durf spreken over mijn gevoelens.
Op de titeltrack zing je ‘I’ve found my peace again’. Hoe heb je die rust gevonden?
Jack: Dat nummer gaat over een specifieke periode in het schrijfproces. “Everything Else Has Gone Wrong” was een van de laatste songs die ik schreef in een periode van ongeveer een jaar. En in die periode ga je door ups en downs. Soms is alles geweldig en vind je je songs goed, maar soms voel je je slecht, denk je aan opgeven en wil je nooit nog een nummer schrijven. Maar eens je aan het einde van dat proces zit en je een nummer kan schrijven dat die hele tocht kan samenvatten, dan voel je een enorme opluchting. En dat nummer belichaamt echt die opluchting. Het is de meest gepassioneerde song op het album en ik voelde me ook zo toen ik het schreef.
Eerste single “Eat, Sleep, Wake” klinkt alsof het zo uit een vorig album van Bombay Bicycle Club kon komen. De titel deed me zelfs denken aan de albumhoes van So Long, See You Tomorrow, met zijn dag-en-nachtcyclus. Is dat nummer nog een overblijfsel van vorige sessies of begonnen jullie dit album van nul?
Jack: (verbaasd) Inderdaad, nu je het zegt! Er zijn inderdaad wat nummers ontstaan uit vorige sessies of oude demo’s, maar “Eat, Sleep, Wake” is helemaal nieuw, dus dat is gewoon puur toeval. Soms moet iemand maar een oude demo opvissen en zeggen ‘dit klinkt goed; hier moeten we iets mee doen’, zelfs als de rest van de band het opgegeven heeft. De studio induiken met een nieuwe producer kan je anders laten denken en dingen anders bekijken.
Ed: “Eat, Sleep, Wake” klinkt inderdaad wel door en door Bombay Bicycle Club. Er zitten heel wat elementen in dat nummer die op al onze albums te horen zijn. Dat is ook waarom we dat nummer als eerste wilden uitbrengen. Het is meteen herkenbaar als een Bombay Bicycle Club-nummer.
De albumcover toont vier vogeltjes die rustig aan een waterbakje zitten te drinken. Dat contrasteert wel enorm met jullie energieke muziek. Is het een metafoor voor hoe jullie nu rust hebben gevonden als een band?
Jack: De bedoeling was om de titel van de plaat uit te beelden als een plaats waar je de deur kan dichtslaan en je zorgen kan vergeten. Het hint natuurlijk ook naar wij die terug samenkomen als een band.
Als je terugblikt naar jullie beginperiode en de break, wat zijn dan de levenslessen die jullie geleerd hebben?
Jack: Dat we niet zo druk bezig moeten zijn. Op een bepaald moment waren we elf maanden van het jaar constant aan het optreden. Zo lang on the road zijn maakt je op slag een pak ouder. Je wil niet dat de band je gek maakt. Het was duidelijk niet langer werkbaar en daarom zijn we eventjes uit elkaar gegaan. We moesten een gezonde balans vinden tussen touren en een normaal leven.
Zijn er dingen die je anders had willen doen?
Jack: Ik denk niet dat je moet teruggaan en alles perfect laten verlopen, want dan zou je leven enorm saai worden. Alles wat gebeurd is, heeft ons gemaakt tot wie we zijn. Ik zou er niets aan willen veranderen.
Ed: Dat is een gevaarlijk spelletje: terugkijken op je leven en relaties. Dat mag je echt niet doen. Sommige dingen waren namelijk geslaagd, andere dingen liepen minder vlot, maar dat is net de reden waarom we nu hier zijn.
Als we toch nog één keertje mogen terugblikken: in november maakten we een overzicht met de beste platen van het voorbije decennium en daarbij prijkte So Long, See You Tomorrow op plaats 22.
Jack: (verrast) Oh wauw, dat had ik niet verwacht. Dat is geweldig. Die plaat is ook het relaas van een hele lange reis die traag zoveel mogelijk nieuwe geluiden probeert te introduceren binnen het concept van een gitaarband. Als ik er nu op terug kijk dan klinkt onze nieuwe plaat veel ingetogener, terwijl So Long zoveel dingen probeert te doen. We probeerden toen echt duizend ideeën in een nummer te gieten. Dat is wellicht een teken van ouder worden, dat je je veel meer zen begint te voelen over heel wat dingen.
Ed: Misschien kunnen we binnen een paar jaar ook een verjaardagshow doen voor die plaat. (lacht)
Of volgend jaar al een show voor de tiende verjaardag van Flaws?
Ed: Op den duur kunnen we ieder jaar wel een plaat vieren. Stel je voor, de vijventwintisgte verjaardag van I Had the Blues. Dan zijn we… (telt) 45 jaar. (zucht)
Jack: De honderdste verjaardag wordt een show met enkel onze hoofden op sterk water. (lacht)
Op 17 januari verschijnt Everything Else Has Gone Wrong via Universal Music. Op 23 maart komt de band dat album voorstellen in de Ancienne Belgique.
