Fruit Bats is geen onbekende voor wie zijn heil zoekt in de ongedwongen sferen van de seventies. De band rond Eric D. Johnson draait al ruim twintig jaar mee in het folkpop circuit en dat bracht hem ondertussen al acht albums op, waarvan Gold Past Life de voorlopig laatste worp in rij is geworden. Gold Past Life is naar Johnsons mening een therapeutische plaat geworden, waarbij het romantiseren van het verleden frequent aan bod komt. We waren dan ook benieuwd of Fruit Bats ons dat stuk nostalgie kon schenken uit een vervlogen tijd, waar niets moest en alles mocht.
Beginnen doet Fruit Bats met “The Bottom Of It”. Een vrij sombere titel, die muzikaal dan weer straalt van de positiviteit. De zweverige en vooral ongedwongen sfeer waarover we reeds spraken, is al meteen de protagonist in het verhaal en dat komt direct vlotjes binnen. Invloeden van onder andere Supertramp, Fleetwood Mac en The Kinks zijn duidelijk verweven in hun sound, maar los daarvan toont bezieler Eric D. Johnson een uitstekend songwriter te zijn. De opener is een mooie en degelijke popsong met weinig franjes, die alleen maar het beste doet verhopen voor de rest van de plaat. Onder het motto ‘muziek moet je een goed gevoel geven’ gaat Fruit Bats gewoon gezapig verder. De titeltrack Gold Past Life is gemaakt voor de genieter en daar hoort misschien wel een stralende zon en een frisse cocktail bij. Een zin als ‘you know you’re never gonna feel as right / Than in your gold past life’ belichaamt de craving van de zanger, naar de tijd waar zogezegd alles beter was. De nostalgische boodschap past dan ook volledig in het plaatje dat Fruit Bats bij het maken van deze plaat voor ogen had.
Een grote inspiratiebron voor deze plaat blijkt de award winnende docu ‘Won’t You Be My Neighbor?’ te zijn. Een docu die zijn licht werpt op de man achter multi-talent Fred Rogers en zijn televisieshow Mister Rogers’ Neighborhood. Een show die empathie, openheid en positiviteit uitstraalde en het was vooral het educatief programma bij uitstek waarmee miljoenen Amerikaanse kinderen opgroeiden. Het zou ons dan ook niet verbazen als het gevoelige “Barely Living Room” en het nederige “Ocean” op de golven van deze docu zijn geschreven. Overigens geen nummers die de spotlights opeisen, maar ze passen toch maar mooi binnen het geheel van deze warme plaat.
De plaat is overgoten met een serieuze dosis positiviteit, maar af en toe laat Fruit Bats ook ruimte om zich van zijn donkere en meer fatalistische kant te tonen. Niet verwonderlijk als je weet dat Johnsons goede vriend Richard Swift overleed in de periode dat hij aan Gold Past Life schreef. “Your Dead Grandfather” klinkt alvast niet positief en met een inhoud als ‘So let’s pray to the God of miracles /To make things stop being so terrible’ plaatst Johnson ons terug met de beide voeten op de grond. Ook “Two Babies In Michigan” doet mee in deze ietwat morbide dans. ‘The air seems fine / But somehow you can’t breathe’, donkerder zal je het op deze plaat niet vinden. Desalniettemin stuk voor stuk heerlijke luisternummers, die een tweede en derde luisterbeurt meer dan waard zijn. Eric D. Johnson strooit dan ook met zijn talent en doet dat op een niveau waar ook Wilco groot is mee geworden.
Gold Past Life raakt meestal alledaagse thema’s aan en voelt om die reden erg herkenbaar. Zo schrijft hij op “Mandy From Mohawk” over een Nederlandse vrouw die in een ander leven zo maar eens zijn vrouw kon geweest zijn. Wie of wat zou ik zijn en betekenen in een ander leven? Wie staat daar niet eens bij stil? De streep filosofie staat zeker niet mis op de plaat, ook al omdat het nooit te gewichtig luistert. Fruit Bats wil die fijne laidback vibe niet verstoren en daar kunnen we alleen maar gelukkig mee zijn. Zoals vele muzikanten put ook Fruit Bats inspiratie uit de liefde. “Dream Would Breathe” is geen grote uitspatting, maar des te meer een oefening in nederige liefde. Opnieuw een mooi voorbeeld van het talent dat Johnson bezit om degelijke, doch eenvoudig klinkende popsongs te schrijven.
Gold Past Life is een mooi geheel geworden van frisse folkpop nummers dat het straffe vakmanschap van Johnson in de verf zet. De serieuze knipoog en het hoge nostalgie-gehalte zijn de rode draad op de plaat en dat verveelt geen moment. Dat doet het niet, omdat Fruit Bats verfrissend klinkt, zonder vernieuwend te willen zijn. Echte hoogtepunten zijn dan weer schaars, maar dat spreekt niet tegen dat Gold Past Life geen degelijke plaat is geworden. Fruit Bats en zijn laatste plaat is meer dan het beluisteren waard, vooral voor wie zin heeft om ondergedompeld te worden in een met nostalgie gevuld bad.
