AlbumsRecensies

Local Natives – Violet Street (★★★½): Geslaagde oefening in gelaagdheid

Op één uitzondering na lijkt Local Natives te werken met driejarenplannen. Om de drie jaar krijgen we een album op onze schoot geworpen, en vrijdag was het tijd voor het volgende exemplaar. Violet Street is het vierde studioalbum van het Amerikaanse vijftal, waarmee de mannen ons trakteerden op een kleurrijke, maar gecontroleerde trip. Local Natives toverde heel wat vernieuwende strategieën uit hun indierock hoed. Naast twee nummers die ons hart niet helemaal veroverden, wist de band ons moeiteloos te overtuigen met de rest van Violet Street.

“Vogue” is een paradijselijke albumopener vol dromerige instrumentals. We klikken onze gordel vast om al te beginnen aan de vlucht richting hogere sferen, maar de plaat blijkt vooral te draaien om de songs met een hoek af. Het eindresultaat is een geslaagde oefening in gelaagdheid en experiment.

Er zijn nog andere rustige exemplaren te vinden, maar daarvan overtuigt enkel “Tap Dancer” met zijn werkelijk prachtige opbouw en afwerking. Tegenover dat van-uw-melkgevoel staan “Garden of Elysian” en “Café Amarillo”. Die bevatten veel emotie en je kan er wel van genieten als je de plaat integraal luistert, maar overtuigen doen ze niet helemaal. Local Natives klinkt hier te braaf. Niet in de zin dat de nummers te minimaal zijn, want er gebeurt werkelijk van alles, maar hun verhaal blijkt toch wat durf en pit te missen en klinkt te straightforward.

Dat was het dan wel weer van kritiek, want de rest van Violet Street is een lentewandeling door parkjes die overladen zijn met kleurrijke bloemen met een onverwachts hallucinerend effect. Zo klinkt “Shy” eerst vrij druk en probeer je op alles tegelijk te focussen, terwijl het refrein dan weer uitgesponnen klinkt als sneeuwvlokjes die onverstoord naar beneden dwarrelen en een egaal sneeuwtapijt vormen. Maar terwijl jij engels vormt in de onbetreden sneeuw, knalt er genadeloos een lawine op je neer, die niemand had zien aankomen. Overweldigend dus. Hetzelfde geldt voor “Gulf Shores” met zijn scherpe electronics en de ton originele indierock vibes op “Megaton Mile”. Wat een sound en wat een durf.

Tot slot is er nog “When Am I Gonna Lose You”, dat het meest poppy nummer van de plaat genoemd kan worden. Zeg ervan wat je wil, want de vibe zit helemaal goed. Een rechtdoor drumpartij zorgt van meet af aan voor een goeie drive en in hoge stemmen wordt de catchy melodie van het refrein gezongen. Al snel kan je die gigantische oorwurm meezingen of misschien eerder brullen en merken we op dat Local Natives hun hitpotentieel zeker niet onderschat mag worden.

Violet Street gaat alle kanten uit; van dromerige kalmte naar scherpe elektronica of pop met een ferme drive achter. Het luisteren van de plaat voelt aan als een heuse trip, want Local Natives weet vaak twists te voorzien, waarvan onze mond al eens openvalt. Prikkelend klinkt de band alleszins, want steeds luisteren we met volle aandacht naar wat ze verder voor ons in petto hebben, en dat stelt nooit teleur.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Local Natives - "Just Before The Morning"

Het jaar is 2009 en Local Natives, een voorheen onbekende indierockband uit Los Angeles, katapuleert zich met debuutplaat Gorilla Manor recht in…
LiveRecensies

Local Natives @ Botanique (Orangerie): Muzikale eerlijkheid

Het was alweer twee jaar geleden dat de dromerige bende van Local Natives in ons landje speelde. Toen op Cactus festival, nu…
Nieuwe singles

Vijf tips voor Botanique in september

Het festivalseizoen is ten einde; tijd om terug naar de knusse concertzaal te gaan. Ook in de Botanique hebben ze weer heel…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.