We zijn ondertussen wel gewoon dat er uit Brussel meerdere mooie muzikale winden komen aanwaaien en met Saudade is dat niet anders. Hun naam betekent in het Portugees-Galicisch ‘de mengeling van gevoelens van verlies, gemis, afstand en liefde.’ en dat kunnen we in hun muziek terugvinden, al is het vooral een fijne mix tussen soul, indie en hip hop.
Ondertussen is IKIGAI al de tweede ep van het viertal dat in 2018 vorm kreeg nadat zanger Junior Bokele van Engeland naar ons land terugkeerde en bassist Nathan Van Brande, drummer Arthur Lonneux en toetsenist Brice deconinck leerde kennen. Hun eerste ep Flowers & Dust trok eerder de kaart van de psychedelische indie terwijl we op hun nieuwste ep toch vooral hip hop terugvinden met een hoop electro.
Al vanaf het begin neemt Saudade ons mee met “Pretty Pride”. Alsof Frank Ocean wordt bijgestaan door de gitaar van Steve Lacy. Het toont ons dat Saudade de trucs die The Internet en consorten hanteert, helemaal onder de knie heeft. Ook met het daaropvolgende “Rain of Stars” krijgen we en nummer te horen dat, ondanks het wel iets minder subtiel is, op dezelfde golf surft.
“Oh My” probeert dat ook, maar valt met zijn bombastische elektro nogal snel van het surfbord en is daarmee waarschijnlijk ook de zwakste schakel op IKIGAI. Gelukkig weet Saudade met “Black Diamond” dat wel enigzins te herstellen. Al neemt de grime invloed op dit nummer wel de bovenhand. De subtiliteit keert gelukkig toch nog een beetje terug en ook de synths vallen iets meer op één lijn waardoor het viernummerige IKIGAI toch een mooi staartje krijgt.
Op IKIGAI slaat Saudade de bal niet helemaal raak. Soms voelt het allemaal iets te bombastisch aan en is de subtiliteit die we op met de fijne mix van indie, hip hop en soul vanop hun eerste ep Flowers & Dust mochten proeven, ver te zoeken. IKIGAI begint zeer sterk met “Pretty Pride”, maar kan die lijn helaas niet doortrekken. Wees niet getreurd natuurlijk, we wachten nog steeds vol ongeduld op een eerste volledige langspeler.