Suikerrock Dag 1: Zwoele Belgische beats boven

©CPU – Stijn Verbruggen

Suikerrock dag 1 was er een voor de Belgen, en het was ook de heetste editie in de geschiedenis van het festival. Dat had Tienen niet alleen te danken aan het steeds groter wordende gat in de ozonlaag, maar ook aan de zwoele line-up. Vooral afsluiter Arsenal bezorgde de Grote Markt van Tienen een zonneslag.

Emma Bale

Niemand minder dan Emma Bale mocht de avond op gang trekken met een korte set. De hitte is om iets na vijf uur nog niet gaan liggen en de weinige aanwezigen op de Grote Markt van Tienen lopen dus niet storm om hun schaduwplekjes te verlaten richting podium. Bij tweede song “Run” dikken de vier rijen mensen dan toch wat aan, en een briesje even later doet deugd. De Belgische zangeres is twintig lentes jong en staat al vijf jaar op een podium. Een publiek lam van de hitte is toch nog een moeilijke opgave voor Bale. De hits volgen elkaar in sneltempo op, terwijl ze vanop een loper het publiek aan het bewegen probeert te krijgen. “Worth It” en “Strangers” scoren goed, terwijl de cover van HER en Khalids “This Way” het tempo even later uit de set haalt. Bale lijkt bij momenten weg te dromen over een koude douche en kan haar focus niet altijd bij haar magere publiek houden. Afsluiter “Curaçao” met een stevige beat levert dan toch een mooi einde van deze door de hitte lamgeslagen set.

©️ CPU – Stijn Verbruggen

Tom Odell

De enige buitenlander op de affiche moest vechten tegen het naderende onweer. Maar een vrije vogel als Tom Odell trekt zich weinig aan van een bui meer of minder. Gehuld in een linnen blazer en op blote voeten zet de Brit zich achter zijn vleugelpiano. Met “Half As Good” en “Sparrow” pakt hij meteen uit met z’n stem; alsof Tom Odell de wolken zelf probeerde open te breken. De vaste achterban van de Brit heeft geen introductie meer nodig, de band kan jammen als geen ander; zo is het jazzy stuk in “I Know” er eentje voor de fijnproevers. Ondanks zijn zonnebril zien we bij “Heal” dan toch wat emoties loskomen bij de koele kikker, en ook de Grote Markt is even met verstomming geslagen. Het begint zelfs zachtjes te druppelen, alsof de hemel meehuilt. En dan breekt het muzikale onweer los. Met z’n bezwete rug klimt Tom op de vleugelpiano voor “Hold Me”, de beloofde bui zet door. En wie nood had aan verkoeling danst verder op “Son of an Only Child”, een song van Tom’s recente plaat waarop hij alles uit zijn piano haalt. Zes jaar na zijn debuutalbum is hij een echte entertainer geworden die met z’n piano een plein aan het dansen kan zetten. Verplicht nummer “Another Love” sluit de set af, de korte, kille versie was wat overbodig.

©️ CPU – Stijn Verbruggen

Tourist LeMC

‘Laat me bidden’, opent Antwerpse rapper Tourist LeMC zijn optreden in Tienen. Achter hem staat een band opgesteld tussen vier grote schermen waarop de enige stad van Vlaanderen getoond wordt. Ja, zelfs de Grote Markt in Tienen is het met Tourist eens. Het volle plein kan ook plots Antwerps zingen op “Liefde Liefde”. Tourist Johannes is in zijn nopjes vooraan op het podium. Tussen de nummers door heef hij het over ‘one love’ en respect voor elkaar, en als een echte prediker gaat hij verder in zijn songs “Barbaren” en “Courage Viva”. De Troubadour heeft ondertussen heel wat radiohits te pakken: “En Route”, “Spiegel” zonder Raymond van het Groenewoud en “Oprechte Leugens” met Alice On The Roof passeren allemaal vlotjes de revue. Met een eenvoudig refrein in “Tramontane” krijgt Johannes zijn publiek helemaal mee, en het getokkel in de strofes bezorgt ons kippenvel. Even later probeert hij het publiek opnieuw kippenvel te bezorgen met “We Begrijpen Mekaar”, maar voor ons wordt het te serieus en mag er gerust wat meer gelachen worden. Ook “Horizon” is opnieuw wat te beladen voor een warme zomeravond. Zij die op zoek waren naar emotie kwamen zeker aan hun trekken bij Tourist LeMC, en zullen ongetwijfeld een kaartje kopen voor zijn optreden in het Sportpaleis.

©CPU – Stijn Verbruggen

Bazart

Hoewel de mannen van Bazart het grote tweeluik Werchter en Pukkelpop deze zomer moeten laten schieten, weten ze hun agenda goed te vullen met festivals in binnen- en buitenland. Ja, Nederland is nog steeds buitenland en daar scoort het trio sinds hun duet met Eefje de Visser goed. In Tienen bracht Bazart een show zoals we die op de main stage van een Pinkpop of Sportpaleis verwachten. “Echo” knalt het feestje op majestueuze wijze op gang, maar jammer genoeg laat de band meteen daarna wat steken vallen. “Intro” klinkt plat en tijdens “Ademnood” vergeet Mathieu prompt zijn tekst. We steken het op de warmte want zenuwen had de frontman allerminst. De drie maken het goed door van “Voodoo” een stevig herwerkte versie te brengen. En dan is daar onverwachts confetti.

©CPU – Stijn Verbruggen

De nacht trekt over de grote markt en met een stevige wind klinkt “Het Doet Me Toch Iets” plots erg donker. De hoge stem van Simon in combinatie met de vervormde klanken van Oliver is verfrissend. Het hoogtepunt van de set is ongetwijfeld het bezoek van Eefje de Visser. Met “Onder Ons” pakt Bazart de overvolle Grote Markt in. De andere gast op de tweede plaat van Bazart liet het (opnieuw) afweten. De stukken die Baloji rapt in “Niet Te Dichtbij” geeft Mathieu een eigen, Nederlandstalige twist. Mathieu duikt het publiek in op “Goud” om een sit down te coördineren, en die mist buiten de tooghangers zijn effect niet. ‘Is er plaats voor mij?’ roept Simon op “Chaos” en dan kruipt de frontman de geluidstoren in om het Tiens publiek tijdens “Grip (Omarm Me)” te dirigeren. Bazart haalde op Suikerrock alles uit de kast. Ondanks de schoonheidsfoutjes in het begin en de regelmatig aanwezige afstandelijkheid, wist de band ons opnieuw in te pakken zoals ze dat vorige zomer deden op het hoofdpodium van Pukkelpop.

Arsenal

De beste liveband van ons land, zo zou je Arsenal wel kunnen omschrijven. Confetti, vuurwerk en een waaghals van een frontman hebben zij niet nodig. Met een perfecte mix van wereldmuziek, elektronica en pop kunnen ze ieder plein aan het dansen zetten. “Low Sun Long Shadow” opende al meteen zwoel de set. Terwijl het kwik net voor middernacht wat begint te dalen, jaagt Arsenal dat meteen weer de hoogte in. De samba groove op “Amelaka Matinga” en de stevige gitaren op “Amplify” doen de massa een eerste keer losgehen. Alsof het een Vlaamse Arcade Fire is, staan ze met tien op het podium, en iedereen heeft een functie. Zo zou Arsenal zichzelf niet zijn zonder zijn twee drummers die samen een fantastische solo brengen op “Saudade, Pt. 2”. Iedereen zingt het vreemde taaltje mee met John Roan. Zangeres Leonie Gysel steelt de spotlight met “Longee”.

‘De oude doos gaat open’, kondigt John aan en dat zien wij volledig zitten. “Temul (Lie Low)” is de enige song die niet meteen dansbaar is. Frontman John neemt dan maar even zijn gitaar ter hand, terwijl de tweede zangeres het overneemt. Na dat rustigere intermezzo geeft de band er opnieuw een lap op met “High Venus” en “Estupendo”. Wijzend naar de VIP-balkons verkondigt John Roan: ‘De drank en het eten is er misschien beter dan hier, maar het volk is niet.’ “Stick & Groove” van hun nieuwste plaat laat de band van een andere kant horen. Met extra veel elektronica, zonder de overdosis aan conga’s, kunnen ze hun publiek evenzeer boeien. “Lotuk” en “Melvin” zetten de finale in. Met een luide ‘ooh ooh ooh ooh’ neemt het publiek afscheid van de beste Belgische liveband.