AlbumsRecensies

Pépite – Virages (★★★½): Ontspoorde dromen

Het debuutalbum van het Franse Pépite liet lang op zich wachten. Het tweetal dropte al een hele tijd singles en hun eerste ep Les Bateaux was al veelbelovend, maar nu is de eerste langspeler eindelijk een feit. De mannen onderscheiden zich duidelijk van de massa. Ze brengen een straf debuut vol dromerige songs waarop al eens buiten de lijntjes gekleurd wordt, en laat dat net de kracht zijn van hun sound.

Pépite weet originele nummers uit hun mouw te schudden en levert Franse electropop af met een serieuze hoek af. Zo hebben we het graag, want niets is holler dan electropop volgens het boekje. In plaats van de instructies te volgen, besloot Pépite om helemaal los te gaan in de afkruiding. ‘Electropop, zei u? Goed, dan gooien wij er nog een virtuoze gitaarsolo of exotische vibe tegenaan,’ lijken ze wel gedacht te hebben. Het resultaat is boeiende, verrassende muziek, die toch niet gezocht klinkt en ons helemaal in de ban houdt. Het enige bezwaar is dat ze dat niet over heel de lijn gedaan hebben, en de drie simpelere nummers van het album laten ons dan ook een beetje op onze honger zitten.

De meer uptempo songs zijn onmiddellijk dansbaar en opmonterend. Het oorwurmgehalte wordt gecombineerd met een luchtig gevoel, doordat Thomas’ tamelijk hoge stem een enorm dromerige toets aan de sound geeft. “Tant de Peine”, “Silence Radio” en “Hiéroglyphes” zijn allemaal upbeat liedjes waarin ook genoeg gedurfd wordt. De achtergrondklanken zijn gewaagd en doordacht en de zanglijnen catchy; wat wil je nog meer? Misschien iets als hun grootste feestnummer “Flèches”! Daarop gaat Pépite helemaal uit de bol. Aanvankelijk klinkt het nog tamelijk rustig, maar al gauw krijgen we synths te horen die aankondigen dat we onze dansschoenen moeten zoeken, en voor je je veters geknoopt hebt, barst het open in een flitsend electropopfeest.

Wat de nummers van deze Fransmannen zo interessant maakt, zijn de extra dimensies die ze binnenhalen met telkens een andersoortige onverwachtse, maar goed doordachte toets. Zo zijn het ook de muzikale details die het hem doen in “Feu Rouge”, waarop de extra instrumenten en de lichtvoetige en uitgesponnen backings je doen wegdromen. “Zizanie” is dan weer exotisch getint en de troef van “Les Bateaux” zit in de machtige akkoordprogressies. Ook durft het tweetal hun tijd te nemen om op te bouwen. Niets klinkt gejaagd en dat maakt dat de vaak zweverige sound helemaal tot zijn recht komt. Zo klinkt “Rubis” minimaal en geeft het een veilig en aandoenlijk gevoel, maar word je na meer dan drie minuten toch nog overweldigd door een grootse klank en een lieflijk pianoriedeltje om mee af te ronden. Geen rollercoaster zo verslavend als die van Pépite.

“Allo ?” is misschien wel het beste nummer van Virages. Wat een sfeer; het boegbeeld van een goed, dromerig nummer. Er valt niets op aan te merken en het tweetal speelt hier al hun troeven uit. De mannen hebben dus heel wat in hun mars, en net daarom stellen “Revues”, “Monte Carlo” en “Champagne” een beetje teleur, ook al heeft die laatste op het einde heuse classic rock vibes. Deze nummers zijn gewoon een beetje te veel van het goede, en de juiste inpassing van leuke extra’s leek opgebruikt te zijn. Jammer, want op de rest van de plaat werd stuk voor stuk gescoord.

Pépite heeft grotendeels een superdebuut uitgebracht. Drie vierde van Virages is een wervelwind aan muzikale verrassingen die een glimlach op je gezicht toveren en ons doen vermoeden dat het tweetal snel ook buiten de Franse scene zijn stempel zal drukken. Op 3 oktober staan ze in ieder geval al in de Botanique. Tickets zijn hier verkrijgbaar, tot dan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.