Het Noorse Pom Poko – vernoemd naar een Studio Ghibli-animatiefilm – verscheen in 2019 op het toneel. De band kleurde op hun knotsgekke debuut gretig buiten de lijntjes en plakte noise-, punk-, postpunk- en artrockinvloeden samen tot een eigen geluid. Opvolger Cheater is minstens even maf en een waardig vervolg op dat debuut. Een muzikaal adrenalineshot waar maar weinig groepen mee wegkomen.
Essentiële ingrediënten in de formule van de band blijven de hoge, ijle stem van zangeres Ragnhild Jamtveit, het ADHD-achtige gitaarwerk van Martin Tonne en de strakke ritmes van bassist Jonas Krovel en drummer Ola Djupvik. We weten nog steeds niet waarom de combinatie werkt, maar werken doet ze. We kunnen niet anders dan ons hoofd meewiegen met de muziek, ook al wilden we halverwege de eerste luisterbeurt de plaat uitzetten. Frontvrouw Jamtveit heeft namelijk een speciale manier van zingen, om het voorzichtig uit te drukken.
Het moet zijn dat het accent van Noordse frontvrouwen zo charmant is, dat ze zo gemakkelijk wegkomen met al die rare stemmetjes. Als Björk, Robyn of Emilíana Torrini hun strot opentrekken – niet alledrie even getalenteerde zangeressen – dan luister je, alleen al door dat accent. Ook Jamtveit heeft het vermogen om de luisteraar binnen te trekken in een eigen wereld. Ze zingt nochtans zoals je huisgenote onder de douche: lichtjes ingehouden, zacht, en ietwat schel. Enerverend bij de eerste luisterbeurt, vertederend bij de tweede.
De aanpak van Jamtveit contrasteert sterk met de rest van de band. Gitarist Tonne houdt zijn voet op het gaspedaal gedrukt, vuurt de ene strakke overstuurde riff na de andere af en incorporeert bij momenten Battles-achtige mathrockinvloeden in zijn gitaarspel. Wanneer hij een batterij gitaareffecten inschakelt, roept dat herinneringen op aan Bloc Party. Ook heeft hij er geen moeite mee eenvoudige Le Tigre-achtige powerakkoordriffs te rammen. Het is die combinatie van punksimpliciteit en virtuositeit die zo ontwapenend werkt.
Ook bassist Krovel klinkt krachtig en zijn ritmewerk is een essentieel tegenwicht voor de hoge stem van Jamtveit (tip: beluister deze muziek niet zonder luidsprekers die de bas tot zijn recht doen komen). Hij is zo’n bassist die rechttoe rechtaan speelt, maar essentieel is voor het geluid van de band. Het is trouwens door het ritmewerk dat Pom Poko af en toe wat doet denken aan IDLES, en dat herinnert aan de postpunkrevival van midden jaren nul. Nummers als “My Candidacy”, “Andy Go to School”, “Look” en titelnummer “Cheater” zijn gemaakt om op te moshen en doen ons uitkijken naar optredens van deze groep.
Een dikke pluim voor de Noren om een frisse invalshoek te vinden in het platgetreden postpunkwereldje; Pom Poko bewijst dat het nog altijd mogelijk is nieuw muzikaal terrein te ontginnen in het genre. Niet elk nummer is echter even sterk of catchy, waardoor we dit album voorlopig niet meer dan vier sterren kunnen geven. Op het enthousiasme en energieniveau zijn we echter jaloers. Een welkome energetische plaat in deze donkere tijden.
Facebook / Instagram / Twitter
