Begin oktober zaten we samen met Brent Vanneste van STAKE in een gezellig café in Gent. Een jaar geleden stierf Steak Number Eight en rees STAKE op uit de as van zijn voorganger. Veel meer dan een naamsverandering was het eigenlijk niet, maar voor de band gaat er een nieuw hoofdstuk van start. Op 1 november, exact een jaar na de wedergeboorte, komt hun ‘eerste’ album, Critical Method, uit.
Als inleidende vraag: welke andere namen waren er, naast STAKE, in the running?
Er waren inderdaad nog wel wat ideeën: Carculum Nectar was er een van. Alsook Rectal Smegma, maar die band bestaat blijkbaar al. We gingen die wel niet echt nemen natuurlijk. We dachten ook aan Steak, met de oorspronkelijke spelling, of Steak Au Poivre. Misschien niet de beste naam, maar ’t is wel lekker. We zijn dan toch maar voor STAKE gegaan.
Hoe ging het schrijfproces in zijn werk voor Critical Method? Werkten jullie de nummers eerst uit op piano (onlangs verscheen deze akoestische versie van “The Human Throne” online)?
Het schrijfproces was anders dan normaal. Voornamelijk omdat we veel meer samenwerkten. De meeste nummers begonnen zoals gewoonlijk wel als demo’s die ik zelf had opgenomen, maar we hebben er echt met vier keihard op gewerkt. We wilden een duidelijkere structuur in de plaat en in de nummers steken door bijvoorbeeld bepaalde passages over te slaan en meer to the point te werken. Of we dat bewust deden, weet ik niet, maar het resultaat staat er wel.
Nu ja, ondertussen ben ik weeral nieuwe nummers aan het schrijven die helemaal anders in elkaar zitten. We zullen altijd een band zijn die gewoon hun goeste blijft doen. Als we bijvoorbeeld zin zouden hebben om een akoestische plaat op te nemen, dan gaan we dat gewoon doen. Ik ben trouwens zeker dat dat ooit nog gaat gebeuren.
Zou je zeggen dat het anders is om nummers te schrijven voor STAKE dan voor Steak Number Eight?
Dat proces is denk ik wel al wat veranderd in die overgang van Steak Number Eight naar STAKE. Het was echt zot om die plaat op te nemen, wetende dat die twee Vooruit shows al maanden op voorhand uitverkocht waren.
Ik denk dat we in het vervolg meer direct gaan opnemen in plaats van telkens met demo’s te werken. Ik heb het daar echt wat mee gehad om telkens dat hele proces te moeten doorgaan en drie verschillende versies van een nummer te moeten opnemen vooraleer we een versie hebben om op plaat uit te brengen. Ik zou graag gewoon opnemen terwijl we aan het schrijven zijn. Dat is denk ik echt een doel voor de volgende plaat die we zullen uitbrengen.
Welk nummer van de plaat is momenteel je persoonlijke favoriet?
Dat verandert constant. Eerst was het “The Absolute Center”, maar nu zou ik toch “Critical Method”, het eerste nummer, zeggen.
Die nummers gaan eigenlijk ook al een tijdje mee ondertussen…
Ja, ik geloof dat we de plaat in de zomer van 2018 al hebben opgenomen, nog voor de naamsverandering dus. Ik ben ze eigenlijk al bijna beu gehoord ondertussen. We zijn al bezig met nieuwe nummers te schrijven. In de AB halen we misschien al een nieuwe boven.
Welke artiesten waren de grootste invloeden op de sound van Critical Method?
Tijdens de mixing luisterden we bijna uitsluitend naar Gojira en Slipknot. Voor de structuur van de nummers en bij de songwriting zelf hebben we veel inspiratie gehaald uit de nineties, zowat Nirvana of Smashing Pumpkins. Er zijn ook mensen die tegen me zeggen dat ze die nineties vibe in mijn technomuziek horen (Brennt nvdr.).
In welke mate beïnvloeden je andere projecten, Raveyards en BRENNT, de muziek van STAKE?
Ik ben er zeker van dat die verschillende projecten elkaar wel op een of andere manier beïnvloeden. Dat gebeurt natuurlijk niet bewust. Joris en ik zitten artistiek met onze kop meer bij techno dan bij STAKE. Het is ondertussen al vijftien jaar geleden toen we met de band begonnen, terwijl Raveyards en BRENNT nog veel jonger zijn.
Joris zijn project heet trouwens Raisak, maar dat is nog niet uitgekomen. Hij had mij gevraagd om er reclame voor te maken… ‘Raisak the acid frog!’ We gaan waarschijnlijk wel nog eens samen draaien. Het coole bij de technosets is dat de muziek en lichtshow heel strak in elkaar ziten en dat zouden we met STAKE ook willen doen. We zijn nu bezig met onze drums te triggeren, niet voor de sound, maar puur voor de lichtshow.
Op het podium geven jullie zich altijd voor honderd procent. Zijn er nooit periodes dat het fysiek of mentaal te zwaar wordt om die energie te blijven geven?
Een STAKEshow is eigenlijk echt niet gemaakt voor onze fysiek. Ik ben zelf niet echt een sportman en dan moeten we toch telkens zo’n inspanning neerzetten. De laatste tijd is dat wel aan het beteren voor mij. Het gebeurt niet meer zo vaak dat ik moet overgeven na shows, wat vroeger wel vaak voorkwam.
Jullie treden ook vaak op in het buitenland. Zijn er grote verschillen tussen de shows (reactie van publiek, sfeer…) die jullie daar opmerken ten opzichte van de shows in België?
Iedere show is op zich uniek. Zelfs in België hebben we soms iets van: ‘Wow ’t was megazot!’ en dan op andere momenten valt het precies tegen, terwijl de reacties van het publiek dan soms helemaal omgekeerd zijn. Onderling in de band ervaren we de shows vaak ook heel verschillend.
In het buitenland is het nog altijd bouwen voor ons. Zeker met die nieuwe naam hebben we daar een paar stappen achteruit gezet. Alhoewel eigenlijk ook niet; de paar shows die we al in het buitenland hebben gedaan, waren meteen weer bèrezot. We zijn nog niet echt vertrokken, dus ik kan er eigenlijk nog niet echt over oordelen. We zullen wel zien.
Jullie hebben met Steak Number Eight nog als support van onder andere Mastodon en The Dillinger Escape Plan opgetreden. Is dat iets wat jullie met STAKE weer zouden willen doen?
Ja, dat zal wel! Die Mastodon was echt wel een lucky shot, maar dat blijft natuurlijk de droom om zo’n dingen te kunnen doen.
Mocht je een feature op een van je toekomstige albums kunnen kiezen, dead or alive, wie zou je nemen?
Dead or alive? Da’s wel nog ne moeilijken. De gitarist van Alice Cooper… Die hebben we al eens gehad op onze ep. Ik mailde af en toe met die gast en heb het hem onlangs gewoon eens gevraagd of hij dat wou doen. En die zag dat zitten.
Dus nog eens de gitarist van Alice Cooper?
Ja, da’s een beetje een saai antwoord, hé. Chino van Deftones dan. Hij is zowat ons idool van toen we elf jaar waren. We hebben ooit een keer de support van Deftones gespeeld. Chino kwam binnen in de backstage en zei: ‘What’s up with the Steaks?’ Ik was starstruck en ‘k heb echt het stomste ooit gezegd: ‘I can’t believe I’m talking to you!’ Chino antwoordde: ‘Okay, byeee!’ Ik word echt kwaad op mezelf telkens als ik daarop terugdenk.
Waar vind je de inspiratie om lyrics te schrijven?
Teksten schrijven vind ik altijd heel moeilijk. Ik heb meer werk daaraan dan aan de muziek zelf. Het is echt niet gemakkelijk om neer te schrijven wat je voelt. Ik denk ook niet echt in woorden, maar eerder in kleuren of geluid. Ik ben niet echt een woordengast. Uiteindelijk lukt het wel, maar ik moet er heel veel werk in steken.
Cis helpt ook altijd met teksten schrijven. Ik denk dat hij ongeveer een derde van alle teksten heeft geschreven op Critical Method. Ik was bezig met de tekst voor “Catatonic Dreams” te schrijven, een beetje spugen op de maatschappij en zo, je kent het wel. Cis had daar ook een stuk tekst voor geschreven en ik vond dat die echt goed bij elkaar pasten. Dan vertelt die mij plots dat zijn tekst helemaal niet over kritiek op de maatschappij gaat, maar over een zombie-apocalyps. Dus “Catatonic Dreams” is deels maatschappijkritiek, deels zombie-apocalyps.
Op “Devolution” zing je: ‘It’s coming to an end’, is dat dan een verwijzing naar het einde van Steak Number Eight?
Niet echt eigenlijk. Het is een heel simpele lyric die gaat over het einde van de wereld. Ook dat maatschappijkritische zit er wat in verwerkt.
Heb je een pre-show ritueel of doe je daar niet aan mee?
Nee, helemaal niet. We hebben daar eigenlijk altijd wat mee gelachen wanneer we dat bij andere bands zagen, met alle respect, hé. Dat is gewoon omdat wij dat totaal niet doen.
Maar opwarmen doen jullie waarschijnlijk wel dan?
Tot recent eigenlijk ook helemaal niet. Het is nog maar sinds een jaar dat ik tegen Joris zeg dat hij dat moet doen. Zelf doe ik nu ook wat ‘lalala, brrr en bzzzt’s’, omdat de eerste twee nummers dan echt wel veel beter zijn. Anders warm je op tijdens die nummers en staat de band pas op punt tegen het derde nummer. Dus opwarmen doen we nu wel een beetje, maar voor de rest zitten we gewoon over kak en pis te babbelen voor een show. Een paar pinten drinken en wat zeveren is op zich ook uw stem opwarmen.
Voor wie schrijven jullie muziek? Doe je dat voor jezelf of probeer je verwachtingen van fans in te lossen?
In eerste instantie voor jezelf. Ik denk dat wanneer je als muzikant of artiest kunst begint te maken in functie van verwachtingen van fans, dan ben je meer bezig met het maken van vermaak dan van kunst. Dat is een heel moeilijke discussie en iedereen denkt daar waarschijnlijk anders over. Je bent ook altijd verscheurd in die situatie als songwriter. Het is niet altijd gemakkelijk om te weten in welke state of mind je zit. Ben ik nu oprecht aan het schrijven of niet? Dat is soms echt moeilijk om te weten.
Ik heb een hele periode alleen maar techno zitten maken en ik had daar echt bère veel deugd van. Toen was ik echt mijn hart aan het volgen als muzikant. Er zijn dan ook andere momenten waarbij je moet werken om iets af te hebben waar je echt weinig of geen voldoening meer uithaalt.
Is STAKE een andere band dan Steak Number Eight?
Voor mij zijn we echt nog dezelfde band. We zien het als een nieuw hoofdstuk waar we aan beginnen. Ik merk wel dat andere mensen daar soms anders tegenover staan. Op zich voelt het wel nieuw aan. Heel dat misverstand met de pers toen we de naamsverandering hadden aangekondigd, heeft daar misschien ook wat toe geleid.
Critical Method is voor mij gewoon onze vierde plaat, terwijl het voor andere mensen misschien gezien wordt als de debuutplaat van STAKE.
Voelt het anders aan om oude nummers live te spelen?
Ik vind dat echt chic om te doen. Het doet echt deugd om die nummers nog eens te spelen. We zijn van plan om iedere show nog een of twee nummers boven te halen, gewoon uit nostalgie. Ik ben ook benieuwd naar wat de fans zelf willen horen op onze liveshows. We weten dat eigenlijk niet.
Tot slot, wat is je favoriete herinnering aan Steak Number Eight?
Man, we hebben echt zoveel zotte shit gedaan. Die grove shows waar iedereen zich vooraan zit te smijten is echt pure magie. Ik ken dat gevoel ook zelf van in het publiek te staan bij andere bands en dan heel die massa te voelen opzwellen door de muziek. Dat is echt de max. Het is nu niet daarvoor dat ik het allemaal doe, maar het zorgt er wel voor dat ik het blijf doen. Het is niet echt de reden, maar wel de moteur. Die interactie van het publiek en al die momenten vooraan tijdens onze shows… ja, dat is gewoon pure liefde.
Bedankt voor het interview, Brent en veel succes met de release van de plaat!
Critical Method komt uit op vrijdag 1 november via Hassle Records. De week erop speelt STAKE enkele gratis shows in Leuven (Thrash Life), Kortrijk (Den Trap) en Gent (Charlatan). Om een duoticket te bemachtigen, koop je de nieuwe plaat ofwel in BILBO Records (Leuven), Kortom (Kortrijk) of Music Mania (Gent).
