Moriah Pereira houdt van mysterie en is een artieste die je niet zomaar in een hokje kan duwen. Haar muzikale personage Poppy is een fictief karakter, waarmee ze zich voordoet als robot en in 2014 voor het eerst in een viraal gegane YouTubevideo te zien was. Tot vorig jaar was Titanic Sinclair, de co-creator van het personage, telkens aan haar zijde, maar na heel wat commotie zijn ze uit elkaar gegaan en tekende ze ook een nieuw platencontract. Niets houdt Poppy dus tegen, want haar nieuwe album is meteen ook een nieuwe start waarop ze zich met een gloednieuwe sound presenteert.
Vroeger maakte Poppy nog bedroompop met enkele vlijmscherpe elementen, maar de rollen zijn voortaan omgedraaid. Zware industriële geluiden, gierende gitaren en overdonderende bassen behoren tot de nieuwe muzikale identiteit van het Amerikaanse kunstfiguur. Nu en dan vinden we tussen de nu-metal ook wat zachte melodieën, maar het bombast en onverwachte moeten overduidelijk overwegen in de openingstrack van I Disagree.
Beginnen doet ze met het buitengewone “Concrete”, dat allesbehalve concreet klinkt en tussen de bedroompop en nu-metal schommelt. Door een overvloed aan tempowissels krijg je het gevoel dat je naar vijf verschillende nummers tegelijk luistert. Een duidelijkere en meer gedefinieerde lijn bezit de titeltrack van het album, waardoor het al meteen veel beter binnenkomt bij de luisteraar. “I Disagree” is een van de keytracks van het album, maar tipt niet aan haar sterke albumafsluiter “Don’t Go Outside”, waarin ze met dezelfde zinnen eindigt als in “I Disagree”.
Het meest complexe als luisteraar aan het album is de diversiteit van de nummers, want elk nummer is nagenoeg zo verschillend dat het soms moeilijk is om te volgen. “Fill the Crown” bevat voorbeeld een synthmelodie die wat op Robyns “Dancing On My Own” lijkt, terwijl “BLOODMONEY” de trommelvliezen versnippert door een overload aan bassen. De nummers werken op hun eentje allemaal prima, maar in de context van het album hebben ze het moeilijk.
Poppy begint op I Disagree furieus, maar bouwt naar het einde toe beetje bij beetje af. “Nothing I Need”, “Sit/Stay” of “Sick of the Sun” zijn echte rustmomenten en brengen onze aanvankelijk gemengde gevoelens over het album wat tot bedaren. Ze is er veel toegankelijker en zoekt de complexiteit minder op. Laatstgenoemde is bovendien een van de betere nummers uit Poppy’s discografie en overtuigt op verschillende vlakken. Ten eerste valt het tussen alle luide nummers op het album op, ten tweede stelt ze zich er veel kwetsbaarder op, maar ten slotte blijft ze zichzelf trouw als artiest.
Spelen met contrasten staat meer dan ooit centraal in Poppy’s muziek en zo krijgen we de ene verrassing na de andere te horen, waardoor het moeilijk is een duidelijke lijn doorheen het album te vinden. Poppy lijkt op I Disagree de luisteraar soms net iets te veel te willen overrompelen, terwijl dat niet meteen nodig is. Aan moed en durf geen gebrek op het album, want interessante keuzes maakt ze genoeg. Wie de eerste nummers iets te veel van het goede vindt, raden we bovendien aan in het midden terug in te pikken. De trommelvliezen die ze voordien beschadigde, geneest ze er weer door enkele fijne melodische nummers. Niet makkelijk verteerbaar, maar uiteindelijk toch zeker de moeite.
