Keaton Henson is een visueel artiest die verschillende jaren geleden voor eigen plezier ook nummers begon te schrijven. Toen hij die online zette, bleken die enorm in de smaak te vallen en was hij ook op het muzikale pad vertrokken voor een mooie rit. Zijn nummers zijn pure schoonheid, maar het leven bekijken door een roze bril is hier niet aan de orde. Steeds straalt Hensons muziek een woelige gemoedsrust uit en lijkt hij te verdwalen in zijn eigen twijfels. Met die persoonlijke en intense aanpak bracht hij al vier albums uit, waarvan de laatste intussen van 2016 dateert. Het was dus al lang geleden dat we nog iets gehoord hadden van Keaton, maar met “Initium” kwam daar vandaag verandering in.
“Initium” klinkt nog steeds als de uitlaatklep van een onzekere man en heeft een hoog soundtrackgehalte. Zeer traag komt het instrumentale nummer op gang, waarmee Henson zijn eigen, veilige bubbel creëert om de buitenwereld af te schermen. Maar geleidelijk aan merk je dat die bubbel het niet uithoudt en het uit elkaar spatten nabij is. De spanning wordt opgebouwd en je kan er niet meer omheen dat de warme sfeer een illusie was; zoals zo vaak bij Keaton Henson neemt het een woelige wending en grijpt zijn opstapeling van onrustige klanken je bij het nekvel. Alsof hij zijn weerstand uiteindelijk staakt en zich overgeeft aan de wereldse, allesopslokkende golven, gaat de storm tegen het einde toe weer liggen. Rustig bouwt het nummer af, maar de houdgreep zindert nog na. “Initium” is een verdomd heftige terugkeer.
Op 25 oktober komt zijn volgende langspeler Six Lethargies uit.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.