Eindelijk. Vier jaar na In Silence We Yearn brengt de Zweedse band Oh Hiroshima hun nieuwe plaat uit. Met Oscillation torpederen ze zichzelf naar de top van de postrock. De plaat als geheel is een meesterwerk. Oh Hiroshima weet precies wanneer de luisteraar rust nodig heeft, maar evengoed wanneer deze wil dat alles even ontploft. Ze wisselen de etherische melodieën af met fantastische walls of sound. Het postrocktrio moet het wel met een man minder doen op dit album: gitarist en oprichter Leif Eliasson verliet in oktober 2018 de band. Oh Hiroshima verliest dan wel een kwart van hun bezetting, maar compenseert dit ruimschoots op het album, met de toevoeging van extra gitaarlagen en strijkers hier en daar.
Het Scandinavische postrocktrio doet voor de finale mastering van Oscillation beroep op Magnus Lindberg, gitarist/percussionist van Cult of Luna. Elektronica wordt, zoals op de vorige twee platen, grotendeels achterwege gelaten. De heerlijke gitaarriffs van Jakob Hemström worden enkel begeleid door de stevige, pompende basslijnen van Simon Axelsson en de fenomenaal strakke drumgrooves van Oskar Nilsson. De gitaren van Leif Eliasson worden goed opgevangen door Hemström, die meerdere lagen gitaar op elkaar plakt. Live gaan ze dus waarschijnlijk wel een vierde man nodig hebben. Om aan hun liveact te sleutelen hebben ze echter nog tijd; concrete tourplannen zijn nog niet bekendgemaakt.
Na opener “Neu”, waarin we de prachtige stem van Hemström al eens te horen krijgen, wordt “A Handful of Dust” ingezet. Het nummer bouwt naar het einde toe op richting “Simulacra”. Het einde wordt ingeleid door “In Solar”, waarna een tien minuten lang “Molnet” de dans besluit. Het trio uit Kristinehamm is het best in hun pure eenvoud: gitaar, basgitaar, drums, met af en toe wat zang of cello aangevuld. Dit is ook exact wat je hoort op Oscillation: de puurheid van het album is verfrissend in deze warme zomerdagen.
Tijdens het luisteren van dit album voel je de rauwe energie en al het werk dat de band vier jaar lang in hun nieuwste pompte. De drie hebben geen maatwisselingen of tempowijzigingen nodig om hun muziek interessant te maken. Gewoon lekker losgaan. Op meer moeten ze niet beroep doen om te tonen hoe sterk ze zijn. Oscillation gaat verder waar Resistance is Futile en In Silence We Yearn eindigden. Je wordt meegesleurd in een wereld van emoties die geuit worden in ontploffende soundscapes en intieme rustmomenten. Ondanks de intensiteit van de muziek wordt het toch nooit te veel. De kalmere stukken duren net lang genoeg om even op adem te komen, zowel voor de luisteraar als voor de band zelf.
Zeven nummers. Oh Hiroshima heeft maar zeven nummers nodig, goed voor een vijftigtal minuten, om je omver te blazen. Je vergeet even alles rond je en kruipt mee in de studio met de band. Je wordt in de band opgeslorpt en krijgt een enorme hoeveelheid aan informatie tegelijk naar je hoofd toe geslingerd. Vervolgens word je vijftig minuten later losgelaten in de ether, rondzwevend in al die prachtige herinneringen aan het album. Dit is wat Oscillation doet met het lichaam van een postrockfan.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
