Snarky Puppy is een van die experimentele jazz-etceterabands met een goeie lading funk en uniciteit die alle potten breekt binnen een straal van enorme proportie. Hun inmiddels al dertiende plaat Immigrance kwam eerder dit jaar uit, en met zo’n discografie in de rugzak, gingen we er haast vanuit dat deze heren goed op elkaar afgestemd zijn en iets moois in petto hadden. De Snarkybende loste niet alleen al onze verwachtingen in, maar overtrof ze zelfs. De uitverkochte De Roma stemt hier zonder twijfel volmondig mee in, want zo een geestdriftig publiek hadden we al een tijdje niet meer meegemaakt. Maar niet getreurd aan wie dit vurige concert moest missen, want binnen de 24 uur zouden de opnames al downloadbaar zijn op de Snarky Puppy-site, en wees maar zeker dat we dit gaan herbekijken tot hun volgende Belgische stop.
https://www.instagram.com/p/B4diWkpplPq/
De avond begon in aanzienlijke mineur, want Sirintip was allesbehalve een waardig voorprogramma voor Snarky. De zangeres stond er in een flashy vestje dat absoluut niet paste bij de soulvolle jazz die de groep bracht. In een vingerknip te vergeven, tenminste als de muziek iets in ons warm gemaakt zou hebben, maar dat was niet het geval. We raakten maar niet overtuigd van haar stemgeluid. Mooi en zuiver was het allemaal wel, maar boven de middenmoot uitsteken zit er niet in voor deze frontvrouw. Alsof de matigheid ons nog niet genoeg op onze klok deed kijken, viel de set daarnaast nog eens voortdurend in herhaling. Wanneer er dan eindelijk eens een solo of jam passeerde, werd die totaal niet strak genoeg gebracht en hadden we geen idee waar dat rommelboeltje naartoe ging. Het slotstukje inleiden, deed Sirintip met iets meer funk, maar uiteindelijk kwamen enkel de Joe FM-vibes binnen. Kortom, we hebben veel gezucht.
Sirintip bleek geen representatieve voorbode van wat nog komen zou, zo bleek enorm snel. Snarky Puppy startte met iets enorm strak en we vragen ons af of ze zelfs tien seconden nodig hadden om ons mee te krijgen in hun jazzy, experimenteel, funky, exotisch, mysterieus en vooral enorm uniek verhaal. Geleidelijk aan werkten de muzikanten aan een opbouw en we hadden zo’n voorgevoel dat we vol adrenaline en overmatig, maar terecht enthousiasme de zaal zouden verlaten.
We moeten onze neiging onderdrukken om hier geen breedvoerige opsomming van elke troef van ieder bandlid neer te pennen, zo gebalanceerd en vlekkeloos werd alles gebracht. De bassist beschikte namelijk over een jaloersmakende timing en een klank die je niet zomaar uit het eerste het beste basgitaartje haalt. En dan hebben we het nog niet gehad over de blazers, die elke track op exact het juiste moment kwamen verrijken met hun jazzy wapen.
Niet alleen werd alles piekfijn gebracht, ook hun nummers op zich zijn van de allerbovenste plank. Snarky Puppy bevestigde nog maar eens dat ze geen fan zijn van mi-la-si’tjes of het langer dan nodig uitspinnen van een riff. Er moest maar even een blik gewisseld worden en iedereen wist al wat de volgende stap zou zijn om het publiek nog verder weg te blazen. Hun nummers gingen alle richtingen uit en bevatten serieus ferme hoogtepunten telkens wanneer iemand een solo uit zijn instrument sleurde, een gezamenlijke melodie de zaal ingekatapulteerd werd of de dansbare funkvibes een feestelijk beslag legden op onze benen. Dat alles overigens terwijl ze op het einde van iedere song de cirkel steeds rondmaakten en de rode draad niet uit het oog verloren – al was die draad even kronkelig als Google Maps dat besluit om je langs de meest kleine en verborgen padjes te sturen. Een heuse ontdekkingstocht dus (en in het geval van Snarky Puppy zónder de frustrerende factor).
Het hoeft dus niet te verbazen dat De Roma in lichterlaaie stond. Vlak voor het bisnummer werd het publiek aangespoord om een van hun vele aanstekelijke melodieën mee te brullen en alle restjes Vlaamse ingetogenheid werden toen volledig buitengebonjourd. Het uitbundige publiek bleef zingen toen Snarky Puppy even het podium verliet, net zolang totdat de heren opnieuw opkwamen. Er was duidelijk nog niet genoeg gefeest, en dus zouden we nog een memorabele afsluiter voorgeschoteld krijgen. ‘Geen “Lingus”, want ik ben geen publiekspleaser’, lachte de frontman. De laatste song werd een nieuw nummer, waarvoor onze medewerking gevraagd werd. Door specifieke klapinstructies maakten we deel uit van Snarky’s laatste, ultrafunky nummer en was de euforie ongezien groot.
Aan uitzinnig enthousiasme was er dus geen gebrek, en terwijl we ons te pletter amuseerden, brachten de Puppy’s een uitermate gebalanceerde, foutloos gespeelde, sfeervolle, unieke én pretentieloze set. De uitroep: ‘Concert van het jaar!’ werd achteraf meermaals in het rond geschreeuwd en ook wij zullen Snarky Puppy’s hondsdolle passage niet gauw vergeten.
Na deze doortocht moet de vergelijking met onze belgische STUFF toch helemaal van de tafel geveegd worden. Misschien had ik meer verwacht van Snarky Puppy, maar dit vond ik een über-Amerikaans optreden: van de eerste 5 nummers bevatten er 4 solo’s (waarbij de een op een onnoemelijk hoger niveau dan het andere). Het schaamteloos promoten van hun festival in Florida, het handjesgeklap en te uitgesponnen navelstaarderij werd door het publiek onthaald alsof de zaallichten al branden en de nabespreking al aan de gang was, Michael League stond erbij en keek ernaar. Het afspraak om ieder zijn eigen solo te laten spelen verveelde snel en zorgde voor weinig samenhang en weinig interactie met het publiek. Van hun laatste ‘Immigrance’ werden wel een aantal nummers gespeeld, maar er hadden toch meer bekende nummers de revue mogen passeren. Er moet gezegd worden dat die paar keer dat de band wél samenspeelde het Snarky Puppy van welleer was, en voor kiekenvelmomenten zorgde. Ik wil ze absoluut nog eens live zien als was het maar om te zien of hun live-performance er beter op geworden is.
Ik weet niet of über-Amerikaans negatief bedoeld is en ik zie niet in waarom de hoeveelheid solos of bekende nummers als barometer zouden dienen voor de kwaliteit van het optreden. De blazers hadden het wat moeilijk met sommige thema’s in het begin en de zaal klinkt nog altijd slecht maar verder heb ik persoonlijk niets negatief te zeggen. Ik kan alleen beamen dat quasi de volledige zaal euforisch was na het optreden. Ik schat dat 80% net als ik (en jij waarschijnlijk) muzikanten waren en iedereen weet dat dat het moeilijkste publiek is dat er is. Kortom, Snarky blijven voor mij 1 v/d beste live bands die er zijn. STUFF is idd ook fantastisch maar mogelijk is dit gewoon een plug van iemand betrokken bij de band? Geen oordeel hoor. 😉
Vond je dit goed? Check dan STUFF ook, en EVIL EMPIRE ORCHESTRA, als we toch bands van eigen bodem gaan promoten.