InterviewsUitgelicht

Interview Whitney: ‘Wij brengen de goede vibes en de fans geven ze ons terug!’

Vrijdag brengt Whitney hun langverwachte nieuwe plaat Forever Turn Around uit. De groep wordt geleid door de immer sympathieke heren Julien Ehrlich (rechts) en Max Kakacek (links), twee beste vrienden uit de windy city Chicago. Hun debuutplaat Light Upon The Lake verscheen in 2016 en is ondertussen haast een kleine klassieker geworden. Het album betekende hun doorbraak en zorgde voor een uitgebreide tour over de hele wereld met zelfs meer dan driehonderd shows. In juni zakten Julien Ehrlich en Max Kakacek af naar Brussel voor een bloedhete promodag en ook wij kregen een halfuurtje om het met hen over hun nieuwe plaat te hebben, Forever Turn Around. Het werd een interessante babbel met heel wat leuke anekdotes van twee beste vrienden die samen de beste tijd van hun leven beleven.

Dag Julien en Max. Er komt een nieuw album van Whitney aan. Hoe blij zijn jullie het album eindelijk te mogen uitbrengen?

Max Kakacek: Ik voel mij heel excited, maar tegelijk ook verward.

Julien Ehrlich: Ik voel mij niet echt verward, maar ben wel heel blij dat het er nu bijna aan zit te komen. We hebben zoveel werk en tijd in het album gestoken en nu gaat het eindelijk uitkomen.

We hebben drie lange jaren moeten wachten op nieuwe muziek van jullie. Waarom heeft dat zo lang geduurd?

Max: We zijn bijna twee jaar onafgebroken op tour geweest en wij schrijven op tour helemaal niet aan muziek. Vanaf dat we weer begonnen te schrijven duurde het anderhalf jaar.

Julien: Het duurde eigenlijk iets langer dan verwacht. Het is dom om zoveel te touren en dan naar huis te gaan en te verwachten dat de nieuwe plaat er in een vingerknip zal zijn. We zijn ook heel streng voor onszelf, heel zelfkritisch en perfectionisten. Dat betekent dus ook dat als de nummers niet komen zoals we dat in gedachten hebben, dan gaan we dat ook toegeven. Het duurde zelfs om en bij een jaar nadat we onze laatste show met het album Light Upon The Lake speelden dat het album stilletjes aan zijn vorm kreeg en alles zin begon te krijgen.

Het nieuwe album heet Forever Turn Around, een zeer poëtische albumtitel. Wat is de betekenis hierachter?

Julien (na lang nadenken): Een mooie verwarring, maar het betekent vooral verschillende zaken voor ons twee.

Max: Het mooie aan de titel is dat we nog steeds echt aan het uitzoeken zijn wat het exact betekent. Op een gegeven moment betekende het zoveel als een soort van rusteloosheid en angst over het leven. Maar iets later als iets waarvan je dacht dat het eeuwig zou blijven bestaan, maar nu dan toch niet meer bestaat.

Jullie werkten voor Forever Turn Around samen met Brad Cook (manager van The War On Drugs en producer van Bon Iver) en Jonathan Rado (Father John Misty). Hoe was het om met hen samen te werken en wat was hun invloed en input?

Julien: Brad Cook is een van de beste basgitaristen die ik ooit heb ontmoet. Hij speelde ook heel wat bas in voor onze nieuwe plaat, maar alleen al om te zien hoe hij op baslijnen komt, is een leuke ervaring. En Rado is gewoon Rado. Hij weet de ideale drumsound te creëren…

Max: En hij speelt heel veel orgel.

Julien: Oh ja, hij is ook echt fantastisch op keys. Hij is gewoon een geweldige muzikant om mee rond te hangen en in de studio te werken. Ook een groot deel van de plaat kwam pas tot stand vanaf het moment dat we met hen begonnen en dus zijn we toch sterk door hen beïnvloed geweest.

Jullie debuut Light Upon The Lake groeide uit tot een onverwacht succes. Veranderde dit de manier waarop jullie muziek schrijven?

Max: We waren steeds wel wat aan het denken over een vervolg, maar we zijn altijd al streng geweest voor onszelf. We hebben de druk op onszelf gelegd om de songteksten meer uit te diepen en er meer betekenis in te steken.

Julien: We wilden er ook zeker van zijn dat we ons binnen pakweg tien jaar nog steeds kunnen vinden in de lyrics.

Veel bands vertellen ons vaak dat het tweede album het moeilijkste is om te maken. Hadden jullie ook dat gevoel?

Max: Absoluut! Een van de belangrijkste redenen hiervoor is dat we met het eerste album eigenlijk niet de intentie hadden om aan een album te werken. We maakten gewoon nummer na nummer en de collectie daarvan wordt dus een album. Als je aan album twee werkt, weet je echter gewoon al dat je aan een album begint te werken.

Julien: Je begint ook meer in een soort van concept te denken. Toen we aan onze eerste nummers schreven, hadden we nooit gedacht dat het uiteindelijk zou uitgroeien tot Light Upon The Lake. Het is natuurlijk dat je bij album twee met de gedachte rondloopt dat je iets aan het maken bent. Het klinkt allemaal simpel en ik kan ook als een idioot overkomen, maar je verwacht gewoon dat er iets goed uitkomt. Maar we zijn heel blij en trots met het uiteindelijke resultaat in de vorm van Forever Turn Around.

Wat maakt Forever Turn Around anders dan Light Upon The Lake?

Max: Ik denk dat ons nieuw album een beetje zuiverder is opgenomen en we hebben ons ditmaal ook meer op strijkers gefocust. Op het eerste album hebben we ze wel hier en daar gebruikt, maar vooral nu op Forever Turn Around hebben we er meer gebruik van gemaakt.

Forever Turn Around heeft ietwat de zelfde vibe als Light Upon The Lake, maar heeft wel wat meer groove. Hoe is dat gekomen?

Julien: Dat is definitief toe te schrijven aan de hoeveelheid shows die we ondertussen gespeeld hebben. Toen ik begon aan het eerste album dacht ik nooit echt veel na over de drums, maar eigenlijk niemand van ons deed dat echt. Elke keer dat we nu drums gebruikten in de nummers, was dat toch sterkt beïnvloed door het feit dat we veel live gespeeld hebben.

Max: De twee nummers die er voor mij uitsteken, zijn “Valleys (My Love)” en “Friend of Mine”. Bij het opnemen van deze twee nummers maakten we geen gebruik van een metronoom, dus hoor je de band ook versnellen en vertragen doorheen het hele nummer.

Whitney heeft een zeer herkenbare sound, maar hoe zouden jullie deze omschrijven?

Max: Dat is moeilijk.

Julien: Dat hangt natuurlijk af van de situatie waarin je zit. Onlangs reden we met een Uber in Chicago en toen vroeg de man ons wat we doen in ons dagelijkse leven. We vertelden hem dat we in een band speelden en toen vroeg hij ons ook hoe dat klinkt. We hebben dan gewoon maar iets opgezet van ons. Met andere woorden, wij kunnen onze sound aan anderen moeilijk beschrijven. (lacht) Nee, maar vaak gebruik ik de band van Neil Young of Bob Dylan als referentie van hoe onze muziek klinkt en daar kunnen heel wat mensen zich iets bij voorstellen.

Je noemde net de namen Neil Young en Bob Dylan, zeker ook twee grote inspiratiebronnen voor jullie als artiest. Zijn er ook ‘hedendaagse’ bands/artiesten die jullie inspireren of beïnvloeden?

Julien: Ik bedoel, wij waren al snel fan van Jeremih en kenden zijn muziek al voor hij doorbrak. Hij kan echt goede melodielijnen schrijven en ik ben ook een grote fan van het werk van Young Thug. De muziek die we momenteel luisteren, is ook grotendeels anders dan de muziek die we maken. Hiphop zouden we nu niet meteen als inspiratiebron omschrijven, maar we luisteren er wel veel naar als we onderweg zijn.

Max: We houden ook van Shame en black midi, echt twee geweldige livebands. We kijken al uit om die laatste nog eens live aan het werk te zien.

Jullie werken het vaakst in jullie thuisstad Chicago aan nieuwe muziek. Hoe belangrijk is Chicago in het ontstaansproces van jullie muziek?

Max: Chicago is erg deprimerend in de winter en dat is nu juist de periode dat we ons album hebben opgenomen. We zeggen het redelijk vaak, maar de mensen die er leven en de muziekscene zijn geweldig. Onze strijkspeler en heel wat andere mensen die betrokken zijn bij het maken van onze muziek komen uit of wonen in Chicago.

Julien: De enigste reden waarom mensen in Chicago wonen, is door de andere mensen die er wonen. Het is geen leuke stad en het is er nog niet eens echt mooi. Dus als je ooit eens naar Chicago zou gaan, moet je dat vooral doen voor de community die er woont. (lacht)

“Giving Up” is het eerste nummer dat we van de nieuwe plaat te horen kregen en gaat over de hoogtes en laagtes van een lange vriendschappelijke relatie. Hoe belangrijk is dit nummer voor jullie?

Julien: We zullen eerlijk zijn: we zijn niet de grootste fans van het nummer, maar het is wel een nummer dat meteen goed in het gehoor ligt. Het is wel een sterke opener van het album.

Max: Ik persoonlijk hou van het idee om een eerste nummer van een album uit te brengen, omdat het ons als band gewoon een raar gevoel geeft of ons werk wel geapprecieerd wordt. Daar aan toegevoegd geeft het ook een inkijk in wat er zal volgen.

Julien: Als de luisteraar het niet goed vindt, dan haakt hij ook sneller af voor het album of zal minder snel geneigd zijn om ernaar te luisteren. “Giving Up” is in dat opzicht het ideale nummer om mee te beginnen, aangezien het een heel simpel nummer is en als een van de eerste echt af was. We zijn aan “Giving Up” ondertussen het meest gewend en daarom dat we het misschien ook het minst leuke nummer vinden.

Er staat een nummer op het album dat “Song for Ty” heet. Wie is die Ty? Toch niet ene Ty Dolla $ign? (met een knipoog)

Julien (lacht): Damn, dat had goed gekund!

Ik veronderstel dus dat het om iemand anders gaat. Maar waarom besloten jullie een nummer aan hem te wijden?

Julien: Ty is een goede vriend van ons en we hebben een heleboel goede herinneringen met hem. Het speciale aan het nummer is dat “Song for Ty” echt een beetje klinkt zoals zijn muzieksmaak. Hij is onder andere echt grote van van r&b uit de jaren negentig en r&b in het algemeen. Ik weet nog goed toen Kelela voor het eerst iets uitbracht, was hij er als de kippen bij om haar muziek aan ons voor te stellen en dat ver voor haar doorbraak. Toen we aan “Song for Ty” begonnen te schrijven, herinnerden we ons terug die eerste mixtape van Kelela. Ook al klinkt het nummer nu niet helemaal als r&b, in onze hoofden doet het dat wel en dat is vooral te danken aan de melodielijn. We houden ondertussen ook echt van het nummer!

“Valley (My Love)” is het meest poëtische nummer van de plaat. Wat is de achtergrond ervan?

Julien: Het is leuk om te horen dat je het een van onze meest poëtische nummers vindt, want zo denken we er ook over. We hebben lang zitten stressen over de tekst en dat waren trouwens ook de laatste lyrics die we voor Forever Turn Around schreven. We dachten de hele tijd: hoe krijgen we het nummer zo goed als dat we het voor ogen hadden? We hadden de melodie al heel lang en wisten dat het een catchy nummer is.

Max: We hebben ook lang getwijfeld om ‘my love’ te zeggen in het nummer. We hebben er lang aan gedacht om het iets moeilijker te maken, maar dan begon het toch stilaan steek te houden in het nummer. De challenge werd dan ook om de woorden ‘my love’ complexer te laten overkomen, omdat dat in onze ogen een veel te simpele poplyric is.

Julien: Lang zat in ons hoofd dat het refrein het probleem was, maar het waren eigenlijk de strofes die om meer betekenis vroegen. “Valleys (My Love)” is dan ook een soort monoloog geworden over de situatie dat je in een relatie met iemand verkeert, maar toch een grote afstand tussen elkaar voelt, terwijl je eigenlijk liever terug naar elkaar toe wilt groeien.

Forever Turn Around is een album over relaties, maar hoe belangrijk is de band die jullie met jullie fans hebben?

Max: Ze zijn eigenlijk onze beste vrienden wanneer we op tour zijn. Het zijn de enige mensen waarmee we echt in contact kunnen gaan face to face. Het zijn de mensen waarmee we elke avond doorbrengen.

Julien: Het zijn toch een soort vrienden en familie voor ons. Wij brengen de goede vibes en de fans geven ze ons terug, waardoor we nog meer ons best gaan doen. Het positieve is ook dat, zelfs als we even in een dipje zitten op tour, we nog steeds kunnen doen wat we het liefst van al doen en wat onze passie is en dat nog eens mogen delen met gelijkgezinden! Als mensen naar onze shows komen, maakt ons dat heel happy. We gaan de mensen altijd een plezier proberen doen als we op het podium staan.

Jullie speelden ondertussen meer dan driehonderd shows in amper twee jaar tijd. Heeft die lange tour een impact gehad op jullie sterke vriendschapsband?

Julien: Het is eigenlijk niet veranderd, of toch niet in het negatieve.

Max: Dit is nu eenmaal waarmee we samen zijn opgegroeid en we houden alletwee van het touren. Ik denk dat we eerder eens ruzie zouden maken als we niets te doen zouden hebben.

Op het podium is Whitney een zevenkoppige band. Is dat iets waar je rekening mee houdt als je aan nummers schrijft?

Julien: Goede vraag! We houden er inderdaad rekening mee. Wanneer we aan een arrangement werken houden we er bijvoorbeeld rekening mee dat het live niet te zwaar of bombastisch wordt als je het met zeven man speelt. Soms halen we dus wel het een en het ander uit het arrangement om het mooier te laten klinken.

Laatste vraag: wat is jullie doel met Forever Turn Around?

Julien: We willen spelen in nog grotere concertzalen en dat kunnen we nu doen met onze aanstaande tour! We willen mensen gewoon enthousiast maken om ons te zien.

Forever Turn Around verschijnt deze vrijdag. Op dinsdag 19 november speelt Whitney in de Ancienne Belgique in Brussel.

2006 posts

About author
Schrijft wel eens iets...
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Whitney - "Kansas"

Sinds Whitneys wondermooie Light Upon The Lake wachten fans op een tweede plaat van datzelfde kaliber, maar de band slaagde er vooralsnog…
InstagramLiveRecensies

Live /s Live 2023 (Festivaldag 1): België boven

Na die ellendige coronapauze leken de nieuwe festivals vorig jaar wel als paddenstoelen uit de grond te schieten. Sommige zijn even snel…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Grace Jones, Whitney en Suede naar Live /s Live 2023!

De affiche van Live /s Live is sinds vandaag in een klap heel wat internationale allure rijker. Op zaterdag 24 juni krijgen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.