Het valt al lang niet meer te ontkennen dat Belgische hiphop ‘hot’ is. Artiesten als Zwangere Guy, Roméo Elvis en Brihang staan meer dan ooit in de spotlights, terwijl andere hiphopacts in de eindeloze wachtrij van de roem staan te wachten. Velen zijn uitverkoren, maar zoals dat gaat in het leven is er slechts een selecte groep die het effectief weet te maken. Een artiest die alvast op de goeie weg is is de Leuvense rapper Vinci. Met zijn debuutplaat Controle uit 2018 zette hij Leuven op de hiphop-kaart en dat kunstje probeert Vinci een goed jaar later gewoon opnieuw met de ep Baksteen.
Baksteen opent met “Fall” dat meteen ook tot single werd gebombardeerd. Een logische keuze omwille van zijn herkenbaar refrein, die zelf even in het hoofd blijft rondspinnen. “Fall” valt meteen in het oor, jawel, maar het is datzelfde refrein die ons na enige tijd tegen toch de schenen schopt door zijn oneindige herhaling en ook dat intentionele breedgeschouderd gedrag ligt er net iets teveel op naar onze mening. Less is more toch? Desalniettemin creëert Vinci een boeiende opener met een lekkere laidback vibe, die gevuld is met nonchalance, blingbling en donkere beats.
Doorheen de ep valt het op dat Vinci uitblinkt in de cohesie tussen gespannen donkere beats in combinatie met een kenmerkende ongedwongen rapstijl. Daardoor omarmt de beat de overvloed aan woorden haast moeiteloos. Nummers als “Countdown” en “Leo” zijn daar mooie voorbeelden van, maar eigenlijk geld dat voor de volledige ep. Niet dat Vinci hiermee het warm water heeft uitgevonden, want het is een gekend recept die zijn diensten al deed bij ondermeer Snelle, Ome Omar of Pasi. Maar het lijkt er wel op dat Vinci zich goed voelt bij deze manier van werken en die keuze kunnen we alleen maar toejuichen.
Dat hiphop ergens over moet gaan is al lang achterhaald, omdat het genre steeds meer last begint te krijgen van afval. Desondanks leek het ons een goed idee om Vinci’s teksten eens onder toe loep te nemen en zo kwamen we tot de constatatie dat ons Nederlands woordenboek tekort schoot om de man zijn teksten te ontleden. Het moet wel over iets gaan zeker, maar het groter plaatje blijft ons meestal bijster. De combinatie van Nederlands, Engels en Leuvens dialect gaat ons petje gewoon te boven, waardoor we er bij momenten geen reet van begrijpen. Wie had gehoopt op een tekstuele parel moeten we dus teleurstellen en dat stoort ons meermaals. Niet dat we verwachten dat een nummer als “MNT” of “Spits” ons verlichting moet brengen, maar uit dat brouwsel van eindeloze woorden hadden we toch enige diepgang willen zien.
De tweede plaat van Vinci is een homogeen geheel geworden, zonder echte uitschieters. Een voorbeeld van een artiest in volle ontwikkeling, waarbij er nog voldoende groeimarge is om echt door te breken bij het grote publiek. Baksteen is dan ook geen baanbrekend werk, maar we horen wel een gedreven 23-jarige kerel die kiest voor een duidelijke richting en stijl. Die stijl in combinatie met de nodige omkadering kan Vinci in de toekomst misschien wel de titel ‘ambassadeur van de Leuvense hiphop’ bezorgen, maar daarvoor is het nu nog te vroeg. Om die titel te verdienen moet Vinci nog heel wat stappen zetten en daarbij zal het tekstuele naar onze mening van cruciaal belang zijn. De flow zit goed, maar gooi dat pantser van stoerdoenerij af en maak je verstaanbaar door er wat minder woorden aan vuil te maken.
