Joan As Police Woman staat dit jaar vijftien jaar op de planken. Dat moet gevierd worden en Joan ziet het groots. Ze serveert ons een driedelig album dat die vijftien jaar moeten samenvatten. Om Joanthology, want zo heet haar jubileum-album, in de spotlight te zetten, trekt ze haar mooiste glitterkleed aan, maar vooral haar stoutste schoenen, want Joan doet het op deze tour helemaal alleen. Enkel een vleugelpiano, een Fender en een Roland Rhythm Arranger vergezellen haar op het podium.
Ook De Roma droeg zijn steentje bij aan de tour. Beneden kon men gezellig neerzitten aan tafeltjes met kaarslicht. Een avond om even te bekomen en te genieten van de soloshow die Joan voor ons kwam brengen. Wij waren klaar om zelfs de fijnste dansnummers getransformeerd te zien worden tot een charmante ballade, of dat moest toch. Anders neem je zo’n hele vleugel toch niet mee?
Beginnen deed ze dan ook meteen met de vleugelpiano. “To Be Lonely” beet de spits af, en als charmeoffensief kon dat tellen. Ondanks dat het nummer bijna tergend mooi was, viel het ons wel op dat Joan het echt helemaal alleen moest doen en elke leegte een prominente plaats kreeg. Ook tijdens “Wonderful” kregen we hetzelfde gevoel. Je merkte dat elke pauze of kleine terugval werd uitvergroot. Geen makkelijke opdracht dus, zo’n Roma mee krijgen in je uppie.
De Roma met zijn kaarsjes bekoorde op zijn beurt zeker wel en Joan As Police Woman liet meer dan één keer horen hoe mooi ze de zaal vond. Meermaals stak ze haar lof voor De Roma niet onder stoelen of vleugelpiano’s: van ‘This place says it all, this is extraordinary,’ tot Thank you, Antwerp, for having style.’ We zouden bijna zelf zijn rechtgestaan om De Roma een staande ovatie te geven. Joan toonde zich heel erg dankbaar, op de fotograaf na, die vriendelijk werd verzocht weg te gaan omdat zijn apparaat haar vocals oversteeg. Pijnlijk voor hem, best vermakelijk voor de rest van De Roma.
Nu dan weer over naar de orde van de avond en dat was nog altijd Joan As Police Woman. De trage piano werd ingeruild voor een fris en fruitige Fender. Zeker “Warning Bell” en “Christopher”, dat later in de set kwam, deden ons snakken naar die elektrische gitaar. Afwisseling was meer dan welkom. Zelfs al toonde Joan zich achter haar piano van haar eerlijkste kant, de lome pianoakkoorden ontwaakten toch enige ergernis in ons. Ze volstonden niet altijd als fundament om de nummers te dragen; zeker omdat enige variatie soms ver te zoeken was. We vroegen ons oprecht af of ze echt helemaal alleen op dat podium had moeten staan.
“We Don’t Own It” en “Flash” voelden aan alsof we weer reden op vers asfalt op het wegdek van Joan As Police Woman. Zeker “Flash” met drumcomputer Roland Rhythm Arranger –waarmee Joan er volgens eigen zeggen nogal een intieme relatie op nahield– demonstreerde dat ze ook zelf serieus kon blinken naast die fijne glitterjurk van haar. Voor meer entertainment trok ze dan weer de kaart van de stembanden van haar publiek. “Human Condition” werd zonder veel aarzelen meegezongen, maar leek vooral een excuus om die logge piano te verbergen.
Weer naar de Fender dan, om ons toch nog te overtuigen. Wat dacht je van “Kiss”, een excellente cover van onze paarse hoogheid die schitterde in al zijn eenvoud? Of sterspeler “The Magic”, dat zelfs in sobere versie goed was voor minstens drie goals? Als Joan haar Fender bovenhaalde, was onze gelukzalige glimlach nooit ver weg. Toch koos Joan om af te sluiten met “Your Song” op –je raadt het al– haar piano, maar deze keer was het wel meer dan raak en werden we toch even betoverd. Het kan dus toch!
In De Roma kon Joan As Police Woman ons pas helemaal overtuigen als er zich een elektrische gitaar in haar handen bevond. Af en toe schoot ze raak met haar vleugelpiano, maar meestal voelden we ons toch niet helemaal op ons gemak.
Setlist:
To Be Lonely
Wonderful
Warning Bell
We Don’t Own It
Flash
Start of My Heart
Christobel
Real Life
What a World
Human Condition
Tell Me
Kiss
(Prince cover)
The Magic
Your Song