De ene een rockband met vele invloeden, de andere een singer-songwriter met een zachte stem. Veertien jaar geleden intussen, bewezen Calexico en Iron & Wine met In the Reins dat deze combinatie magisch werkt. Intussen, alles samengeteld, negentien(!) albums later, kruisen de artiesten hun paden eindelijk opnieuw.
Beide artiesten kunnen een mooi palmares op tafel leggen maar het is vooral het aan de kant leggen van dit palmares en bijhorende ego’s dat van Years to Burn een memorabele plaat maakt. Ook op voorganger In the Reins was al te horen hoe de muzikale veelzijdigheid van Calexico niet in schril contrast staat, maar perfect harmoniseert, met de meer eenzijdige, poëtisch sterke verhaallijnen van Iron & Wine. Waar In the Reins nog een mooie aanvulling op elkaar was, is Years to Burn meer een coherent geheel. Vanaf opener “What Heaven’s Left” horen we harmonieuze samenzang, die ons wat doet denken aan Simon & Garfunkel, waarbij we op geen enkel moment zouden kunnen vermoeden dat we naar twee verschillende artiesten aan het luisteren zijn.
Dit betekent echter niet dat de eigenheid van beide heren volledig verloren gaat in het collectief geheel. Zo horen we in elk nummer verhalen terug van de hand van Sam Beam, die er elke keer in slaagt een roman te schrijven in enkele strofen en een refrein. Dit terwijl we tijdens “Father Mountain” Calexico’s typische folkrockgitaarlijnen kunnen herkennen en we tijdens “The Bitter Suite” getrakteerd worden op meer dan acht minuten geniale veelzijdigheid die niet anders dan van de hand van Joey Burns en John Convertino kan zijn. In dit laatstgenoemde nummer horen we ook de trompettist van dienst een stukje in het Spaans zingen. Alsof het allemaal nog niet warm genoeg klonk.
Tekstuele diepgang gekoppeld aan muzikale diepgang dus. Om dit alles nog wat meer textuur te geven, nodigden de heren ook nog enkele artiesten uit waarmee ze eerder samenwerkten. Verscheidene subtiele blazers en strijkpartijen vormen het ultieme bindmiddel tussen beide partijen. Wanneer Beams zachte stem en Burns’ slimme, eigenwijze sfeerschepping elkaar in de armen vallen, zijn de extra muzikanten enkel nog het dekentje om over de schouders van beide heren te gooien.
Het gevaar van muziek om bij onder een dekentje te kruipen is dat het zichzelf al snel degradeert tot sfeerscheppende achtergrondmuziek. Ondanks de talrijke pogingen, zoals een stevig gitaarintermezzo tijdens “Midnight Sun” en het experimentele tussenbedrijf “Outside El Paso”, blijft ook dit album niet elk moment even hard boeien. Wanneer men echter de moeite doet om actief naar de plaat te luisteren, kan er bij elke luisterbeurt wel een nieuw, fijnzinnig detail ontdekt worden. Years to Burn achtergrondmuziek noemen, zou het album oneer aandoen. Interessante, verrassende achtergrondmuziek lijkt ons meer op zijn plaats.
Years to Burn is een samenwerking die veertien jaar de tijd nodig had om te rijpen. Het minste dat we daarover kunnen zeggen is dat dit album en de samenwerking an sich dan ook perfect gerijpt is. Acht nummers lang krijgen we het gevoel dat we niet naar een samenwerking maar eerder naar een geheel dat elkaar teruggevonden heeft aan het luisteren zijn. We kunnen alleen hopen dat er niet nog meer Years zullen Burnen voor we hier een gevolg op krijgen. Live kunnen we alleszins al genieten van deze gouden combinatie op M-idzomer in Leuven op 3 augustus en op 7 november in De Roma in Antwerpen.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek!
