Met Social Cues is Cage The Elephant niet meer aan z’n proefstuk toe, het is al het vijfde album van de Amerikaanse rockband. Toch is er voor dit album net dat tikkeltje meer druk dan voor de andere platen. Met hun vorig studio-album Tell Me I’m Pretty (2015) won de band namelijk een Grammy voor beste rockalbum. We zijn nu vier jaar verder en in die periode kregen we behalve live-album Unpeeled inclusief single “Whole Wide World” geen nieuwe muziek van de band. Toch stond de band met optredens op onder andere Rock Werchter en Pukkelpop niet stil. Ook het privéleven van frontman Matt Schultz ging door heel wat diepe dalen. De echtscheiding met zijn voormalige vrouw zou dan ook de inspiratie voor Social Cues geweest zijn.
Op basis van de singles was het heel moeilijk om te zien welke richting Social Cues zou uitgaan. “Ready To Let Go” laat je lekker grooven op zachte gitaren en dansbare drums, terwijl Matt Schultz melancholische lyrics over je heen spuwt. “House Of Glass” is dan weer een bombastische rocksong die in één ruk door knalt, en de samenwerking met Beck “Night Running” toont een andere kant van de band. Daarbij doen ze hun gitaren feilloos samensmelten met een laidback beat, met een reggae-nummer als resultaat. Ten slotte was er nog “Goodbye”, de afsluiter van de plaat. Een zacht nummer waarop ze het voor de verandering doen met piano als hoofdinstrument, gecombineerd met subtiele synths en grootse strijkers. Een prachtig einde van een bewogen plaat, en periode voor de frontman.
Maar na het beluisteren van de plaat is het toch duidelijk welke richting Cage The Elephant uitgaat: gitaar, soms in de hoofdrol, soms op een subtielere manier. Wie beweert dat gitaarmuziek dood is, moet zich dringend eens onderdompelen in de discografie van deze band. Opener “Broken Boy” begint dreigend, maar eenmaal het nummer start, krijg je een upbeat rocknummer dat steunt op een vuile baslijn en funky gitaren. In het refrein roept Matt Schultz het uit (‘broken boy, how does it feel, how does it feel’), en de gitaren gieren hem na. Een knaller van formaat als opener voor een fantastisch album. “Tokyo Smoke” opent met een vuile gitaarlijn, waarna het overloopt in een heerlijk soepje dat doordrenkt is van de gitaren. Gekruid met een dramatische solo krijg je een prachtig nummer dat de klasse van deze band in de verf zet.
Iets wat Tell Me I’m Pretty zo goed maakte, was het experimentele kantje aan de nummers. Echt experimenteren doet de band niet op deze plaat, maar ze gaan toch nog steeds op zoek naar geluiden die hun sound rijker maken. Op “Skin and Bones” combineren ze feilloos dromerige gitaren met synths die klinken als zachte belletjes om zo de gemoedelijke sfeer van het nummer te benadrukken. “Dance Dance” maakt dan weer handig gebruik van prachtige strijkers om zo tot een grootser geheel te komen. Cage The Elephant is meer dan een doorsnee rockband, dat is duidelijk.
Dat Schultz & co fan zijn van strijkers, merk je trouwens op meer dan één nummer. Op hun vorige live-plaat Unpeeled zochten ze ook al de ondersteuning van een heleboel strijkers, en ook op Social Cues lijken ze hier op terug te vallen. Het trage “Love’s The Only Way” geeft even wat rust op een voor de rest goed gevulde plaat, en zet nog eens in de verf rond welk onderwerp deze plaat alweer draait. In “What I’m Becoming” krijgen de strijkers zelfs de hoofdrol met een prachtige solo. Indrukwekkend hoe de band dit weet te verwerken in hun muziek.
Cage The Elephant maakte met Social Cues alweer een ijzersterke plaat, waarop ze tonen dat rock verder gaat dan gitaren. De ene keer weten ze deze perfect aan te vullen met synths, de andere keer met prachtige strijkers om hun muziek een orchestraal tintje te geven. De band is op deze plaat meester in het creëren van een rijke sound, zonder dat het te veel wordt. De vele laagjes, gecombineerd met Matt Schultz die ons toespreekt over de liefde, weten ons te bekoren als geen ander. Als een echtscheiding van de frontman tot een plaat als deze leidt, vinden we dit stiekem niet zo erg.
