Veel bands die al lange tijd meedraaien, passen hun genre en sound logischerwijze aan. Voor sommige bands pakt dat goed uit, maar anderen schroeven hun sound dan ook later weer wat terug. Als je dan in een beperkt genre als oldschool hardcore/punk vast zit, dan ga je na een aantal releases al snel andere invloeden proberen. Maar toch heb je zoiets nodig als je eigen sound, dat kan je niet steeds overboord gooien. Bij Raised Fist stond energie altijd centraal, maar daar kwamen invloeden bij van metal en nu zelfs wat meer poppy invloeden.
Raised Fist is een Zweedse band uit Luleå (niet te verwarren met het destijds bekendere Umeå) die dus vooral hardcore/punk gerichte muziek speelt met andere hardere invloeden. Als je sinds 1993 meedraait, verwacht je dat deze heren een geroutineerd vijftal zijn die zelden steken laat vallen. Met zanger Alexander Haggman en bassist Andreas Johansson als origineel lid mag je toch van een consistente bezetting spreken. Met hun zevende album in 27 jaar is het wel moeilijk een productieve band te noemen. Maar deze band heeft altijd wel zijn momenten gekozen.
En dat moment is nu weer aangebroken. Raised Fist is weer klaar om te laten horen dat ze boos zijn op de wereld. Als je bandnaam afgeleid is van een nummer van Rage Against the Machine, dan zal er allicht een politiek tintje achter zitten. En die boosheid die elke release weer te horen is, hoor je hier ook. En dat bepaalt een groot deel hun herkenbare sound die wordt omgezet naar positieve energie. Je ziet zanger Alle zich letterlijk elk live-optreden oppompen om iedereen er van te overtuigen dat we niet goed bezig zijn, en dat lukt hun keer op keer goed. Ondanks de negatieve boodschap, klinkt deze muziek best wel opbeurend en doet deze band er alles aan om iedereen mee te krijgen.
Originaliteit moet je hier evenwel niet komen zoeken. Het is precies dat ze ook elke release een kleine andere insteek proberen, maar meer ook niet. De eerste release Fuel is niet dezelfde als deze, maar de boodschap en energie blijven toch overeind. Het tempo zakt meer dan vroeger naar een midtempo, terwijl het vroeger bijna altijd uptempo was. Het gaat na verschillende luisterbeurten dus ook niet zo snel meer vervelen als voorheen. We kunnen ons voorstellen dat je na 27 jaar toch wel eens iets anders wil, maar Raised Fist weet niet van ophouden. En eigenlijk, als je ergens goed in bent, dan kan je maar beter verder doen.
Maar er zijn ook wel wijzigingen die nu minder aanslaan dan voorheen. De passages waar niet meer geroepen wordt, maar waar in gezongen wordt, zijn een flauwe poging naar een stijlbreuk. Want dat is het niet. Deze zangpassages halen de energie uit de nummers en helpt ook niet om de nummers meer catchy te maken. Niet dat het slecht gedaan is, maar deze injectie van poppy invloeden had de band niet nodig. Ze hadden zich beter bezig gehouden met het opzoeken van invloeden binnen de hardere wereld van hardcore, punk en metal.
Dat als voetnoot gezegd zijnde, willen we toch niet al te negatief klinken. Raised Fist laat weer letterlijk een “Anthem” los op de wereld en er wordt opgeroepen om de wereldproblematiek op te lossen. En dat horen we graag, wat politiek geleuter gecombineerd met snoeiharde riffs die het letterlijk door je strot rammen. Energie over op deze plaat. Ze brachten deze plaat uit op Epitaph Records en verscheen reeds op 15 november. Voorlopig wordt er enkel getourd in Engeland en Duitsland. Voor de echte fans geen probleem.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
