Wat is er in godsnaam aan de hand met blink-182? Onze jeugdhelden vervingen in 2015 originele zanger Tom Delonge door Matt Skiba, en weten sindsdien al onze nostalgische momenten vakkundig aan gort te slaan. Het eerste album sinds Tom Delonge California (2016) klonk helemaal anders, maar blink-182- én Alkaline-Triofan zijnde wist deze beer die worp best nog te pruimen. Live doet Skiba alvast gewoon verder waar hij goed in is, zijnde ongezien en ongehoord ontgoochelen, maar wat we deze week te horen kregen, sloeg werkelijk alles.
We hopen dat het internet in Californië een goede maand heeft platgelegen, want vijf weken na April Fools Day kwam Blink met de aankondiging dat ze gingen touren met Lil Wayne. Toen we na enkele uren schaterlachen eindelijk bekomen waren, kwam als klap op de vuurpijl een herwerkte versie van “What’s My Age Again” online met – jawel – Lil Wayne als ‘special guest’. We bewieroken Skiba alvast dat hij eindelijk de intro van het nummer in z’n vingers heeft, maar daarmee is alles gezegd. Resultaat is de song die we al twee decennia kennen, aangevuld met totaal van de pot gerukt en onverstaanbaar gemompel. ‘Tenenkrullend’ is in dit geval een understatement met grote U.
Dan maar een single die blink-182 alleen heeft opgenomen horen we je denken? Too bad. “Blame It On My Youth” klinkt als een kind dat de rede ‘Waar is den tijd dat…’ in z’n mond neemt: totaal belachelijk. Voor de intro opteren de Californiërs deze keer voor Travis Barker die zijn gekende overkill mag plegen, aangevuld met een kinderlijk synthgeluid. De song evolueert later in een boybandachtig niemendalletje met inspiratieloze lyrics, aangevuld met stadiongeluid à la Imagine Dragons. Met de vocale capaciteiten van Mark Hoppus en Matt Skiba in het achterhoofd, verheugen we ons alvast op een liveversie van de song.
Ontdek meer nieuwe muziek op onze Spotify.
