The Amazons zijn terug. De jonkies die eind 2017 nog in de kleine AB Club stonden, groeiden de afgelopen jaren uit tot een volwaardige rockband. Na een afgeborsteld debuutalbum volgde net voor de zomer hun tweede worp. Future Dust laat de band van hun beste kant zien: de grauwe en grimmige kant. Een kant die hun livepassages al van bij de start van hun carrière siert. Ook in Trix Club maakte die brutaliteit een meer dan een doorsnee albumpresentatie van de set.
The LaFontaines mochten de avond openen. Het driekoppige bandje uit Schotland bracht een mix van rock en hiphop. De zanger zat verscholen achter de drums en (samen met nog wat andere instrumenten) op een vooraf opgenomen bandje terwijl de MC van dienst fungeerde als frontman. Hij rapte erop los en deed alle moeite van de wereld om de half lege zaal op te warmen. Dat lukte naar het einde toe best aardig met de uptempo beats en agressieve bars. Een Twenty One Pilots met Schots accentje.
Als een classy rockband komt The Amazons het podium van Trix opgewandeld. Hun missie wordt van bij het begin duidelijk: rock ’n’ roll terug op de kaart zetten. “Stay With Me” en “Ultraviolet” klinken nog wat braaf, maar dan begint frontman Matt Thomson angstaanjagend de zaal in te turen bij “25”. De band heeft hun kinderlijke babyfaces ingeruild voor ruige stoppelbaarden en die gitaarsolo’s zijn ook wat vettiger dan we ze ons herinneren.
De set loopt heel strak en aan een hoog tempo. Er is nauwelijks tijd voor een babbeltje en de songs gaan vlotjes in elkaar over. Denk daar een frontman in kostuum bij en je zou de Trix te klein inschatten voor zoveel muzikaal professionalisme. Toch krijgt ook deze Britse topper de zaal niet uitverkocht. Heel jammer, want The Amazons zijn in eigen land niet weg te slaan van de radio en grote podia. De band lijkt zich er weinig van aan te trekken, meer zelfs: een kleine zaal biedt mogelijkheden. Zo springt Matt geregeld van het podium om door het publiek te wandelen met zijn gitaar.
De riffs op songs uit de tweede plaat “Mother”, “Fuzzy Tree” en “End of Wonder” gieren door de zaal. Het publiek wordt getrakteerd op een aaneenschakeling van rocknummers. Oude bekende “In My Mind” smeert de kelen. Terwijl Matt de hoge noten soms niet haalt, doen zijn twee kompanen op gitaar en bas dat wel. “Georgia” begint mede daarom snel te vervelen, maar ook de eentonigheid van het lied weegt zwaar door. Gelukkig trekt The Amazons alle registers open met “Little Something”, waar ook wat “Helter Skelter” en “20th Century Boy” tussen komt glippen. De drumsolo op het einde maakt het af. Net zoals “Doubt It” live een echt meesterwerk is.
Bisnummers “Junk Food Forever” en “Black Magic” zijn er twee voor de fans van het eerste uur. Die laten zich volledig gaan bij de ‘ooh ooh’s’ en ‘yeah yeah’s’. In Trix Club waren we getuige van de herrijzenis van de rock ’n’ roll. Niet door een of andere grijze band, maar door een goed uitgedachte act met een frisse frontman en vuile riffs.
Setlist:
Stay With Me
Ultraviolet
25
Mother
Fuzzy Tree
End of Wonder
In My Mind
Georgia
Little Something
Doubt It
Junk Food Forever
Black Magic
